1. DICK
  2. MICHEL VAN DONGEN
  3. FRANS VAN DE ARK
  4. HENK HEEMSKERK
  5. PAUL VD BROEK
  6. CEES LEDDERHOF
  7. ANDRE v.KLEEF
  8. PETER VONK
  9. PAUL DAS
  10. PETER HESS
  11. HANS BAL
  12. PAUL VAN LEEUWEN
  13. JOHN v.RAVESTEIN
  14. WILLEM LUT
15
John van Ravestein
16
Door Willem Lut
“ DE PEN “
Half november daagde de krantjescommissie de lezers van het RAVA-Nieuws uit de pen op te pakken om de inhoud van het krantje meer kleur te geven. Tot onze stomme verbazing kregen wij een reactie. Ene Dick, een buurtbewoner , die het bij RAVA goed naar zijn zin heeft pakte de handschoen op.
 
Om dit initiatief niet dood te laten bloeden gaan wij er een vervolg aan geven door de rubriek “ De Pen “ in het leven te gaan roepen. Elke twee weken zal een Ravaan gevraagd worden één pagina van het RAVA-Nieuws te vullen met zijn verhaal. Dat kan over alles gaan. RAVA, politiek, sport, jeugdvoetbal, privé, het eigen elftal, werk, het bestuur, positieve- en/of negatieve zaken binnen de vereniging etc...etc..etc...Het kan een gek verhaal zijn, een leuk verhaal, een gepikt ( ? ) verhaal, als het maar iets toevoegd aan de leeswaardigheid van het RAVA-Nieuws. Gevraagd worden om een stukje te schrijven is eigenlijk niet precies hoe het gaat. De schrijver van een stukje zal aan het eind van zijn verhaal de pen die hij heeft opgepakt in die week overdragen aan een andere lezer van het RAVA-Nieuws met het verzoek een nieuw verhaal te schrijven. Deze zal op zijn beurt de pen weer overdragen aan een andere lezer. De pen kan op deze manier dus kriskras door het ledenbestand gaan. Niemand ( dus ook ouders van jeugdleden e.d. ) is uitgesloten. Wel is het zo dat indien je gevraagd bent, je de eerst volgende twee jaar de pen nietmeer mag overnemen. Dick is desgevraagd met de volgende naam op de proppen gekomenom de Pen van hem over te nemen. Over twee weken kunt u op deze plaats de gedachtenspinsels van Michel van Dongen lezen !!!!! Wij zijn zeer benieuwd. Succes allemaal !!
 
 
HALLO ALLEMAAL
 
Ik wou even reageren op het schrijverstalent. Een schrijver ben ik niet ook geen talent. Verder wou ik mij even globaal voorstellen. Mijn naam is Dick, ben 58 jaar en 12 jaar wijkbewoner. Sinds R.A.V.A. in onze wijk is gekomen ben ik de vereniging gaan volgen. Ook door de aanpak en voorbereiding en de folder in onze brievenbussen, werd mijn nieuwsgierigheid gewekt. En ben ik eens een kijkje gaan nemen ( had ik het maar nooit gedaan ahum !!!) De mensen kwamen prettig en spontaan op mijn over.
Hoewel ik een vreemde was in het geheel voelde ik mij er toch wel op mijn gemak. Maar dat was gauw veranderd, het vreemde zijn. Dat kwam door de mensen zowel voor als achter de bar.
En zeker door de spelersgroep en iedereen die R.A.V.A. een warm hart toedraagt. Ik wou gelijk even gebruik maken van de gelegenheid om de dames van de activiteitencommissie veel succes toe te wensen. Toch even een opmerking om in het clubblad een verslag (je) te zetten van het eerste en tweede elftal. Verder wou ik alle trainers, verzorger, begeleiders en elke speler van groot tot klein een gezond sportief en blessurevrij seizoen te wensen Met sportieve groeten
Dick
Door Michel van Dongen V.
 
Toen ik mij laatst op een verloren woensdagavond heerlijk op de bank. Had geïnstalleerd (bankbroek aan, chippie, Pilsje en peuk binnen handbereik) om te genieten van een willekeurige Champions leaguewedstrijd,, griste mijn vrouw wreed de afstandsbediening uit mijn handén. Haar houding en blik voorspelden zeven dagen onweer: 'Altijd dat stomme, voetbal. Het is, bier in huis voetbal, voetbal en nog eens voetbal. maar iets ronds op de buis is. dan kijk je ernaar Wat is er in Als er ook
godsnaam zo leuk aan. dat domme geren? Oei, een crisis in de dop. Dit moest ik op de juiste wijze aanpakken Ik ging er eens goed voor zitten. In rustige, zorgvuldig gekozen formuleringen probeerde ik h ervan te overtuigen dat voetbal meer is dan een beetje rennen achter een bal. Dat er technisch en tactisch zoveel mooie elementen inzitten. Dat voetbal een multi-cultuur is, waarin alles integreert: een beédigde vertaling van de maatschappij, het madurodam onder de samenlevingen. Dat voetbal soms Pure schoonheid is, neigend naar Kunst, die alle wereldproblemen terugbrengt tot één essentieel punt: dat ronde ding. Ik geloof niet dat ze het helemaal begreep, maar ik begon nu warm te worden en draafde door:
Is RAVA trouwens niet de as waarom ons leven draait? Sigaretten-as, maar toch. W je nog jezelf kunt zijn in deze keiharde wereld. Waar een uurtje weg nog heel gewoon is, waar niemand gek opkijkt als je vlammetjes gaat eten bij de Vors, waar het spijt me voor 80 uur televisie opnamen kan maken en waar de bar nog doodgewoon de bar is. Waar je soms best eens per ongeluk een enkel piepklein kansje mag missen, waar de tijd stilstaat maar de tap niet en waar je iedereen al twintig jaar kent en toch ook weer niet. En waar de laatsten toevallig ook altijd de eersten zijn.
 
Sprakeloos keek ze me aan. De blik in haar ogen was een mix van verbazing en bewondering: tegen zoveel vuur en overredingskracht kon ze niet op. Ik heroverde soepel de afstandsbediening en zapte mij een weg langs-een stapel soapkanalen, snakkend naar een vleugje voetbal.
 
P.S. Dit stukkie stond in een kwartiertje op een papiertje. Dat kan jij ook, FRANS VAN DER ARK (mijn voormalige buurman, ex-speler van RAVA 6 t/m 13, jeugdvriend van mijn broers en trouwe RAVA-donateur). We zijn benieuwd om weer eens wat van je te horen, dus we verwachten over 2
weken op deze plek jouw pennenvruchten.
 
 
 
“ De Pen
 
Door : Frans van der Ark.
 
Het is waar Michel van Dongen ( het kleine broertje van Stan, mijn jeugdvriend ) ; ik kan best in een stief kwartiertje iets pennen voor het RAVA-Nieuws. Eerst wil ik even iets recht zetten. In RAVA 6 t/m 13 heb ik nooit gespeeld. Na de jeugd heb ik een jaar bij de selectie rondgehangen. Bij het tweede meestal op de bank, en daarna, omdat ik nog niet moe was, ook nog als minst gebruikte reserve bij het eerste. Een keer mocht ik daar 7 minuten voortijd invallen ( bij HVV uit ) omdat Jos Binnerts mijn eeuwige ( en veel betere ) concurrent geblesseerd uitviel. De jaren daarna in RAVA 3 en 4, waarna ik gestopt ben met voetbal.
 
Ja waarom eigenlijk. Het is in wezen een simpel verhaal. Mijn bijnaam was weliswaar de “(rode) stier van RAVA “ omdat ik er in de spits altijd vol inging en ik destijds rood haar had, maar in wezen was ik een vredelievende speler. Wel hard, maar nooit gemeen. Veel tegenstanders van RAVA 4 dachten daar anders over. En maar al te vaak waren er geen officiële scheidsrechters, maar van die thuisfluiters.
 
Op een kwade dag speelde wij uit bij “Vogel”. Ik speelde linksbuiten en trof een “rare vogel “ als tegenstander. Klein, gemeen, drie tanden in de mond en een vetsliert over het overigens kale hoofd. Nog voor het half uur om was, werd ik door deze proleet tien keer van achter onderuitgeschoffeld. Ik was hem immers telkens te snel af. De thuisfluiter vond het niet nodig waarschuwingen ( gele kaarten waren er nog niet ) uit te delen. Bij de elfde keer, kort voor rust werd ik zo kwaad, dat ik mijn woede nauwelijks meester bleef. “ Ik trap die idioot finaal onder de modder “, spookte het door mijn hoofd. Tot tien tellen hielp, en gelukkig hadden wij een wissel, waar ik op eigen verzoek dankbaar gebruik van maakte.
Daar is mijn voetballoopbaan geëindigd. Dat ik, vredenlievende jongen, tot zulke gedachten in staat was. het beangstigde mij zo dat ik besloot met “ vrij worstelen “ op de Haagse voetbalvelden te stoppen.
 
Nog steeds ben ik een voetballiefhebber. Ook al is van Basten definitief het veld uitgeschopt. Ook al trekken de scheidsrechters nog steeds te weinig kaarten voor de “achillespeesaanvallen “ van de zichzelf “ verdediger “ noemende agressors. Het RAVA-bloed stroomt nog steeds een beetje in mij. Veel bewondering heb ik voor al diegenen die de club draaiende houden, en voor de inspanningen die ten behoeve van de jeugd worden geleverd. Kortom, mijn bijdrage meer dan waard.
 
Nou Michel, bedankt dat ik “ De Pen “ even vast mocht houden. Bij deze geef ik hem door aan Henk Heemskerk de man van de fluwelen techniek, het inzicht en de pass die tot scoren leidt.
 
Henk wij zien jouw bijdrage met spanning tegemoet ( red. )
 
 
 
“ De Pen
 
Door : Henk Heemskerk.
Voorburg, 23.O1 .1998
 
Afgelopen weekend terugkomend van de wintersport in die heerlijke Franse Alpen, was het eerste wat ik pakte.................het RAVA-nieuws.
Een telefoontje uit Val Thorens op de donderdag ervoor met Paul v.d. Broek (voor enkele van u wel bekend) om de groeten over te brengen vanuit het appartementencomplex waar hij de weken ervoor bivakkeerde, leverde direct de opmerking op: Maak je borst maar nat als je thuiskomt want "de Pen" is door Frans v.d. Ark aan je doorgeschoven. Vandaar niet eerst brieven, blauwe enveloppen, kranten of het Voorburgse sufferdje maar ........ het RAVA-nieuws.
 
De manier waarop Frans "de Pen" doorgaf, deed me toch wel een beetje blozen. Ik heb in tijden niet meer zulke complimenten gekregen. Maar ja, dat is meestal als je naar het verleden kijkt: de mooie dingen blijven het beste bij (en gelukkig maar). Vanaf je tiende levensjaar bij RAVA voetballen (....... .dankzij "ouwe Jan" v.d. Horst), alle jeugdelftallen doorlopen, 16 jaar in het eerst elftal spelen, jeugdleider, bestuurslid, afbouwen in een lager elftal en tenslotte nog spelend in een zaalteam bij RAVA, betekent dat RAVA een enorme invloed heeft gehad op mijn persoontje Natuurlijk ben je geneigd, nu je de kans krijgt om iets te schrijven, om al die jaren eens onder de loep te nemen, maar dan loop je het risico alles weer mooier voor te stellen dan het is. Alsof er toen niet op de velden "geschoffeld" werd, niét op de scheidsrechter gescholden werd, alsof toen ook niet veel spelers het oneens waren met de opstelling, alsof de trainer er toen ook niets van begreep etc., etc, etc. Wat er echter niet was, is de "fluim" die iedere speler tegen-woordig na een actie nodig kwijt moet (ook altijd heerlijk in beeld gebracht in de vele sport- programma's op de TV), de gele kaart die je je tegenstander moet aansmeren, en het weinige respect voor je tegenstander tijdens en/of na de wedstrijd. Zo dat moest ik even kwijt.
 
Als ik met anderen over RAVA praat, dan is het vooral over het feit dat RAVA zichzelf is gebleven.
Wars van betalingen aan selectiespelers, iedereen in de club van jong tot oud is belangrijk, kortom een vriendenclub. Daardoor zal RAVA waarschijnlijk nooit hoger komen dan de 3e klasse en als het goed is nooit lager dan de 4e klasse. Dat was vóór mijn tijd al (in de vijftiger/zestiger jaren), tijdens mijn actieve deelname in de zeventiger jaren en nu is er nog niets veranderd. Promoveren naar de 3e klasse, enkele jaren later of direct weer degraderen naar de 4e klasse. Heen en weer, heen en weer, het lijkt Volendam wel (zit het toch in die oranje kleur?). Wat krijg je ervoor terug: een enorme vriendenclub, die met elkaar optrekt niet alleen op de club, maar ook tijdens feestjes en op vakanties (Zowel in zomer als winter). Het feit dat ik 12 jaar lang met een RAVA skiclub (leeftijd 30 tot 65 jaar) naar de wintersport ging, 1e elftalspelers, lagere elftalspelers maar b.v. ook de overbekende Kees Zandvliet, Theo en Leo van Dalen, Gerard Starrenburg en Leen de Keijzer zegt genoeg over de vriendenclub RAVA. En zo zijn er nog veel meer voorbeelden. Houden zo!!!
 
Tegenwoordig kom ik nauwelijks meer op het RAVA-veld. Twee kleine meiden van 6 en 5 jaar houden me met hele andere dingen bezig en ik probeer ze trouwens ook van het voetbalveld te weren. '
Ik moet er namelijk niet aan denken dat ze zin krijgen in voetbal, want ik vind het helemaal geen sport voor "meiden" (sorry dames!). Dus is het skiën, tennis en zaalvoetbal (met m 'n oude makkers, inmiddels bijna allemaal 50 jaar........). Deze mannen wil ik trouwens nog even bedanken. Ik mocht vroeger het mooie werk doen zoals Frans v.d. Ark in de vorige "Pen" memoreerde maar o.a. Ton v.d. Snoek, Ruud Schrijver en Paul Binnerts deden en doen het vele vuile werk voor mij.
En volgens hen hebben ze daar flink onder geleden, gezien de vele blessures die ze nog steeds ondervinden. En als Peter Duijkers toen (en nu in de zaal) er niet veel inschopte of kopte, hadden al die passes ook geen zin gehad. Ik hoop dat dit clubje "oude mannen" het nog even volhoudt in de zaal, ook al hebben we nu vaker steun nodig van jochie Patrick v.d. Snoek en een "sterkeeper" als Theo Das.
Ik wens RAVA het allerbeste toe op z'n nieuwe complex. Moet lukken volgens mij.
"De Pen" gaat door naar de man die in het begin van dit verhaal is genoemd: Paul v.d. Broek.
 
“ De Pen
 
Door : Paul van de Broek.
Les Trois Vallées, februari 1998
“Du moment” - om in de taal van mijn huidige omgeving te spreken - dat ik Henk Heemskerk gesproken had vanuit “ons” paradijselijk ski-oord in Les Trois Vallées, dacht ik : “Paul dit zou wel eens een vervolg kunnen krijgen.” En ja hoor.... met bijzondere interesse opende ik het eerste RAVA-nummer van de maand februari en las vervolgens De Pen...van Henk.... Mijn voorgevoel werd bevestigd..en eigenlijk vond ik dat wel aardig. Nu werd ik nog eens gedwongen na te denken over een eigenlijk heel vanzelfsprekend RAVA verleden. “Verleden tijd” is het echter nog steeds niet en ik hoop tot in lengte van jaren het RAVA GEVOEL te kunnen blijven behouden. Wat is RAVA voor mij (geweest)?? Net negen jaar geworden en toen nog als goed katholiek door het leven gaand, wilde ik graag voetballen. RAVA lag enigszins uit de route maar bleek een goede keuze. Mijn eerste kampioenschap werd bereikt onder de bezielende leiding van Cees Ledderhof. Voor mij dé RAVA Jeugdman aller tijden. De afsluitende seizoensavond bij Cees thuis op de Hoefkade zal mij altijd bijblijven... welke knul van twaalf jaar durft nu nog op diezelfde Hoefkade met een hengel vanuit een portiek te vissen en een voorbijganger aan te spreken met de woorden : “ Ze willen niet echt bijten vandaag !” Vervolgens werden de gebroeders Aad en Henk Heemskerk mijn leiders, maar zij konden weinig bijspijkeren aan mijn toch al beperkte technische kwaliteiten. Plezier echter te over.... Mijn maatje in deze was o.a. Hans(je) Beckerhof. Piet Vervloed was mijn laatste leider in de A-jeugd. Ik had toe al in de gaten dat mijn bijdrage aan RAVA nu niet direct gezocht moest worden in de voetbaltechnische kwaliteiten.... En waar word je dan voor gevraagd ?
 
Paul wil je geen leider van een jeugdteam worden ?....Enne, het kamp is ook “errug leuk! De mensen die mij kennen weten hoe meegaand ik ben en mijzelf gaarne wegcijfer in het algemeen (lees RAVA) belang. Ik werd dus gestrikt en heb er goede tijden aan beleefd. Toppers uit mijn jeugdteams waren o.a. Er is Rehbok ( naar mij gevoel de meest onderschatte voetballer die RAVA ooit heeft gehad ) Arthur Starrenburg: Had hij nu nog geleefd, zoals hij dat deed toen hij onder mijn hoede was- dan hadden wij hem voor het amateurvoetbal kunnen behouden. Geintje ! En natuurlijk niet te vergeten onze koekenbakker Jackie Krabben.... Jackie kwam binnen als een briesend paard. Ik gaf hem (oog)kleppen en vanaf dat moment was het doel zijn “goal”. De RAVA kampen startte ik onder leiding van Cees van Lieshout, met Ig van Bezooijen als de Cas Spijkers van de jaren zeventig. Moeders met haar café in Bergeijk werd voor mij en vele Ravanen een begrip. Mooie kampen heb ik meegemaakt. Met een Pierre ten Berge die in een put belandde en een Jeffrey Klop die onder een koe dook om deze te melken. Vanuit het “kampgedoe kom je wat meer in aanraking met het “leiden” en krijg je wat Jeugd- en later échte RAVA bestuursfuncties toebedeeld. Iets wat ik altijd met veel plezier heb gedaan. Al schrijvend schieten mij allerlei zaken te binnen... Was het niet De Pen van Dries Weber die mij in woede- nou woede !! deed ontsteken toen ik het moment daar achtte om zijn Top-team te verlaten. Een mooie polemiek was daar ! Dries kon drammen... wat zeg ik, zelfs heel vervelend zijn...maar hij hield een ieder wel wakker. En zijn inbreng c.q. belang is duidelijk over RAVA’s grenzen heengegaan ! Dit schrijvend realiseer ik mij... Paul wat ben je mild geworden. Nee, ik denk dat het meer met relativeren te maken heeft !
Mooie momenten vormden tevens de feestavonden die er op een zeker moment werden georganiseerd, met het kerstdiner als afsluiting van het kalenderjaar! Nu gewoon, toen bijzonder...met Ron Sebel en Michel Jordaan als stuwende krachten. In 1988 kwam het moment waarop wij besloten richting Zeeland te gaan. Skiënd, alweer in Les Trois Vallées was mijn schrijver-voorganger Henk de eerste die ik van dit voornemen op de hoogte stelde. Op dat moment realiseerde ik mij nietwat ik eventueel in het “Haagsche” naast “familie” achter zou laten. In de praktijk bleek dat verdomd weinig!! Want ieder jaar vergezeld een op en top Ravaan- in de persoon van Leen de Keyzer- mij samen met een aantal internaatslapen op skivakantie en praten wij bij.... Alhoewel ik het idee heb er een taak ligt hem er wat meer bij te halen . Maar wat te denken van degenen die het leren van waterskiën en zeilen tot een must hebben verheven en ieder jaar een aantal dagen in onze “hut verblijven. O.a. de Starrenburgs, Krabbe, Van der Snoek, Wigleven en van Gilst zijn inmiddels ook gevestigde namen in het Zeeuws. Ja ...Sebel kennen ze al jaren. Wat zijn er eigenlijk veel zaken die op een of andere manier het vermelden waard zijn. Er blijkt maar weer eens te meer wat die gekke club nog steeds betekent. Vandaar dat ik het prettig vond een bijdrage aan De Pen te mogen leveren en tevens realiseer ik mij nog zoveel zaken te hebben laten liggen. Enne... ben je in de buurt...schroom niet om eens langs te komen. En denk nu niet....in Zeeland valt niets te beleven ! Zolang die van de Broek er woont valt er altijd iets te beleven!
 
RAVA het ga je goed ! En ook al spelen mij zoons nu bij Goes, zij zijn vertrouwd met het begrip RAVA en dat zal mede dankzij waterskie- en havendagen liefhebbers tot in lengte van dagen zo blijven.
En dan nu... aan wie geef ik vanuit een dichtgesneeuwd Trois Vallées De Pen door. Ik zal altijd een Jeugdman blijven en zoals ik al eerder meldde, is dé Rava Jeugdman voor mij Cees Ledderhof. En aan hem geef ik dan ook deze Pen door. Tot spoedig ziens in het Zeeuwse of Haagse, Paul van de Broek
 
“ De Pen
Door : Kees Ledderhof
‘s-Gravenhage, maart 1998
Tja, daar zit je dan. Met De pen in de hand en een kleurtje op je wangen vanwege de kwalificatie die je door je voorganger is toegedicht. Die Paul toch..... Gelukkig weet ik zelf beter. Ik weet wel anderen, zowel in het verleden als heden, die hun sporen in het jeugdwerk minstens zo verdiend hebben. Trouwens de man bestaat volgens mij ook niet. Iedereen die op enigerlei wijze actief is of was, is zijn gewicht in goud waard. Overigens leuk van Paul te horen dat zo’n avondje bij je thuis zo lang in de herinnering is blijven hangen. Ik dacht dat dit alleen bij mijn toenmalige buren het geval was.
Over herinneringen gesproken.. Als je al een tijdje in zo’n vereniging meehobbelt dan heb je er ook veel ,waaronder ook hele dierbare. De neiging om een blik sterke verhalen over jeugdtrips, carnavalsavonden, visclubs, wijnfeesten etc. open te trekken is dan erg groot. Maar ik weet mij te beheersen. Ik doe het niet !!! Hoewel dat soort verhalen er met name bij de oudere hap best in zullen gaan denk ik niet dat de bedenker van deze rubriek alléén een soort “ Oude Doos “ voor ogen had maar meer een plek waar ook meningen ,visies en dat soort zaken de vrije loop krijgen. En laten we eerlijk zijn, ondanks een rijk verleden is de toekomst belangrijker en m.i. helaas ook onzekerder. In de Haagse voetbalwereld ( en niet alleen in het Haagse ) neemt het aantal fusies toe. Vallen er ook verenigingen gewoon af. En daar zijn best gevestigde namen onder. Voor die laatste groep rest alléén maar herinneringen en waaronder ook weer hele dierbare !!! Hoe houden wij ons staande ? De overgang van het Zuiderpark naar Houtwijk was in dit verband een goede stap. Maar één stap zal niet genoeg blijken. We moeten verder. Lukt dat op eigen benen ? Ik hoop dat vurig maar ook hopen alleen zal weer niet genoeg zijn.
 
Feit is dat we langzaam aan vergrijzen ( en hier en daar zelfs verkalen ). In het conceptbeleidsplan van juli ‘97 staat dat de komende drie jaar, en daar is alweer een half jaar van om ,cruciaal zullen zijn. Hebben we aan drie jaar genoeg of wordt ons meer tijd gegund. Het aantal jeugdleden trekt gelukkig aan maar het “ Effie van ome Kees “ speelt over 3 jaar waarschijnlijk nog niet in het eerste. Dat duurt nog effies. Er zal van ons bestuur de komende jaren veel wijsheid en nog meer daadkracht gevraagd worden. Ze zijn jong genoeg om met een frisse kijk de problemen te lijf te kunnen. Sámen met het overige kader. Sámen met de hele vereniging. “ RAVA Ad Multos Annos “ zou ik zeggen voor de oudere onder ons. Een meer eigentijdse uitdrukking schiet mij niet te binnen en daarom lijkt het mij het beste het pennetje maar weer eens in wat jeugdiger handen te stoppen. André van Kleef
lijkt mij een goeie. Dus André of jet het nu leuk vindt of niet : “ pak aan dat ding “!
De Pen is deze keer voor jou. Maak er iets moois van.............
 
Kees Ledderhof
 
 
“ De Pen
Door : André van Kleef
‘s-Gravenhage, maart 1998
Toen ik vorige week het RAVA-Nieuws in handen kreeg en ik begon met wat koppensnellen, werd ik behoorlijk verrast. Na het lezen van de nieuwe rubriek “ De Pen “ , met als voorgegane schrijvers Paul van de Broek en Kees Ledderhof, Henk Heemskerk enz..., was mijn naam wel zo’n beetje de laatste die ik verwacht had aan te treffen.
 
Ik weet mijn god niet waarom mijn naam in Kees hoofd opkwam, maar wellicht kan hij mij dat nog eens uitleggen. Bovendien weet ik ook niet of ik mij nu vereerd moet voelen of dat ik moet “balen”. Ik vind het altijd knap van anderen wanneer zij in een handomdraai iets op papier weten te zetten. Zelf heb ik daar op één of andere manier altijd wat moeite mee. Zeker wanneer dit je min of meer wordt opgelegd. Let wel ! Ik wil daarmee niets of niemand afvallen, maar gewoon zeggen hoe ik het ervaar.
 
Wanneer je als ik, als jochie van 6 jaar, op voetballen wilt, gaat het je er alleen maar om dat je heel veel lol met elkaar hebt en als het een beetje meezit, hoop je ook nog wel iets van het spelletje op te pikken. Via Gerard Starrenburg Sr. kwam ik samen met junior bij RAVA terecht. Samen doorliepen we de F,E,D,C,B en A-jeugd onder leiding van veel verschillende jeugdtrainers c.q. jeugdleiders, waaronder Peter Jansen, Pieter van de Meer, Peter Hess, Wig, El, en Ruud Wams. Mede door hun nimmer aflatende inzet en hun vertrouwen in mijn uitzonderlijke voetbalkunsten heb ik het als junior weten te schoppen tot de ultieme top in de A-selectie van RAVA. Zo, dat was wel even een sterk staaltje van narcisme en slijm, slijm kwijl, kwijl, of niet soms ?
 
 
Nee, even serieus. RAVA heeft voor mij altijd erg veel betekend. In de 22 jaar die ik nu bij RAVA zit, heb ik er toch 3 à 4 dagen per week doorgebracht. Dan kan je je toch ook wel een behoorlijk beeld vormen van een club als RAVA. In mijn ogen is RAVA altijd een club geweest, en altijd een club zal blijven, die draaiende wordt gehouden door leden, oud-leden ,donateurs, ouders enz...enz..., die RAVA allemaal een warm hart toedragen. Niet om de centen, maar puur uit liefde voor de club. Alleen wanneer wij dit samen blijven doen en iedereen waardeert elkaar hierom zal RAVA nog lang blijven voortbestaan.
 
Zo mijn taak is volbracht. Om ervoor te zorgen dat ik nog lang plezier mag beleven aan mijn knieschijven, zal ik De Pen aan iemand overdragen waarmee ik niet 2 keer per week sta te ballen. Ik zou Peter Vonk willen vragen de volgende aflevering voor zijn rekening te nemen. Mede door hem ben ik mij een aantal jaren geleden gaan interesseren voor mijn huidige beroep als fysiotherapeut. Dus collega, maak er iets moois van, je kan het !!!!!
 
‘‘s-Gravenhage, april 1998
 
 
“ De Pen
Door : Peter Vonk
 
Tot mijn grote verbazing las ik twee weken geleden in het krantje dat ik de goeroe geweest ben van Andre van Kleef; het lichtend voorbeeld waarnaar hij volgde!!!? Ik ben nu al zo’n 13 jaar verbonden aan RAVA. Eerst als verzorger van het tweede elftal; daarna als trainer van enkele jeugd-elftallen. In het begin van de negentiger jaren heb ik een fantastisch kampioens-seizoen meegemaakt als fysiotherapeut van het eerste elftal. Toch ligt mijn hart bij de jeugd. Na verschillende jeugd-elftallen getraind te hebben vond ik het tijd om eens ergens anders te gaan kijken. Na 6 jaar van afwezigheid ben ik weer terug op het thuis-nest.
 
Als echte familie-vereniging heeft RAVA altijd zeer veel indruk op mij gemaakt. De saamhorigheid uiteindelijk stond altijd hoog in het vaandel. Daarom verbaasde het mij zeer dat ik, toen ik afgelopen seizoen terug kwam ik binnen RAVA een grote verdeeldheid zag binnen de jeugd en de senioren. De kracht van RAVA is altijd geweest om met z’n allen voor één doel te gaan. Dit betekende dat ook dat men iedereen een kans gaf om mee te doen. Binnen de senioren-afdeling is dit streven ietwat weggezakt. Ik hoop dat de ‘veteranen’ onder ons de aanwezige jongeren en de aankomende jeugd toelaten tot hun ‘keur’-korps. Ten aanzien van de jeugd staat de klok mijn inziens al op vijf over twaalf. Cliché-matig zegt men altijd: de jeugd heeft de toekomst. Wel nu, dan moet er wel eerst een gezonde jeugd-afdeling zijn. De afgelopen twee jaar heeft men getracht hier vorm aan te geven. Ondanks enkele vereende krachten blijven wij vechten tegen het desinteresse-spook. In het nieuwe seizoen is er gelukkig sprake van een professionele opzet van het jeugd-bestuur. Zij zullen alle zeilen bijzetten om tot een goed resultaat te komen. Maar ook voor hun geldt, dat zij het niet alleen kunnen doen.
Ik heb al gememoreerd dat RAVA één grote familie-vereniging is. Je familie laat je toch ook nooit in de steek !!!! Positieve inzet van iedereen; een positieve instelling van elk lid; positieve kritiek uiten en denken……. Laten wij minimaal nog één keer onze schouders er onderzetten. TSJAKKAAAAHH !!!!!!!
 
Eén van de mensen waar ik veel vertrouwen in heb voor zijn inzet in de toekomst is een nieuw lid van de jeugd-commissie en een oud-speler bij RAVA; ik geef de PEN door aan Paul Das.
 
 
 
 
 
“ De Pen
Door : Paul Das
‘s-Gravenhage, april 1998
 
Dat ik nu al de " Pen " zou krijgen verbaasde mij volledig, dus hier is mij bijdrage voor deze rubriek.
 
Ik ben al 31 jaar actief lid van de voetbalvereniging R.a.v.a , waaronder 10 jaar als jeugdtrainer op de woensdagmiddag. In deze periode heb ik (en met mij vele andere) toch wel het
een en ander meegemaakt. Maar wat mij het meeste opviel was wel dat de waarde en normen bij de meeste mensen (binnen en buiten het veld) veel te wensen over liet. En laten we nu niet
met z'n allen zeggen van~ joh zo erg is het toch niet. Kijk alleen maar eens naar het afgelopen seizoen hoe het met onze club ging. De problemen lopen als een rode draad door de vereniging.
Naar mijn inziens moeten we met zijn allen eens goed nadenken hoe we hier verder mee om moeten gaan~ het is immers al vijfvoor twaalf.
 
Toch zijn er ook leuke dingen om over te schrijven zoals de goede initiatieven van de activiteiten groep, de nieuwe jeugdleden waar best nogal wat talent in rondloopt. Het is ook vooral deze groep die mij nader aan het hart ligt en waar ik mij altijd voor 100 % zal voor inzetten om het R.a.v.a, gevoel over te brengen. Onze toekomst ligt tenslotte in hun handen (maar vooral voeten). En met de positieve inzet van de vele vrijwilligers zal dit ook best wel gaan lukken.
 
Een van de mensen die zich veel voor R.a.v.a. heeft ingezet is Peter Hessen aan hem zou ik graag de 'Pen" willen doorgeven.
 
 
“ De Pen
Door : Peter Hess
 
 
‘s-Gravenhage, april 1998
Dat ik de pen zou krijgen van Paul Das verbaast mij niets. Immers in zijn jonge jaren kreeg ik ook al geregeld de pen van hem, maar dan om een verweer-schrift te schrijven voor de KNVB.
Zodra bekend was geworden dat ik in het bezit was van de pen, werden er door de leden van de krantjes commissie weddenschappen afgesloten of dat het een extra editie zou worden of dat beperkt zou blijven tot een paar pagina’s. Want als er iemand buiten P.G. een extra editie bij elkaar kan schrijven is dat Peter Hess.
Het is trouwens een mooie moment om i.b.v de pen te komen, want mijn laatste wedstrijd zit erop.
WE GAAN TERUG IN DE TIJD, MAAR DAAR WAS UW AL BANG VOOR.
We schrijven 1975 toen werd ik overgehaald door Leo Jacobs om een jaartje leider/trainer te worden. (Gelijk kampioen in Loosduinen) Nou dat een jaartje is wat uit de hand gelopen, maar ik heb het al die jaren met plezier gedaan. Begonnen met een elftal met Raymond de Grood en Peter Wigleven (en met o.a Pierre ten Berge, Ronnie Rijghard en Martin van Veen) en in het tweede jaar met o.a. Arthur Starrenburg, Jack Krabben, Marcel Elbers en broodje Verstraten, Eric Rehbok, Rene Kooren (Kor), Marcel Munier. Het is lang terug maar het is omgevlogen. De jeugdjaren vlogen om ,de boel werd nieuwe leven ingeblazen door enkele nieuwkomers, de trainingen werden anders en er kwamen surprise avonden en de kampen met o.a. Cees van Lieshout werden weer gehouden.
 
KAMPEN
Het ene kamp maakten ik bijna volledig vol met voet-volley en het andere jaar moest ik veelal schaken en dammen. Maar vooral bekend geworden door het voorlezen van de post en de dropping die altijd goed waren voor vele uren pret. In die jaren werden de leiders geregeld afgewisseld, een greep uit de namen Paul &Lidy v.d. Broek, Conny van Dorp, Fred Hierck, Nico v.Lieshout, Ig v.Bezooyen en Frans Laarhuis.
De weddenschappen (de mooiste twee: 2 eieren op je hoofd en 5 schoppen voor een tientje), met Frans zijn me altijd bijgebleven (zodoende bleven de kampen betaalbaar) en natuurlijk de prijsuitreiking waar Jacq Burg altijd even overkwam. (al was het maar om de biervoorraad op te maken) Fantastisch jaren maar na 10 jaar was de koek geheel op en werd het tijd voor anderen.
 
DE JEUGDJAREN
De trainingen werden gemoderniseerd en na de komst van de jeugdtrainer en de komst van shirtsponsoring door Gerard Starrenburg (na langdurig overleg met het RAVA bestuur) en natuurlijke geweldig leiders hadden we ineens weer draaiende jeugdafdeling. Waarin iedereen voor mekaar klaarstond. Een heus Jeugdcarnaval (winnaar Marcel Elbers) en bioscoopfilms werden vertoond en nog meer activiteiten niets was te dol.
Na paar jaar werd de groep met Marcel Elbers etc overgenomen door de jeugdtrainer en nam ik de groep over van Pieter van de Meer, met o.a. Gerard Starrenburg en Andre van Kleef, Martin vd Burch, Ignace Langerak (af en toe) Ronald van Breugom ,Serge v.d. Kruik, (later kwamen daarbij de oudere groep met Michel v.Dongen, Nico Commissaris (wezel), Marcel de vries, Johnny Heijnen, Patrick Mooiman, Pedro Cruz, Rob van Grol. (en Kouprie en marcel van Leeuwen). En de jongere kant Onno Binnerts, Patrick v.d. Snoek, Vincent Kenbeek (ruitenkiller), Danny Lannooy, Ronald de Brabander, Radi, Jeffrey Klop, Marco de Keijzer.  Ik ben in die tijd trainer geweest met als leiders Marcel Elbers, Arthur Starrenburg en Peter Wigleven. , gebruik makend van mijn ervaring werden sommige dingen makkelijk opgepakt.
In deze tijd waren ook regelmatig auto’s op andere plaatsten terug te vinden (o.a de auto van Wams en die van Henk vd Berg) De verhalen in de kleedkamer waren een aparte belevenis, meestal vergezelt van chips, cola, tompouce en moorkoppen. Waar Andre kans zag om anderhalf liter cola in een teug leeg te drinken. Als men te brutaal werd moesten de paardenbeten , de slippers, de schoenenspanners en de borstel tevoor-schijn komen. Er werd ook altijd tijd ingeruimd om hele families door te lichten (soort voorloper van goede en slechte tijden) en werden er ook liedjes met elkaar gezongen : de bekendste was scheerapparaatje, scheerapparaatje .
 
Op voetbalgebied hadden we een nieuw variant bedacht, ipv naar achteren te lopen om te verdedigen liep iedereen naar voren om de boel buitenspel te zetten. (het werd helaas te pas en te onpas toegepast)Diverse scheidsrechter (hè Ben) hebben ons vervloekt in deze tijd.
 
We hadden ook jaarlijks ons tournooi’tje in veiling noord, waar ik mijn bijna standaard binnen het half uur moest melden als leider van RAVA (vuurwerk etc.).
 
In deze jaren begonnen ook de uitstapjes met het elftal zelf. Deze weekenden werden altijd geheel gevuld met activiteiten. (bowlen, wedstrijden, zaalvoetbal, tennis, volleybal, squash, tennis en natuurlijk stappen) Hele mooie weekenden meegemaakt met zelfs een heuse voorwedstrijd tegen Vitessse. Weekendjes waarin bijna alles mocht en niks moest. (Kosten & Kotsen) Leuke moment meegemaakt, Patrick Mooiman in zijn nakie in de buitenlucht, de gebroken glasplaat van Ben, de bokma van Wams, het schaken van Martin met Ruud, de bak met spaghetti van Leen (we hadden 3 man nodig om de pan op te tillen) Pamela 24 uur lang, verkeerde busjes gehuurd, schadevergoeding teveel om op te noemen stuk voor stuk schitterende momenten. En niet te vergeten de deuken in mijn auto en die van Nico v.Kleef. Men kon het mij nooit kwalijk nemen dat ik ze niet gewaarschuwd gehad, ik zei altijd:
 
Ik heb het gezegd.
Van al die jaren (m.n periode 1979-1984) is er veel documentatie bewaard gebleven. Dia’s, foto’s kamp-boeken en elftalboeken, pennen van fanclubs, medailles, elftalshirtjes, vaantjes, orginele tekeningen etc want de knapen die pakweg 30 jaar zijn waren vroeger echt hele leuke jongetjes. In 1988 kwam er einde aan al mijn jeugdactiviteiten. Met een afscheidswedstrijd en een heuse receptie. Waar ik diverse speeches en kado’s heb gekregen en waar ik tot op de dag vandaag nog bijzonder trots op ben als blijk van waardering voor al die jaren en dat er vooral geen weg meer terug was.
 
EXPLOITATIECOMMISSIE
Maar een nieuwe functie kwam eraan, de exploitatie-commissie hield het voor gezien en moest geheel opgestart worden. Een uitdaging van jewelste, diverse mensen benadert en we zijn van start gegaan.
Immers is dit al het tiende jaar, slechts enkele mensen zijn tien jaren achtereen actief t.w. Ed de Koff, Cees Kley, Ouwe Jan (en nog wat extra jaartjes), Peter Wigleven en Fon Sens.
Leuke momenten afgewisseld met bijzondere pijnlijke momenten.
 
RAVA 1
Ik was als voetballer bekend als uiterst kritisch tegenover trainers en toen ik leider werd van RAVA 1 (ik was inmiddels enkele jaar met de zaterdag-afdeling bezig geweest, helaas werd dit niet echt serieus genomen door de toenmalig senioren-afdeling) was men toch wat sceptisch. Schitterende jaren met Frank Bijloos waarin we gelijk kampioen werden en ik regelmatig meetrainde. Momenten met de muziek van de havenzangers en Paul de Leeuw en niet vergeten dat we elke week op berenjacht gingen met Peter Vonk. Jammer dat Frank Bijloos hoogtevrees had, want verder dan tien kratjes is hij nooit gekomen. In zijn derde jaar stonden we uit de dood op en bleven we in de derde klasse.
Na de periode met Frank gingen de meeste mensen vergelijkingen maken met Hans Bal, afspraken werden niet nagekomen en er werden dingen ver-zwegen en dit maakte het er allemaal niet makkelijk op. Het siert de mens Hans Bal dat hij zich door deze periode heen heeft geslagen. In de jaren met eerst Frank Bijloos (voor een tientje op de eerste rij) en laatste drie jaar met Hans bal is er altijd een eerlijke en open communicatie geweest. En in al die jaren heeft de positie van de trainer nooit gewankeld.
 
De wedstrijd tegen Kranenburg om het kampioenschap, de wedstrijd tegen Cromvliet tegen de degradatie, de periodetitels en natuurlijk de degradatie in Houtwijk, beelden om nooit meer te vergeten en die je altijd bij zullen blijven. De meeste van deze seizoenen zijn in boekvorm verschenen.
Als iemand al in een vroeg stadium te kennen geven er mee te stoppen, worden er gelijk spoken gezocht, Het is gewoon tijd voor nieuw bloed. Ik hoop dat Arthur Starrenburg (en Ignace Langerak) net zo leuk tijd mee gaat maken als ik met RAVA 1. Als afscheidcadeau heb ik een foto gekregen van het elftal met daarbij de nodige kreten (daar verzamelen, ik blijf je van houden etc), waarvoor mijn hartelijke dank.
 
BIJNAMEN
Ik stond altijd vooraan om de bijnamen uit te delen en er zaten er een paar mooie bij: (en elk met een eigen verhaal natuurlijk) Ruitenkiller, Jan, Hassan Jr. & SR, Rood, Bram, Sandokan, Brunswijk & Bouterse, Broodje, E.T. (ego-tripper), the King, Braadworst, Kiendop, Bokkie, Viking, Neus, Dopsleutel, Beukie en Wezel., Plofkop, Schuimpie.
 
VOETBAL CARRIERRE
Ik ben een van de laatste jeugdspeler die zowel zaterdag als zondag in A1 voetbalde, het was in de tijd dat RAVA nog 5 A elftallen had. Het is jammer dat van die gouden lichting met allemaal RAVA jongens zogoed als niemand meer is overgebleven. Alleen Ben v.Lieshout en Paul Das lopen nog rond.
We hebben het een paar geleden nog gehad over een vijf jaarlijks A1 tournooi te organiseren, maar de toenmalige seniorafdeling zag meer problemen dan dat er waren, Nu met ons eigen complex moeten we dit item misschien weer op de activiteitlijst zetten. In de senioren actief in allerlei elftallen van RAVA 1 t/m RAVA 13 en tevens in de zaterdagafdeling en in het eerste jaar van de zaalafdeling van RAVA.
Het hoogtepunt van mijn voetbal carrière beschouw ik de 24 uurs wedstrijd tijdens het 50 jarig bestaan.
Lekker 24 uur lang de kantjes ervan lopen met RAVA met o.a. Tour Rutgrink. Wat zou het toch leuk zijn om dit elftal tijdens het 70 jarig bestaan weer bij elkaar te halen, om te kijken of we nog 1 ½ uur vol kunnen maken. Als de selectie geen training had trainde ik altijd met Harry Borst die de recreatie-training verzorgde. Altijd een hele grote groep die hij 1 ½ uur lang zeer gevarieerd bezig hield.
En in die partijtjes nam Fon Sens meestal de gehele productie voor zijn rekening en waar Rob de Koff altijd de stand bijhield.
 
Op een van die vrijdagavond partijtjes werd ik door Long John op mijn knie “geschopt”, precies die knie waar ik nog steeds last van heb (voor Long John liep het minder fraai af).
 
De trainingen, de kleedkamer en wedstrijdjes ik mis het allemaal nog elke dag, maar als de beentjes niet meer willen houd het spelletje op.
 
OPMERKELIJKE TRANSFERS
Nu de zaak met Sigi Lens en Peter Gerards speelt, hebben wij bij RAVA ook een transfer gehad met een luchtje. Misschien al verjaard, maar het gaat op het bod wat wij deden op die lange van Vianen van Holland Sport. We hadden het geld voor de transfer al gestort, maar hij ging naar FC Den Haag en omdat het geld geheel op was bij Holland Sport kregen wij zijn Stand-in. Er brak gelijk grote paniek uit in de selectie bij RAVA waarin ik toen actief was. Hij werd met al zijn ervaring bijna gelijk bij de organisatie betrokken en zodoende bleven de echte sportieve topprestaties ietsje achter. Voor de plaat O, O Den Haag is deze transfer een goede zaak geweest. Als keeper was Hij zijn tijd ver vooruit, hij wist (wat niet trouwens) dat keepen alleen niet meer voldoende was, meevoetballen ging heel belangrijk geworden.
Toen wij problemen kregen in het elftal met de linkerkant, ging hij er gewoon voetballen.
Als een van de weinige spelers bij RAVA ben ik er eentje die hem heb meegemaakt als keeper en als voetballer. Uit voorzorg is de naam weggelaten, maar bovenstaande omschrijving pas maar bij één persoon.
 
WAS HET VROEGER BETER
Ook ik ontkom er niet aan om de huidige tijd met vroeger te vergelijken. De kinderen hebben veel meer dingen (TV, PC, geld etc) maar ook de ouders gebruiken de tijd anders, vroeger nadrukkelijk aanwezig aan de lijn. Kritisch op de begeleiding van hun kinderen door de leider, maar altijd betrokken en aanspreekbaar en nooit agressief.
 
En de meeste gestelde vragen zijn de scheidsrechters nu beter, dan moet ik zeggen dat ze net zo goed (of zo slecht) zijn als toen, alleen vroeger liepen er in elk elftal een paar “leiders” die de boel intern corrigeerde. Want een scheidsrechter heeft af en toe echt wel eens gelijk (en zelfs dan voegen we nog een paar leuke teksten toe).
 
TOEKOMST RAVA (JEUGD)
Iedereen is bijzonder pessimistisch over de toekomst van RAVA, maar na regen komt zonneschijn.
Toen ik kwam was er ook wat nieuw bloed nodig en kwamen er fantastische jaren.
Ik hoop dat iedereen er volgend jaar er vol tegenaan gaat. Waar we net als in mijn tijd een voorzitter (toen Cees ledderhof) nodig hadden om iedereen in zijn enthousiasme af te remmen.
Een van die dingen die ik na mijn vertrek in de jeugd het meest gemist is RAVARIA, waarin iedereen per kwartaal het wel en wee van zijn elftalletje kon beschrijven, ik hoop dat het terugkomt met of zonder mij medewerking. Ik heb vertrouwen in Paul Das & Co, en na een paar magere jaren gaat ook iedereen alles weer waarderen. Er is een tijd geweest waar het steeds beter en vooral meer moest gaan kosten.
 
STOPT HIJ OVERAL MEE ???
Een hoofdstuk wordt afgesloten, ik had misschien sommige dingen anders aan moeten pakken. Van sommige dingen heb ook ik spijt, en als ik alles opnieuw kon doen dan zou ik het misschien anders doen (of niet) maar gedane zaken nemen geen keer. Voor de mensen die denken dat ik overal mee stop die moet ik teleurstellen, Ik blijf lid van de exploitatie-commissie en ik blijf ook het krantje nog in mekaar draaien.
 
VVP
De meeste mensen zijn die club al vergeten, de laatste jaren van ons samen zijn was de samenwerking morsdood, maar je mag de voorgaande jaren niet vergeten. Toen we met twee grote jeugdafdelingen altijd moesten schipperen en dat lukte altijd op een bijzonder prettig manier. Hoe minder elftallen hoe moeilijk de samenwerking verliep. Met sommige dronk ik altijd gezellig een biertje met Bob en Ruud Scholten en Gerard v. Schilt met de zoete, en Ton Dijkman en Jan Adam . Met sommige konden het prima vinden en af en toe vraag ik weleens af hoe het met ze zou zijn.
 
DIEPTEPUNTEN
Dat ik als bestuurslid in seizoen 1986-1987 de strijd verloor tegen de vriendenteams, de beste speler van RAVA 1 ging in RAVA 5 voerballen.
De geldzaken, de overschrijving van Nico v.Lieshout naar RAS, de manier van afscheid van Ruud Wams & Perry Trouwborst. De start in Houtwijk waar diverse dingen bewust werden verzwegen.
 
BEN IK NIEMAND VERGETEN
Natuurlijk zou ik wel iemand vergeten hebben, waarvoor mijn excuses. Maar ben het afsluiten van een hoofdstuk mag de naam van Ruud Wams niet ontbreken. Vier hele mooie jaren met Ruud meege-maakt, Slootje in, Slootje uit. De enig man die op zijn zevendertigste al een Abraham te pakken had (foutje). Op voetbal- en humorgebied zijn tijd ver vooruit, een trainer die in zijn enthousiasme bijna dagelijks door Cees Ledderhof afgeremd moest worden. Enkele items: een Wams slaapplaats, Hoe maak je een Wams, ƒ 100, - zure bommen, ƒ 100, - voor een auto, The Shorts, AJA, Hilversum en BMW ‘tje inrijden (op het verharde gedeelte).
 
MIS IK NIEMAND,
Het nadeel van het feit dat je al zo lang meeloopt is dat er hoop mensen RAVA hebben verlaten , omdat ze andere soorten zijn gaan of buiten de stad zijn gaan wonen of gewoon gestopt zijn.
We hebben ook op andere manieren mensen verloren, het leven is dan hard voor de nabestaanden , maar RAVA is er dan zeker voor moeilijke momenten in je leven.
Is het verslag te lang of niet naar je zin, dan moet je lekker bij die Das zijn. Ik heb alleen gedaan wat me opgedragen is.
Ik sluit af met de woorden, die kan alleen maar RAVA.
Diverse mensen hebben mij gelijk benaderd (met en zonder steekpenningen) om de pen aan hen over te dragen. Er was er zelf eentje (André) die de pen voor tweede keer weer ter hand wilde nemen en zelfs eentje (Ben H.v.d.Burch) die grof betaalde om de pen niet te krijgen. Ikzelf vind het ook moeilijk om de pen door te geven, diverse mensen schieten door mijn gedachte: P.G., Walter, Edje, Peter W., Elbie, Remy, Tour, Aad ten Berge, Ron , ouwe Jan, Long John, Kleine Kees, Harry Borst ,Harry vd Horst, Martin , George, Ruud Wams, Paul Peters, Nico v.Lieshout, Frans en Ton. Maar ik moet al deze mensen teleurstellen , ik kies voor iemand die niet zo ver in het verleden terug gaat. De pen gaat naar Hans Bal (die bood immers het meeste) waar ik de laatste drie jaar vol heb gemaakt, een trainer die ikzelf graag in mijn jongere jaren was tegen gekomen.
 
Idee voor de toekomst: de pen in bundel
 
 
“ De Pen
Door : Hans Bal
‘s-Gravenhage, mei 1998
Goed, het heeft wat gekost, maar toch de pen gekregen van Peter en daarmee de primeur om als eerste niet RAVAan in deze rubriek te komen.. Hoewel het vroeger met de opstellen op school nooit zo goed lukte ga ik toch proberen mijn ervaringen met RAVA op papier over te brengen. Eventuele grammaticale fouten zullen worden verbeterd door Prof. Dr. Ir. V.Dongen Ver in de tijd terug kan ik wat betreft RAVA niet gaan, dus wellicht is het leuk om eerst iets over mijn eigen voetbalachtergrond te vertellen. Gestart als pupil bij zaterdagmiddag club SV ’35, een club die veel overeenkomsten heeft met RAVA. Daar ik geluk gehad om in een zeer goede jeugdlichting te komen wat resulteerde in vier kampioenschappen in de jeugd, doorstoten naar het eerste elftal en daar de promotie meemaken naar de hoofdklasse van de (toenmalige) afdeling naar de tweede klasse KNVB. Daarna is een grote zwerftocht begonnen uiteraard : gigantisch” mijn zakken vullend enkele jaren FC Vlaardingen (eerste divisie). Zie je op de training niets meer van. Weer een jaartje SV ’35, Lens, VCS, Postalia, Btc, DZS en Scheveningen zondag.
Tijdens de periode VCS is ook mijn trainers en verzorgers : “carrière” begonnen, wat uiteindelijk uitmondde bij Scheveningen als trainer zondagselectie, trainer A-jeugd, trainer Team onder de 23 jr, trainer E, F jeugd en verzorger van de eerste drie selecties. Af en toe kwam ik ook nog weleens thuis.
Wellicht voor RAVA begrippen een wat zwervend bestaan, maar daardoor toch veel clubs met hun sterke en zwakke kanten en veel mensen leren kennen. Zelfs in dit afgelopen seizoen in de rotterdamse afdeling kwam ik bij iedere club een bekende van vroeger tegen. Mijn ervaringen mat RAVA zou ik willen onderverdelen in vier seizoenen, de drie die geweest zijn met de hoogte en dieptepunten en het komend seizoen.
 
Seizoen 1.
Als voetballer eigenlijk nooit zo vaak tegen RAVA gespeeld, pas in de eerste jaren bij scheveningen zondag als speler / verzorger kwam ik voor het eerst op het RAVA/VVP terrein. van RAVA was eigenlijk niet zoveel beken, een wat gesloten club met dat rottige kleine veldje in het zuiderpark (verboden gebied voor een echte scheveninger, zie fusie h.s. en ado), wat nog vaak afgekeurd was ook. als trainer van RAVA is dit mij 100% meegevallen, een behoorlijk goed georganiseerde club, waar een prima voetbalsfeer hing, iedereen zijn vaste plek had, zowel langs de lijn als ook aan de bar en waar een thuiswedstrijd ook alles had wat een thuiswedstrijd nodig heeft. Dus startend in de derde klasse, na volgens Peter te zijn opgestaan uit de dood, met als uitgangspunt handhaving in deze klasse en voor zover mogelijk het inpassen van eventueel nieuwe (jeugd) spelers. Na een slechte eerste periode, werd onverwachts de derde periodetitel binnengehaald. Dit was voor mij het sportieve hoogtepunt binnen RAVA, zeker gezien de wijze waarop dit werd behaald (ongeslagen). Ook het uitgangspunt handhaving in de derde klasse werd hierdoor bereikt, na weer een matige derde periode hadden we als toetje de nacompetitie. Die ongelukkig tegen gds werd verloren. Maar toch een mooi seizoen.
 
Seizoen II
De euforie rond de verhuizing naar Houtwijk binnen de verenging was erg groot. Een trainer kijkt daar toch wat anders tegenaan, alles moest opnieuw opgestart worden en zeker organisatorisch moet een trainer beginnersfoutjes vertalen naar de selectie.
Het vage voorgevoel kwam uit, op voetbalgebied viel bijna alles in duigen. Een nieuw bestuur dat begrijpelijker wijs hun handen vol had aan andere zaken, het leek wel of het voetbal een bijzaak was geworden.. Daardoor ook een sfeerloos hoofdveld zonder enig entourage, waarbij ik de thuiswedstrijden ervaarde als uitwedstrijden. Het missen van het verharde gedeelte en speelweide als trainings alternatief. Voeg daarbij de blessures, spelers uit vorm, het ouder worden van de selectie, een zwaardere derde klasse, het leidde helaas tot een onvermijdelijke degradatie. Na het hoogtepunt van vorig seizoen was dit een behoorlijke afknapper die gelukkig wat verlicht werd door het gevoel dat ik had overgehouden van de reis naar Turkije. Een schitterende week met o.a. collect calletjes, vele internationale contacten, het “sterren “kijken in de nacht, het “uitpakken” van serieus aangeboden presentjes, de duurlopen in de nacht, hartritme stoornissen, schitterend !
 
Seizoen III
Een nieuwe start in de vierde klasse waarbij de selectie aangevuld met enkele eerste jaars senioren, geen goede eerste helft van de competitie, ondanks het feit dat we wekelijks voor sinterklaas liepen te spelen (5-5, 4-4) en het inpassen van de jeugdspelers verliep redelijk. Tot helaas na de winterstop, een aantal jonge spelers lieten het afweten, blessures, spelers uit vorm, het leidde tot een slechte tweede competitiehelft, waarbij zelfs de vijfde klasse nog in zicht kwam,. Toch denk ik dat het voor RAVA een goed jaar was, in de selectie hebben een aantal eerste jaars senioren door de zure appel heen gebeten, ik ben er van overtuigd dat we het komend seizoen veel plezier van deze spelers zullen krijgen. Bij de jeugd ben ik dit jaar gestart. Als, ja als wat, het werd jeugdcoördinator genoemd, maar het belangrijkste was dat de communicatie tussen de trainers verbeterd zou worden moeten worden. Aan tafel liep dit prima, maar de uitvoering liet o.a. door een groot tekort aan vrijwilligers te wensen over het grote voordeel is echter dat veel zichtbaar is geworden. Het nieuwe jeugdbestuur kan hier vele voordeel uithalen. Ook de sfeer komt weer terug, mensen staan weer op een vaste plek (ook weer aan de bar!) en niet vergeten de opgestarte feestcommissie doet zeer goed werk. Komend seizoen
Het aankomend seizoen is een belangrijk seizoen , in de A-selectie zullen, zoals ik al vermelde een aantal jeugdspelers gaan doorbreken, nieuwe gezichten vanuit de A-jeugd zullen wellicht de boel verscherpen.
Team onder de 23 jaar zal worden voortgezet, misschien in de vorm van een nederlaagserie, en ik hoop dat dit jaar een basis neer te kunnen zetten voor de komende jaren, wellicht zal ik daar de vruchten niet van kunnen plukken, na deze “overgangsfase” die best gepaard zal gaan met oa.. onnodig puntverlies, irritaties, commentaar biedt toch een grote uidaging. Wat zeer belangrijk is, is het opstarten van het nieuwe jeugdbestuur o.l.v. Paul Das. Als ik naar de mensen kijk die daaraan deelnemen, dan moet het gewoon goed gaan. Een klein adviesje wellicht niet alles op de RAVA manier oplossen, kijk goed om je heen bij de buren, de clubs waar een aantal zaken al heel goed lopen. Je hoeft niets uit te vinden, alles is er al en het ligt voor het grijpen.. Een ultieme wens, maak van veld 1 weer een veld met ambiance en niet zo afgetrapt veldje zoals nu. Ik heb inmiddels gehoord dat er licht op veld 2 komt, zodat alle trainingen daar plaats kunnen vinden. Maar ook het wandelen over veld1 naar veld twee moet voorkomen worden. Veld 1 moet weer een veld worden waarop presentaties moeten en kunnen worden geleverd., Veel mensen zou ik langs deze weg kunnen bedanken, maar dat doe ik dan wel persoonlijk (Sao. de vrijwilligers) Ik bedank er toch maar Eén, Peter Hess, het ga je goed en bedankt voor de pen (kramp in mijn vingers) en ik ben ervan overtuigd dat je door Arthur waardig zal worden opgevolgd.
De pen wil ik bij deze geven aan een zeer kleurrijk en een atletisch figuur binnen de club, denkend aan de nachtelijke zwerftochten in de sloppen van Antalya, Paul van Leeuwen.
Niets te danken Paul. Dat geld neem ik toch niet aan.
 
De Pen door : Paul van Leeuwen
 
Het nieuwe seizoen staat weer op het punt van beginnen. Dat betekent dat er niet alleen weer gevoetbald gaat worden maar ook dat er weer stukjes geschreven moeten worden voor “De Pen”. Niet iedereen zal hier even blij mee zijn. Dat was ik ook niet toen ik aan het einde van het vorige seizoen “De Pen” van onze trainer Hans Bal kreeg.
 
Het nieuwe seizoen wordt mijn 19e, en zeer waarschijnlijk ook mijn laatste, seizoen in de A-selectie. Ik ben nu nog 36 jaar en de spieren (maar niet alle!) zijn niet meer zo gewillig als vroeger. Eindelijk stopt hij zullen velen denken. Had hij dat niet 10 jaar eerder kunnen doen. Toch hoop ik dit seizoen nog een positieve bijdrage te kunnen leveren aan de prestaties van de A-selectie (binnen en buiten het veld, dus ook aan de bar).
 
Mijn eerste seizoen in de senioren was het seizoen 1980-1981. Als jong broekie kwam ik meteen in het eerste elftal dat toen onder leiding stond van Wim van Buuren. Ik speelde samen met de oudjes van toen : Henk Heemskerk, Paul Binnerts, Wim Lut en Wim Mulder. Je begrijpt het al, een harde leerschool.
 
Twee jaar later heb ik mijn eerste kampioenschap mogen beleven onder de bezielende leiding van Rob Bens. Promotie naar de derde klasse. Helaas heeft dat niet lang mogen duren want het seizoen erna degradeerden wij alweer.
Vervolgens hebben wij een groot aantal seizoenen in de vierde klasse gebivakkeerd onder leiding van Wim Tetteroo, Han van der Walle, en Perry Trouwborst. Het seizoen 1990-1991 was hierbij zowel een hoogte- als een dieptepunt. Het RAVA-syndroom was ontstaan.
Gelukkig hebben wij ons twee jaar later kunnen revancheren met Frank Bijloos. Mijn tweede kampioenschap en weer promotie naar de derde klasse. Een aantal seizoenen later werd Frank afgelost door Hans Bal. Hoe die seizoenen zijn verlopen hebben jullie in de vorige “PEN” kunnen lezen.
 
De organisatie rond de A-selectie en de jeugdelftallen wordt steeds beter. Hoe goed een organisatie ook is/wordt, in het veld moet het toch gebeuren. Het afgelopen seizoen is daar helaas niet veel van te merken geweest. We hebben ver onder ons kunnen gevoetbald. Wat was daar de oorzaak van? Ik denk dat iedereen hier wel een mening over heeft. Wij als spelers moeten in ieder geval de hand in eigen boezem steken en zorgen dat het komende seizoen veel beter wordt. Om de daad bij het woord te voegen, ga ik maar op vakantie als de training begint.
 
In eerste instantie wilde ik het hierbij laten. Echter nadat ik het bovenstaande had geschreven, is mijn leven plotseling geheel veranderd. Geheel onverwachts is mijn vader overleden. Hij was altijd mijn trouwste supporter. Toen ik nog in de jeugd speelde zorgde hij altijd voor vervoer. In de senioren kwam hij vaak met mijn moeder samen kijken en na het overlijden van mijn moeder kwam hij meestal alleen. Als hij een keer niet kon komen kijken dan belde hij zondag ‘s avonds op om te vragen hoe het gegaan was. Hij is zelfs zaalvoetbalcoach geworden toen hij de zeventig jaar al ruim gepasseerd was. Prachtig vond hij het om na de wedstrijd in de kantine te luisteren naar de (sterke) verhalen van “zijn” jongens. Ook al was dat regelmatig op late tijdstippen of buiten de stad.
Het komende veld- en zaalseizoen is voor mij nu heel speciaal geworden. Ik zal het voor het eerst zonder zijn steun en aanmoedigingen moeten doen.
VOETBAL ZAL VOOR MIJ NOOIT MEER ZO ZIJN ALS VROEGER!
“De Pen” geef ik door aan John van Ravenstein, met wie ik heel wat jaartjes in het eerste elftal heb gevoetbald.
 
 

De Pen

Door John van Ravestein

Voordat ik mijn bijdrage aan de “De Pen” lever wil ik langs deze weg allereerst mijn voorganger “Paul van Leeuwen” condoleren met het verlies van zijn vader. Paul. Veel sterkte met het verwerken van dit verlies en de draag het nieuwe seizoen aan “oude van Leeuwen” op.Tussen de luiers van mijn pas geboren zoon Daan probeer ik mijn op “De Pen” te concentreren. Je leven verandert totaal zeggen ze. De dag wordt voor je ingedeeld, alles op tijd van voeding naar voeding en luier naar vuile luier. Door deze veranderingen is mijn bioritme totaal van slag en heb ik geen benul meer van tijd, (dag/nacht, zomer/winter???) Wie helpt mij > DE secretaris van RAVA natuurlijk want hij heeft deze ervaring reeds opgeDaan. Hij is ook degene die mij eraan herinnerde dat het zomer “98 is en dat de inleverdatum van “DE Pen”” met rasse schreden nadert. Bedankt Ed.Toen Hans Bal “de pen” aan Paul overdroeg had ik reeds het vage vermoeden dat ik weleens het volgende slachtoffer kon worden. En ja hoor, de klos. Paul blijkt in het dagelijks leven net zo voorspelbaar te zijn als zijn spel op het veld. (heb ik van betrouwbare tegenstanders gehoord)!

Ik heb samen met Paul en vele anderen prachtige voetbaljaren zowel in de jeugd als in de A-selectie gehad. Ongeveer 10 jaar geleden  (periode Han van der Walle) ben ik op het hoogste RAVA voetbalniveau gestopt. (ja klopt, Paul had toen ook moeten stoppen) Door studie en verhuizing bleef er te weinig tijd over voor de selectie verplichtingen. Over deze periode kan ik bladen vol schrijven maar dat hebben enkele voorgangers in “de pen” reeds gedaan, das ga ik hier niet op in.

Wel wil ik kort ingaan op het zogenaamde “randgebeuren” uit mijn selectietijd. Zaken die mij altijd zijn bijgebleven, zaken die RAVA uniek maakte en nog steeds maakt. De voetbalhumor in de kleedkamer, op de training en aan de bar waren sfeerbepalend.

Ook de gezelligheid van RAVA na de wedstrijden stond op een hoog peil. Verloren of gewonnen uit of thuis het maakte geen bal uit het werd altijd feest (na een verloren pot duurde het soms alleen wat langer voor het feest op gang kwam) Ik wil deze periode kenmerken met een paar anekdoten uit de tijd van een trainer waarvan ik zijn  naam niet voluit wil schrijven) Het begint met een S en eindigt op ens).

Deze trainer ging destijds erg ver met verzorging van de innerlijke speler Na enig aandringen van de selectiespelers smeerde de trainer zondags morgens boterhammen met rosbief om tijdens de wedstrijdbespreking met een kop koffie of beker melk te nuttigen, alleen rosbief hoor trainer ander beleg hoeven we niet. Toen hij met een trommel vol brood aankwam bedankte de spelers de trainer vriendelijke voor de moeite. We hebben thuis al ontbeten trainer, rosbief boert zo op!? Ging hij na heftig geblèr en getier, weer met een volle broodtrommel na de wedstrijd naar huis. Dezelfde trainer zat op een gegeven moment met een ooglap op de bank te coachen nadat hij zijn bad had gelijmd. Wat is er gebeurd Train ? O, niks uh, druppie “eensecondenlijm” in mijn oog gekomen. Dezelfde trainer weer, ging met een dikke enkel van het trainingsveld nadat hij het blokken dan de bal wilde demonstreren, Moet je ook niet doen met John Nolten als blokkende tegenstander.

Omdat ik na mijn selectie avontuur niet helemaal met het voetballen wilde stoppen, gaf ik aan het RAVA zaterdagteam aan dat ze konden bellen als ze een mannetje nodig hadden.

In dit team warden de RAVA oudjes actief, nou ja actief. Ja, met hun babbels waren ze actief. Vanaf de eerste wedstrijd werd er gebeld. Met John van R. met Ouwe Jan, zaterdag voetballen 14.00 uur thuis en uh o ja, ik ga niet iedere zaterdag bellen dus voortaan kijk je maar in; ’t krantje. In dit team heb ik jarenlang met veel plezier gespeeld. Het was een team met veel routine techniek, inzicht, humor een paar jonge honden zoals de oudjes de gemiddelde 10 jaar jongere broeders noemde ( de jongere broeders waren o.a. Rob Wigleven, Wibbo Okkels, Frans Torque, Paul Das en ondertekende) Helaas de blessures bij de oudjes traden steeds frequenter op en waren vooral langduriger. Uitspraak van Ruud Schrijvers: ik voel me meestal vrijdagavond weer redelijk hersteld, speel dan zaterdags mijn potje, waarna ik de rest van de week weer lekker op de bank kruip.

Je voelt hem al aankomen na een gezellig afscheidsfeest (want dat kunnen de oudjes nog steeds) is vier jaar geleden het zaterdagteam en hiermee de RAVA zaterdagafdeling opgeheven, helaas.

Eén aantal spelers uit de zaterdag hebben net als ik de overstap (of stap terug) naar de zondag gemaakt en spelen in verschilende teams alweer enkele seizoenen, ja ook komend seizoen, hun wekelijks potje mee. Nou ja, wekelijks, als er tenminste geen blessures optreden, want als ik zo om mijn heen kijk komt de gemiddelde leeftijd van de lagere senior gevaarlijk dicht in de buurt van de leeftijd van, nou ja laat ook maar! Het wordt geloof ik tijd om te stoppen met de “de Pen”.

 

Toch wil ik nog even terug komen op de gemiddelde leeftijd van de lagere senior in relatie met het aantal lagere senioren elftallen stel je eens voor dat allen lagere senioren boven de vijfendertig zouden stoppen, wat blijft er dan nog over?

Het zou voor de toekomst van RAVA (RAVA nu 2000) naar mijn menig goed zijn om op korte termijn over een samenwerking / fusie / overname van een andere redelijke gezonde voetbalvereniging (of andere sportvereniging) na te denke. De vereniging kan beter zelf het heft in handen nemen, voordat de gemeente Den  Haag dit voor ons doet!

Tot slot ook na 27 jaar lidmaatschap nog steeds te beweren dat RAVA een unieke vereniging is met een prima kader en voldoende toekomstperspectief.

 

“de Pen” draag ik over aan de snelste (Nou ja, snelste) rechtsback aller tijden. Met deze rechtsback (op een andere plek wil en kan hij eigenlijk niet spelen)

Heb ik jarenlang gevoetbald, maar wie heeft er nou niet met Willem lut gespeeld.

 

 

De Pen

Door Willem Lut

Ik vraag al ongeveer vijf jaar aan John van Ravestein wanneer hij eindelijk vader wordt. Nu het eindelijk zover is heeft om mij te belonen voor mijn jarenlange interesse de pen aan mijn overgedragen. John ( en Andrea) nogmaals van harte gefeliciteerd met Daan en bedankt dat ik eindelijk in de gelegenheid ben mijn verhaal over RAVA te schrijven. Er is mijn verzocht om mijn bijdrage kort te houden dus vandaar.

Vanaf de oprichting van RAVA is mijn vader Gerard (rechtsbuiten) lid geweest dus toen ik in 1961 op voetballen ging was er, ook vanuit de kerk (brandtstraat) en de school (kritzingerstraat) slechts een vereniging voor mijn geschikt.

Helaas voor mijn vader was ik een beperkte voetballer, dus werd ik rechtsback. Om toch nog iets te bereiken zat er niets anders op, dan alle trainingen te bezoeken, want als ik maar een training oversloeg stond ik direct naast het elftal. Mijn debuut in RAVA 1 was in 1970 dan ook geen doorslaand succes om dat ik als invaller tegen Delft binnen twee minuten de bal uit een voorzet op mijn linkervoet!! kreeg, waarna deze als een kogel in de kruising van ons eigen doel vloog. (2-0)

Donald Schonheer schreeuwde volgens over het hele veld met ongeveer driehonderd toeschouwers “trainer, welke lul heb je er nu weer ingezet!!”

Ik heb toch een flink aantal jaren in het vol kunnen maken omdat ik door mijn snelheid vaak als eerste bij de bal was om deze de eerste jaren meestal over de zijlijn te glijden. Ik ben waarschijnlijk recordhouder in het veroorzaker van inworpen voor de tegenstander. Ook met de concurrentie voor mijn positie was ik nogal gelukkig want elke keer als Frans Laarhuis in het eerste werd opgesteld raakte hij geblesseerd.

Toen Paul van Leeuwen kwam zat mijn tijd in het eerste elftal erop, want Paul was niet alleen een betere voetballer maar ook nog sneller. Ik speel momenteel nog steeds met veel plezier mijn wedstrijdjes in het vijfde.

Voorop stond en staat echter altijd de gezellogheid en wat dat betreft is RAVA inderdaad een unieke vereniging, zoals ook in deze rubriek door vele voorgangers is geschreven. Buiten het voetbal ben ik voor RAVA nooit actief geweest. Vroeger was ik te verlegen en tegenwoordig heb ik het veel te druk (drie kinderen) Maar ik besef heel goed, dat alleen door de mensen die zich inzetten voor RAVA deze vereniging kan blijven bestaan. Ik hoop van harte dat steeds meer mensen bereid zullen zijn, zich voor RAVA in te spannen om het voort bestaan te waarborgen.

 

Voor de toekomst hoop ik, dat RAVA als zelfstandige vereniging blijft bestaan. De fusies tussen verenigingen hebben de afgelopen jaren bewezen, dat geen enkele vereniging daarvan beter is geworden. DE verhuizing naar het rijnveldsportpark moet voor de jeugdafdeling zijn vruchten de komende jaren gaan afwerpen en ik wens Paul Das en de overige medewerkers veel succes met het opbouwen van deze afdeling. Volgens mij is een goede jeugdafdeling met minimaal twee elftallen per klasse de basis voor een gezonde vereniging, Alleen als we dat kunnen bereiken kan RAVA nog jarenlang als zelfstandige vereniging vooruit. Je moet er niet aan denken. Dat de naam  RAVA uit het Haagse voetbalwereldjes verdwijnt,

De pen draag ik over aan min grootste supporter, die in de periode dat ik in het eerste speelde hij altijd (samen met Michel Jordaan) langs de lijn stond en waarmee ik momenteel wekelijks in het verdedigingscentrum van vijfde sta: Theo das

(en dat betekende het einde van DE PEN)


 

 

Recent toegevoegd

                  27-10-2020

Aad & Kees

Rava 1930

1976 tm 1984

elbers&wigleven