De Pen

Door John van Ravestein

Voordat ik mijn bijdrage aan de “De Pen” lever wil ik langs deze weg allereerst mijn voorganger “Paul van Leeuwen” condoleren met het verlies van zijn vader. Paul. Veel sterkte met het verwerken van dit verlies en de draag het nieuwe seizoen aan “oude van Leeuwen” op.Tussen de luiers van mijn pas geboren zoon Daan probeer ik mijn op “De Pen” te concentreren. Je leven verandert totaal zeggen ze. De dag wordt voor je ingedeeld, alles op tijd van voeding naar voeding en luier naar vuile luier. Door deze veranderingen is mijn bioritme totaal van slag en heb ik geen benul meer van tijd, (dag/nacht, zomer/winter???) Wie helpt mij > DE secretaris van RAVA natuurlijk want hij heeft deze ervaring reeds opgeDaan. Hij is ook degene die mij eraan herinnerde dat het zomer “98 is en dat de inleverdatum van “DE Pen”” met rasse schreden nadert. Bedankt Ed.Toen Hans Bal “de pen” aan Paul overdroeg had ik reeds het vage vermoeden dat ik weleens het volgende slachtoffer kon worden. En ja hoor, de klos. Paul blijkt in het dagelijks leven net zo voorspelbaar te zijn als zijn spel op het veld. (heb ik van betrouwbare tegenstanders gehoord)!

Ik heb samen met Paul en vele anderen prachtige voetbaljaren zowel in de jeugd als in de A-selectie gehad. Ongeveer 10 jaar geleden  (periode Han van der Walle) ben ik op het hoogste RAVA voetbalniveau gestopt. (ja klopt, Paul had toen ook moeten stoppen) Door studie en verhuizing bleef er te weinig tijd over voor de selectie verplichtingen. Over deze periode kan ik bladen vol schrijven maar dat hebben enkele voorgangers in “de pen” reeds gedaan, das ga ik hier niet op in.

Wel wil ik kort ingaan op het zogenaamde “randgebeuren” uit mijn selectietijd. Zaken die mij altijd zijn bijgebleven, zaken die RAVA uniek maakte en nog steeds maakt. De voetbalhumor in de kleedkamer, op de training en aan de bar waren sfeerbepalend.

Ook de gezelligheid van RAVA na de wedstrijden stond op een hoog peil. Verloren of gewonnen uit of thuis het maakte geen bal uit het werd altijd feest (na een verloren pot duurde het soms alleen wat langer voor het feest op gang kwam) Ik wil deze periode kenmerken met een paar anekdoten uit de tijd van een trainer waarvan ik zijn  naam niet voluit wil schrijven) Het begint met een S en eindigt op ens).

Deze trainer ging destijds erg ver met verzorging van de innerlijke speler Na enig aandringen van de selectiespelers smeerde de trainer zondags morgens boterhammen met rosbief om tijdens de wedstrijdbespreking met een kop koffie of beker melk te nuttigen, alleen rosbief hoor trainer ander beleg hoeven we niet. Toen hij met een trommel vol brood aankwam bedankte de spelers de trainer vriendelijke voor de moeite. We hebben thuis al ontbeten trainer, rosbief boert zo op!? Ging hij na heftig geblèr en getier, weer met een volle broodtrommel na de wedstrijd naar huis. Dezelfde trainer zat op een gegeven moment met een ooglap op de bank te coachen nadat hij zijn bad had gelijmd. Wat is er gebeurd Train ? O, niks uh, druppie “eensecondenlijm” in mijn oog gekomen. Dezelfde trainer weer, ging met een dikke enkel van het trainingsveld nadat hij het blokken dan de bal wilde demonstreren, Moet je ook niet doen met John Nolten als blokkende tegenstander.

Omdat ik na mijn selectie avontuur niet helemaal met het voetballen wilde stoppen, gaf ik aan het RAVA zaterdagteam aan dat ze konden bellen als ze een mannetje nodig hadden.

In dit team warden de RAVA oudjes actief, nou ja actief. Ja, met hun babbels waren ze actief. Vanaf de eerste wedstrijd werd er gebeld. Met John van R. met Ouwe Jan, zaterdag voetballen 14.00 uur thuis en uh o ja, ik ga niet iedere zaterdag bellen dus voortaan kijk je maar in; ’t krantje. In dit team heb ik jarenlang met veel plezier gespeeld. Het was een team met veel routine techniek, inzicht, humor een paar jonge honden zoals de oudjes de gemiddelde 10 jaar jongere broeders noemde ( de jongere broeders waren o.a. Rob Wigleven, Wibbo Okkels, Frans Torque, Paul Das en ondertekende) Helaas de blessures bij de oudjes traden steeds frequenter op en waren vooral langduriger. Uitspraak van Ruud Schrijvers: ik voel me meestal vrijdagavond weer redelijk hersteld, speel dan zaterdags mijn potje, waarna ik de rest van de week weer lekker op de bank kruip.

Je voelt hem al aankomen na een gezellig afscheidsfeest (want dat kunnen de oudjes nog steeds) is vier jaar geleden het zaterdagteam en hiermee de RAVA zaterdagafdeling opgeheven, helaas.

Eén aantal spelers uit de zaterdag hebben net als ik de overstap (of stap terug) naar de zondag gemaakt en spelen in verschilende teams alweer enkele seizoenen, ja ook komend seizoen, hun wekelijks potje mee. Nou ja, wekelijks, als er tenminste geen blessures optreden, want als ik zo om mijn heen kijk komt de gemiddelde leeftijd van de lagere senior gevaarlijk dicht in de buurt van de leeftijd van, nou ja laat ook maar! Het wordt geloof ik tijd om te stoppen met de “de Pen”.

Toch wil ik nog even terug komen op de gemiddelde leeftijd van de lagere senior in relatie met het aantal lagere senioren elftallen stel je eens voor dat allen lagere senioren boven de vijfendertig zouden stoppen, wat blijft er dan nog over?

Het zou voor de toekomst van RAVA (RAVA nu 2000) naar mijn menig goed zijn om op korte termijn over een samenwerking / fusie / overname van een andere redelijke gezonde voetbalvereniging (of andere sportvereniging) na te denke. De vereniging kan beter zelf het heft in handen nemen, voordat de gemeente Den  Haag dit voor ons doet!

Tot slot ook na 27 jaar lidmaatschap nog steeds te beweren dat RAVA een unieke vereniging is met een prima kader en voldoende toekomstperspectief.

“de Pen” draag ik over aan de snelste (Nou ja, snelste) rechtsback aller tijden. Met deze rechtsback (op een andere plek wil en kan hij eigenlijk niet spelen)

Heb ik jarenlang gevoetbald, maar wie heeft er nou niet met Willem lut gespeeld.

De Pen

Door Willem Lut

Ik vraag al ongeveer vijf jaar aan John van Ravestein wanneer hij eindelijk vader wordt. Nu het eindelijk zover is heeft om mij te belonen voor mijn jarenlange interesse de pen aan mijn overgedragen. John ( en Andrea) nogmaals van harte gefeliciteerd met Daan en bedankt dat ik eindelijk in de gelegenheid ben mijn verhaal over RAVA te schrijven. Er is mijn verzocht om mijn bijdrage kort te houden dus vandaar.

Vanaf de oprichting van RAVA is mijn vader Gerard (rechtsbuiten) lid geweest dus toen ik in 1961 op voetballen ging was er, ook vanuit de kerk (brandtstraat) en de school (kritzingerstraat) slechts een vereniging voor mijn geschikt.

Helaas voor mijn vader was ik een beperkte voetballer, dus werd ik rechtsback. Om toch nog iets te bereiken zat er niets anders op, dan alle trainingen te bezoeken, want als ik maar een training oversloeg stond ik direct naast het elftal. Mijn debuut in RAVA 1 was in 1970 dan ook geen doorslaand succes om dat ik als invaller tegen Delft binnen twee minuten de bal uit een voorzet op mijn linkervoet!! kreeg, waarna deze als een kogel in de kruising van ons eigen doel vloog. (2-0)

Donald Schonheer schreeuwde volgens over het hele veld met ongeveer driehonderd toeschouwers “trainer, welke lul heb je er nu weer ingezet!!”

Ik heb toch een flink aantal jaren in het vol kunnen maken omdat ik door mijn snelheid vaak als eerste bij de bal was om deze de eerste jaren meestal over de zijlijn te glijden. Ik ben waarschijnlijk recordhouder in het veroorzaker van inworpen voor de tegenstander. Ook met de concurrentie voor mijn positie was ik nogal gelukkig want elke keer als Frans Laarhuis in het eerste werd opgesteld raakte hij geblesseerd.

Toen Paul van Leeuwen kwam zat mijn tijd in het eerste elftal erop, want Paul was niet alleen een betere voetballer maar ook nog sneller. Ik speel momenteel nog steeds met veel plezier mijn wedstrijdjes in het vijfde.

Voorop stond en staat echter altijd de gezellogheid en wat dat betreft is RAVA inderdaad een unieke vereniging, zoals ook in deze rubriek door vele voorgangers is geschreven. Buiten het voetbal ben ik voor RAVA nooit actief geweest. Vroeger was ik te verlegen en tegenwoordig heb ik het veel te druk (drie kinderen) Maar ik besef heel goed, dat alleen door de mensen die zich inzetten voor RAVA deze vereniging kan blijven bestaan. Ik hoop van harte dat steeds meer mensen bereid zullen zijn, zich voor RAVA in te spannen om het voort bestaan te waarborgen.

Voor de toekomst hoop ik, dat RAVA als zelfstandige vereniging blijft bestaan. De fusies tussen verenigingen hebben de afgelopen jaren bewezen, dat geen enkele vereniging daarvan beter is geworden. DE verhuizing naar het rijnveldsportpark moet voor de jeugdafdeling zijn vruchten de komende jaren gaan afwerpen en ik wens Paul Das en de overige medewerkers veel succes met het opbouwen van deze afdeling. Volgens mij is een goede jeugdafdeling met minimaal twee elftallen per klasse de basis voor een gezonde vereniging, Alleen als we dat kunnen bereiken kan RAVA nog jarenlang als zelfstandige vereniging vooruit. Je moet er niet aan denken. Dat de naam  RAVA uit het Haagse voetbalwereldjes verdwijnt,

De pen draag ik over aan min grootste supporter, die in de periode dat ik in het eerste speelde hij altijd (samen met Michel Jordaan) langs de lijn stond en waarmee ik momenteel wekelijks in het verdedigingscentrum van vijfde sta: Theo das

(en dat betekende het einde van DE PEN)