De RAVA visclub.
Iets wat regelmatig ter sprake komt bij de RAVA-Senioren-Meetings, is de visclub.
De visclub werd aanvankelijk in de jaren ’60 gevormd door Jacques Margé met een voor mij onbekende vriend, Harry Borst, Hans Kuipers, Kees Ledderhof en Jan Hazebroek. De verhalen van mijn broer Jan klonken zo interessant, dat ook ik best met dat groepje mee wilde gaan vissen. Jan forceerde toestemming bij zijn visvrienden en zo ging ik elke zaterdagochtend, weer of geen weer, mee naar de waterkant. Kaarten na de training op vrijdagavond tot een uur of drie, dan naar huis, koffie en brood maken, een eitje koken, een voertje maken en dan naar het verzamelpunt.Ik stapje bij Hans Kuipers voor de deur in de auto van Jan. Op een ochtend ging de deur open en Hans bromde : “Ton kom effe binnen”. Wat bleek, hij had de doos maden niet goed afgesloten zodat de maden de vrijheid hadden genomen en in de kokosmat in de hal waren gekropen. Dat werd dus een stiefkwartiertje maden plukken. Uit de ouderlijke slaapkamer vroeg een mannenstem of er soms iets aan de hand was. Hans zei: “nee hoor” en we zijn snel gaan vissen. Of in huize Kuipers nog een vliegenplaag is gevolgd weet ik niet. Onze visplek in die tijd was “de punt” in Reeuwijk. Dat was een landtong die vanuit de oever een flink stuk de plas in stak. We hebben er nooit veel gevangen. Met mijn voortschrijdend inzicht zie ik nu wel dat er op een wat kinderlijke manier werd gevist, waarbij totaal geen aandacht bestond voor enige techniek. Maar het was altijd gezellig. Jacques en de onbekende vriend haakten op enig moment af. Zij gingen liever met z’n tweeën vissen.
In die tijd werd de visgroep uitgebreid met Ton de Zwart en Ton van der Snoek. Met mij er bij en met Ton Kaats, met wie we ook vaak op de club optrokken, hadden we dus vier Tonnen.
De spraakverwarring die vaak ontstond werd al snel opgelost. Ton de Zwart werd wegens zijn haarkleur voortaak “Rood” genoemd. Ton van der Snoek werd al snel “Snoek of Snoekie” (best toepasselijk voor een visclub). Ton Kaats werd “kleine” en ikzelf werd “Ger” genoemd, omdat ik net zo eigenwijs werd gevonden als een clublid die om zijn eigenwijsheid bekend stond. We zijn nog enige tijd trouw gebleven aan ”de punt” maar iemand had een plekje ontdekt in de Meije in Nieuwkoop. Daar legden we in de vroege ochtend een houten brug over een vaart en kwamen dan op een weiland van een boer. De boer stond onze aanwezigheid toe en kreeg in ruil daarvoor soms iets lekkers en af en toe een bedragje. Die plek bleek een viswalhalla. Elke ingooi beet! Nou ja, bijna altijd. Had je een vis gevangen dan was “Snoek” er als de kippen bij om zijn dobber, onder het uitroepen van “was het daar”, op jouw plek te gooien. Hij heeft daarmee menig keer de simmen in de war gegooid. Toegegeven, hij loste dat probleem heel snel op. Hij trok gewoon alles stuk en zette een nieuwe sim op! We verzamelden altijd bij “Rood” voor de deur. Zijn ouders hadden de zaak “De zwarte vogel” in de Schalkburgerstraat met vele duivensportartikelen en een grote sortering aan hengelsportattributen. Daar werd ook een visvoertje klaargemaakt met havermout en kakelvers brood uit de naastgelegen bakkerij van Joop Binnerts. Met die massieve voerballen gooiden we bij de start de vissen wakker die, althans daar leek het op, een veilig heenkomen zochten. Ten minste de “maatvissen”, want wij vingen alleen maar ondermaatse vis. Dat er ook brasem zat werd ons duidelijk toen de vader van “Snoek”, de oude Snoek dus, een keer mee ging. Hij liep omringd door een kudde koeien naar de waterkant en bleek een ervaren visser die ook iets begreep van vistechniek. Hij ving dus een heel net vol brasems. Wij noemden dat natuurlijk “geluk” J. Het werd al snel duidelijk dat er heel veel roofvis in dat water zat. Dus baarstuigjes gekocht en met z’n allen op de baars. Honderden baarzen later schakelden we over op de snoek. Er zat zoveel snoek dat een broodvlok zelfs werd aangevallen als was het een aasvisje. We hebben er best een paar gevangen al was dat niet makkelijk. Als de dobber van de snoekhengel bewoog riep de hele groep “SLAAAAN”! Dat was natuurlijk veel te vroeg want de snoek had de aasvis nog niet goed in zijn muil. Op een dag ging Paul Bitter mee. Iemand die nog eigenwijzer was dan ik. Toen een snoek aanbeet op zijn aasvis riepen wij, op grond van onze ervaring, effe wachtuuuuuh. De dobber ging links om een rietpol en dan weer verderop rechts om een rietpol. Toen we in koor riepen “SLAAAAN” bewogen alleen de rietpollen. Die snoek is nooit gevangen. Later kreeg hij weer een snoek aan de lijn. Die kreeg hij ook aan de haak dus binnen draaien. Wij vroegen of de slip van de molen wel goed was afgesteld. Hij antwoordde: “natuurlijk, je hoeft mij niet te leren snoeken”!. Een minuutje later brak zijn lijn. Hij paste met zijn techniek goed in onze groep, maar is nooit meer mee gegaan. Er gingen wel meer gasten mee. Jan van der Horst (“ouwe Jan” voor zijn vrienden) ging de sporadische keren dat hij vrij kon nemen met ons mee, net als Henk van Jaarsveld en niet te vergeten Cas senior en moeder Goederaad alsmede Cas junior. Cas junior leed aan aanmerkelijke zelfoverschatting. Als hij ergens aan begon kocht hij mega veel spullen om er professioneel uit te zien. Zo stond hij een keer in een vliegvisvest met een vliegenhengel te zwiepen. Het leek wel of hij paarden opjoeg met een zweep en wel zo hard dat bij iedere “knal” de vlieg van de draad losliet en werkelijk door de lucht vloog. Hij was ook lid van de atletiekvereniging Sparta en dacht dus dat ook hij een atleet was. We visten een keer in het riviertje “de Noord Aa” in Zoetermeer. Na een noodzakelijke grote boodschap in de bosjes onder aan de dijk moest hij zijn hengel weer opzoeken. Dat betekende dat hij 1. een sloot moest omlopen of 2. de sloot moest over springen. Hij als atleet besloot te springen. Hij haalde het inderdaad, maar sprong tegen de dijk op. Na een hoop armgezwaai zagen we hem achterover kukelen, ging hij kopje onder en kwam weer boven met modder in zijn neus en oren en geen droge draad meer aan zijn lijf. Hij is met een paar geleende kledingstukken gewoon blijven vissen.
Ook Henk en Aad Heemskerk waren een keer aanwezig op “de punt”. Bij windkracht 8 met schuimkoppen op het water viste Aad met de hengel van de vader van “Rood”. Met tegenwind zwiepte hij de lijn in het water waarna hij met het laatste deel van de hengel in zijn handen stond. De rest van de hengel met sim vloog een eind het water in. “Rood” begreep dat hij iets moest ondernemen. Iets verderop lag een oude roeiboot. Dus losgemaakt, ingestapt en prompt door de verrotte bank gezakt. Nog een poging gedaan om staand te roeien, maar de tegenwind hield hem aan de kant. Die hengel van pa hebben we nooit meer terug gezien. Die liep vol en zonk. Een keer was het echt spannend. Het was op de punt. Harry wilde zijn hengel optuigen en liet het topeind uit deel twee schuiven. Hij vergat hem echter te pakken zodat hij met een sierlijke boog in het water belandde en zonk. Er werd direct met Harry zijn schepnet gedregd. Maar haastige spoed is zelden goed, dus het net was niet goed bevestigd zodat er na een dregpoging slechts een stok boven water kwam. Het net had de hengeltop op de boden gevonden en beide hebben we nooit terug gezien. Er werd, met name ook om het gezicht van Harry, zo hartelijk om gelachen dat Harry (die enige eigenzinnigheid niet kon worden ontzegd) zo geïrriteerd raakte dat hij zijn spullen pakte in de auto stapte en huiswaarts keerde.
Hij had echter wel twee passagiers die achter bleven. Het is een hele toer geweest om de 6 vissers die op “de punt” achter bleven met al hun materiaal (hengels, schepnetten, stoelen en flinke tassen) met de kever van “Snoekie” en de middenklasser van Jan thuis te krijgen. Het kwam echter goed, ook met Harry waar we later de spanning mee hebben weg gedronken. Het zijn maar een paar anekdotes over de visploeg. De plek bij de boer is nu “stiltegebied” zodat de visstand zich inmiddels wel zal hebben hersteld, “de punt” is afgegraven en de Noord-Hollandse vissers vinden het vast niet erg dat wij niet meer kwamen. Het enige dat is overgebleven is een keur aan herinneringen aan die goede oude tijd. Groet, Ton Hazebroek.
25 oktober 2021
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode, door Edwin Kooren.
Aan RAVA heb ik alleen maar mooie herinneringen, herinneringen die moeilijk op te schrijven zijn. Het is namelijk lastig om het gevoel aan deze tijd in woorden te vatten, maar ik ga een poging wagen.
Toen ik als jeugdspeler in 1974 begon, moesten we voor het omkleden helemaal doorlopen naar achterste deel van het terrein, daar waren namelijk de kleedkamers. De douches werden voorzien van warm water door een geiser op de gang. Het bleef een sport om snel te douchen (gezien de kwaliteit niet geheel raar) en aan te kleden om vervolgens de waakvlam uit te blazen. Erg flauw, maar in die tijd erg leuk. “Wie heeft …….. de waakvlam uitgeblazen!” Aan het einde van het seizoen had je dan de sluitingsavond. Een leuke avond met als hoogtepunt het krantje met de elftalindelingen voor het nieuwe seizoen. Het leuke aan mijn tijd als jeugdspeler vind ik, dat ik alle jaren met het zelfde team speelde. Ons team kenmerkte zich niet door technisch voetbal, maar werk- en vechtlust. Bij bepaalde wedstrijden, waaronder die tegen de zustervereniging VVP, werden we vooraf toegesproken in de bestuurskamer. In de competitie presteerden we niet best, maar onze werk- en vechtlust had wel effect op de toernooien. Door onze speelwijze pakten we vroeg een voorsprong en eer de tegenstander in het spel kwam, was de tijd al weer voorbij. Na leiders zoals Patrick Botermans, Fred Hierck, Aad ten Berge, Cees Ledderhof samen met Nico van Lieshout kregen we in de A1 een heuse betaalde jeugdtrainer, Ruud Wams. Wat een verschijning, we waren erg onder de indruk (een lange man met wilde haren, voorovergebogen met een shagje in zijn mond en een biertje in de hand na de wedstrijd). De trainingen werden anders, achterom starten, op tactiek trainen en werken aan de conditie. Had je op school de ellendige coopertest gehad, kon je het ’s avonds op de training nog een keer doen. De uitjes met Ruud waren altijd een feestje, hapje, drankje en veel lol.
Op zondag mocht ik graag naar het eerste kijken. Wat een persoonlijkheden speelden daar in. Jacques Burg als keeper (de Piet Schrijvers van RAVA), Aad Jansen (zeer soliede) als laatste man, Henk Heemskerk (technisch, overzicht en af en toe mopperend) als mid-mid met daarnaast Nico van Lieshout (wat een schot had deze man in zijn benen), John Nolten (voor het betere beukwerk), voorin Ron Jansen (de sierlijke en zeer technisch voetballer) en Frank v.d. Heuvel (met zijn technische wonderbaarlijke bewegingen). Het was een genot om naar deze helden te kijken en ik was niet de enige. Wat stond het vol langs het veld en wat was het druk in de rust en na de wedstrijd in de kantine. Toen ik in de senioren zat, waren de trainingsdagen op dinsdag en vrijdag. Na de training was het altijd stampvol in de kantine, de vrijdagavond was een soort uitgaansavond op RAVA, eerst trainen en dan tot laat gezellig bieren met André Hazes op de achtergrond. Met een warm hart kijk ik ook terug op mijn tijd in de jeugdcommissie. Samen met Conny van Dorp, Klaas Krul, Sergio Biassi, Jos van Hasselt en Nico van Lieshout was het één groot feest om van alles te organiseren, zoals sportdagen ook met ouders, Sint en Kerst en de playback show. Met deze laatste startte we klein in het jeugdhonk, waarna we als snel moesten verhuizen naar de kantine. ’s Middags opbouwen, snel een pizza eten en dan kon de avond beginnen. Het was elk jaar weer stampvol en tot laat heel gezellig. Het is lastig om je warme gevoel aan RAVA en alles wat je hier hebt meegemaakt op papier te zetten. Je ervaart het zelf wanneer je na lange tijd een clubgenoot tegen komt. Het gevoel komt dan gelijk naar boven en je kan uren met elkaar praten over vroeger.
RAVA is en blijft voor mij RAVA!
Toen ik als jeugdspeler in 1974 begon, moesten we voor het omkleden helemaal doorlopen naar achterste deel van het terrein, daar waren namelijk de kleedkamers. De douches werden voorzien van warm water door een geiser op de gang. Het bleef een sport om snel te douchen (gezien de kwaliteit niet geheel raar) en aan te kleden om vervolgens de waakvlam uit te blazen. Erg flauw, maar in die tijd erg leuk. “Wie heeft …….. de waakvlam uitgeblazen!” Aan het einde van het seizoen had je dan de sluitingsavond. Een leuke avond met als hoogtepunt het krantje met de elftalindelingen voor het nieuwe seizoen. Het leuke aan mijn tijd als jeugdspeler vind ik, dat ik alle jaren met het zelfde team speelde. Ons team kenmerkte zich niet door technisch voetbal, maar werk- en vechtlust. Bij bepaalde wedstrijden, waaronder die tegen de zustervereniging VVP, werden we vooraf toegesproken in de bestuurskamer. In de competitie presteerden we niet best, maar onze werk- en vechtlust had wel effect op de toernooien. Door onze speelwijze pakten we vroeg een voorsprong en eer de tegenstander in het spel kwam, was de tijd al weer voorbij. Na leiders zoals Patrick Botermans, Fred Hierck, Aad ten Berge, Cees Ledderhof samen met Nico van Lieshout kregen we in de A1 een heuse betaalde jeugdtrainer, Ruud Wams. Wat een verschijning, we waren erg onder de indruk (een lange man met wilde haren, voorovergebogen met een shagje in zijn mond en een biertje in de hand na de wedstrijd). De trainingen werden anders, achterom starten, op tactiek trainen en werken aan de conditie. Had je op school de ellendige coopertest gehad, kon je het ’s avonds op de training nog een keer doen. De uitjes met Ruud waren altijd een feestje, hapje, drankje en veel lol.
Op zondag mocht ik graag naar het eerste kijken. Wat een persoonlijkheden speelden daar in. Jacques Burg als keeper (de Piet Schrijvers van RAVA), Aad Jansen (zeer soliede) als laatste man, Henk Heemskerk (technisch, overzicht en af en toe mopperend) als mid-mid met daarnaast Nico van Lieshout (wat een schot had deze man in zijn benen), John Nolten (voor het betere beukwerk), voorin Ron Jansen (de sierlijke en zeer technisch voetballer) en Frank v.d. Heuvel (met zijn technische wonderbaarlijke bewegingen). Het was een genot om naar deze helden te kijken en ik was niet de enige. Wat stond het vol langs het veld en wat was het druk in de rust en na de wedstrijd in de kantine. Toen ik in de senioren zat, waren de trainingsdagen op dinsdag en vrijdag. Na de training was het altijd stampvol in de kantine, de vrijdagavond was een soort uitgaansavond op RAVA, eerst trainen en dan tot laat gezellig bieren met André Hazes op de achtergrond. Met een warm hart kijk ik ook terug op mijn tijd in de jeugdcommissie. Samen met Conny van Dorp, Klaas Krul, Sergio Biassi, Jos van Hasselt en Nico van Lieshout was het één groot feest om van alles te organiseren, zoals sportdagen ook met ouders, Sint en Kerst en de playback show. Met deze laatste startte we klein in het jeugdhonk, waarna we als snel moesten verhuizen naar de kantine. ’s Middags opbouwen, snel een pizza eten en dan kon de avond beginnen. Het was elk jaar weer stampvol en tot laat heel gezellig. Het is lastig om je warme gevoel aan RAVA en alles wat je hier hebt meegemaakt op papier te zetten. Je ervaart het zelf wanneer je na lange tijd een clubgenoot tegen komt. Het gevoel komt dan gelijk naar boven en je kan uren met elkaar praten over vroeger.
RAVA is en blijft voor mij RAVA!
17 augustus 2021
Ik ben in de jaren 1950 - 1960 lid geweest van RAVA, eerst als supporter daar na nog paar jaar als actief voetballer. Als supporter ging ik regelmatig mee met de bus naar de uitwedstrijden, vertrekpunt bij de kerk in de Brandstraat en dat was een hele belevenis voor mij. De namen van de spelers zijn me helaas ontschoten in het doel stond Renzo Bruma, dat was volgens mij een Italiaan. Ik ben hem nog eens tegengekomen bij de Italiaanse ambassade toen ik daar moest zijn als loopjongen. Naderhand is die een ijszaak begonnen op de Beeklaan vlak bij de Loosduinseweg. Helaas is hij te vroeg overleden.Toen ik ben gaan voetballen was ik 17 jaar met Frits Keerman in het doel. Bij de senioren ben ik gaan keepen dat ging me beter af al was ik maar 1.68m lang. Op een gegeven moment vroeg het veteranen elftal of ik een wedstrijd in kon vallen. Na de wedstrijd werd me gevraagd of ik bij hun wilde blijven spelen en dat heb ik met veel plezier gedaan. Aangezien ik ook aan wielrennen deed, heb ik daar de voorkeur aan gegeven. Tot de dag van vandaag trap ik als tourder jaarlijks nog zo'n 10.000 km weg.Jaren later leerde ik mijn tweede vrouw kennen. Toen toen we samen op wintersport waren en haar oom tegen kwamen, laat dat nou die man zijn die 35 jaar geleden aan mij vroeg of ik in het veteranen elftal in wilde vallen. Zijn naam is Wil van de Pool, hij reed in die tijd busje en leverde olie aan huis.Het is een lang verhaal geworden, maar waar ik u voor benader is dat RAVA indertijd voor een of andere reden bierglazen heeft uit gegeven. Ik weet niet of u er van op de hoogte bent en of u er een in uw bezit hebt. Zo niet, dan kunt hem van mij krijgen. Het glas is zeker 55 jaar oud.
Met vriendelijke groeten
Joost Wennekes
Dr. Robbers Strasse 2
46446 Emmerich Elten Duitsland
Joost Wennekes
Dr. Robbers Strasse 2
46446 Emmerich Elten Duitsland
20 juni 2021
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode, door Nico van Lieshout.
Op verzoek van Raymond de Grood mag ik mijn memoires over mijn “carrière” bij onze club op papier zetten. Denkend aan R.K.S.V. R.A.V.A. kan ik wel zeggen dat ik daar het grootste gedeelte van mijn vrije tijd tot op heden heb door gebracht. Het begon allemaal net als bij Raymond vanaf het moment dat ik op de wereld werd gezet en deel uit maakte van het gezin van Cees en Corrie van Lieshout.
De jeugd jaren:
Mijn eerste vage herinnering is nu niet meteen de beste want op een zondag na een wedstrijd van het eerste liep ik, op zeer jeugdige leeftijd mee met het naar huis gaande publiek om uiteindelijk op het politie bureau op de Soesterbergstraat te eindigen en daar door mijn ouders opgehaald te worden. In 1968 was het eindelijk zover en mocht ik gaan voetballen bij de welpen van R.A.V.A.. Op de woensdagmiddag werden wij getraind, als ik het goed heb, door Frater Passianus en Leobertus. De eerste wedstrijd die ik speelde verliep niet zoals het graag gezien had. Zelf had ik het idee dat ik wel aardig kon keepen, maar na een 10-0 nederlaag in onderlinge wedstrijd tegen de pupillen liet ik die gedachten maar snel varen en ben mij gaan toe richten op het voetballen zelf. Na twee jaar bij de welpen te hebben gespeeld mochten het elftal waarin ik speelde het bij de pupillen gaan proberen en als pupillen 5 wisten wij in het seizoen al onze wedstrijden met grote overwinningen af te sluiten.Ook in de junioren heb ik altijd het geluk gehad in een leuk en goed voetballend team te hebben gezeten. Met als een van de hoogte punten het winnen van het jeugdtoernooi in Bergeijk alwaar zelf “moeders” met twee voeten van de grond kwam. Maar ook de toernooien op Koninginnedag, de Goederaad Cup, Hans Macco Trofee en puppilen sportdag waren mooie evenementen. Als leiders/trainers in die tijd kan ik mij de volgende namen nog herinneren: André Brochard, Ben Borsje, Frits Lusquere, Ton Kaats, Cees van Lieshout en als spelers de illustere namen: Edwin Winnizuck, Peter Jansen, Jos Dominicus, John van Ravestein, Henneke Verstraten, Nico Aretz, Maarten Lucassen, Frank Nelemans, Ton Das, Herman Koopman, Aad van Eijck, Walter Palm, Ed van de Genugten, Ferry Verhagen, Paul van Leeuwen, Peter van Oranje, Harry Weber etc.In deze periode ging ik ook altijd op de zondagen mee naar de A1 kijken en natuurlijk het eerste. Daar waar de corners en vrije trappen nog een halve goals waren, en Donald Schönherr werd toezongen met “Old Mac Donald had a farm hiahiaho”. Theo Putters heer en meester was in zestien en het voetbal er altijd verzorgd uit zag met spelers als Cees Rommers, Henk en Aad Heemskerk, Paul Binnerts, Rene van Grol, Ruud Schrijvers, Ton v/d Snoek, Peter Duijkers, Cock van Vliet, Nico v/d Heuvel, Paul Schönherr, André Brochard, Ben Borsje en alle andere die ik helaas vergeet te vermelden.
Buiten het voetbal om, hebben wij ook nog veel meegemaakt, zoals de weekendjes weg naar Voorschoten waar ik, als rat die ik ben (zat er al jong in), Cees Ledderhof de stuipen op het lijf bracht door net te doen alsof ik uit het stapelbed gevallen was. Wij op de zondag met zijn allen naar de kerk gingen, iets dat nu niet meer voor te stellen is. De jeugdkampen in Brabant en België, daar waar onder andere samen met Peter Jansen de Bastonges en cola flink soldaat werden gemaakt. Herinneringen daar aan zijn dat Jhonnie zijn oom Fred Bezem eruit liep, in België wij vanwege rottigheid moesten verhuizen naar een ander terrein en daar een van de betere en leukere kampen hebben gehad, Ig van Bezooijen als kok op de vrijdag alle overblijfselen tot een huzarensalade wist te verwerken, er vlak bij de tent een “grote boodschap lag” waarbij wij als kampjongens de schuld kregen maar het uiteindelijk een van de leiders was die niet naar de “schijtttent” in het donker durfde te lopen, de mooie wandelstokken die werden gesneden, de ondergelopen tenten na een hevige regen/hagelbui, de gele trui voor de leukste opmerking die ook handig was voor een bezoek aan de spar, de vlaggen die buit werden gemaakt maar niet door ons want wij mochten niet naar buiten ‘s avonds, de paniek die er was nadat er rook was gezien en men aan een bosbrand dacht, de mooie speurtochten, de voetbaltennis toernooien, sportdagen, en de ven die voor verkoeling zorgde met de ijscoman die op bezoek kwam en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Later volgde er de tripjes naar het buitenland waar het altijd gezellig was, maar omdat ik een van de weinige was die nuchter bleef zal ik mij daar maar verder niet over uit laten.Wat mij in mijn jeugdperiode verder nog bijstaat is het 40 jarig bestaan, waar ik mocht optreden in de Houtrusthal met een liedje: we plassen in een flesje, we zitten op een potje … dit naar aanleiding van een sketch over de voetbal keuring, andere die optraden waren Peter Jansen, Herman Koopman, Louis van Es, Theo Das, Peter van de Geer, Theo Hazebroek, Peter Vermeulen en dan zal ik er nog wel een paar vergeten (sorry). Met oud en nieuw wanneer de R.A.V.A.nen bij ons thuis kwamen om het nieuwe jaar te vieren en wij ”geld” konden verdienen met het kaarten verkoopspel. Het ophalen van oude kranten, en later het ophalen van prijzen ten behoeve van de Fancy Fairs wat altijd een grote happening was. Het “helpen” achter de bar in de tijd van de familie Goederaad/Hulsegge.Later op de thuis zondagen nadat iedereen naar huis was en de kantine was schoongeveegd werd er onder aanvoering van Harry Borst wat gedronken en kregen wij een broodje kroket. Het kalken van de velden samen met broer Ben, vooral wanneer het op de zondag slecht weer was en wij vanuit Mariahoeve naar het Zuiderpark moesten om de velden te kalken en het alsnog werd afgekeurd. Het thee zetten op de zondag in de oude kleedkamers, en het tussen door schoonmaken van de kleedkamers en het aanbieden van de verontschuldigingen aan de tegenstanders vanwege de dubbele bezetting en de staat van de kleedkamers, maar in de winter wel lekker warm bij de verwarming bij de ingang alwaar dhr. Zuppeli zijn schoenen op liet drogen en van deze de zool gesmolten terug vond. De filmavonden samen met de jeugd van VVP en later van R.A.V.A. zelf toen er een camera aangeschaft werd. Het spelen van zwarte piet samen met Peter Jansen, alwaar wij vele R.A.V.A. gezinnen met een bezoek hebben vereerd. Het verkopen, op de zondagen, van de “Visie” waarin de opstellingen en een korte voorbeschouwing stond over de wedstrijd van het eerste enz. enz.
De jaren in de senioren
Als kersvers senior lid mocht ik in de selectie plaats nemen en met het wegvallen van Jos Binnerts kwam de plaats van linksback voor mij vrij. Eigenwijs als ik was paste ik daar voor omdat ik nu eenmaal liever op het middenveld uitkwam en mij dus in het tweede mocht waar maken. Dat werd meteen een mooi jaar want we deden samen met ADO 3 om het kampioenschap mee en het was dan ook balen als je mee moest als wissel bij het eerste omdat je dan maar één helft aan voetballen toe kwam. Uiteindelijk maakte in gedurende dat seizoen “nood gedwongen” toch de overstap naar het eerste, jawel als linksback samen voetballen met de spelers waar je in je jeugd toch wel tegen op keek, toen nog wel J.Wat ik mij verder herinner was dat er in die tijd discussies waren over het verjongen van het eerste en het krijgen van kansen van de spelers die uit de jeugd kwamen en we hebben het dan over het “vervangen” van de begin dertigers iets wat nu niet meer voor te stellen is. Wat ik mij ook nog herinner is dat wij tijdens de trainingen door dezelfde “ouderen” werden gesommeerd wat minder hard te lopen tijden de conditie trainingen. Wat mij verder te binnen schiet is natuurlijk de periode waarin wij voor lijfsbehoud in de 4eklasse moesten strijden. Samen met Westerkwartier en Spoorwijk gingen wij uitmaken wie er naar die o zo moeilijke hoofdklasse Haagse Bond zou degraderen. Op de dag dat het Maramar toernooi gehouden werd (Volleybal/Voetbal/Handbal) moesten wij bij Westerkwartier het opnemen tegen Spoorwijk die aan een gelijkspel genoeg had om te overleven. In de allerlaatste minuut mocht ik de gelukkige zijn om de bal vanuit een corner binnen te schieten en ons in veilige haven te brengen. De ontlading hierop van mijn medespelers zal ik nooit vergeten. Uiteindelijk was het Westerkwartier die na een strafschoppen serie met Spoorwijk in het FC Den Haag stadion degradeerde. Na dit euvel te hebben doorlopen mocht ik als aanvoerder deel uitmaken van het elftal dat tegen alle verwachtingen in kampioen werd in een poule met VCS en ODB als concurrenten en naar de derde klasse promoveerde. Alle spelers van die tijd waren opgegroeid en opgeleid bij R.A.V.A. zelf zoals: Paul Das, John van Ravestein, Peter Jansen, Ron Jansen, Wim Lut, Aad Janssen, Paul van Leeuwen, Jacques Burg, Frans Laarhuis, Peter Wigleven, Franco Giacomelli, Ben van Lieshout, Laurens Sandifort en good old Henk Heemskerk. In de derde klasse ging het echter een stuk minder en na een verblijf van één seizoen degradeerde we weer terug naar de vierde klasse, ondanks alle “beren jachten” met verzorger Peter Vonk en een altijd goed en ondersteunend publiek.Nadat enkele “oud gediende” waren afgehaakt en in mijn ogen de sfeer wat minder werd heb ik een stapje terug gedaan en ben in een “leiders/trainer” elftal gaan spelen daar waar het plezier voorop stond al werden de meeste met een kampioenschap inzicht toch wel wat fanatieker, enkele bekende namen waren: Frans Laarhuis, Klaas Krul, Sergio Biassi, Jos van Hasselt, Aad Janssen, Edwin Kooren, Rene Kooren, Marcel Munier, Hans van Leeuwen, Wilfried Aparoe etc. In Januari van dat seizoen werd ik echter weer terug gevraagd door het eerste en werd het kampioenschap zonder mij behaald, maar bleef het eerste gelukkig een degradatie bespaard. In de zomerstop werd er net als altijd door gevoetbald op de speelweide met een ieder die daar zin in had dus spelers van één tot en met veertien waren lekker aan het ballen, iets wat trouwens ook bij slecht weer op het verharde gedeelte gebeurde. Met andere worden ieder lid telde, en het was leuk om met elkaar onbevangen te spelen tot …. Vrijdag 13 juni 1988 als ik het goed heb want toen verdraaide ik mijn knie tijdens een onderlinge partij, overigens zonder dat er iemand in de buurt was. Op dat moment dacht ik dat ik in Augustus wel weer gereed zou zijn voor het seizoen, maar helaas kwam dat er niet van en volgde een periode van pak hem beet een kleine 20 jaar zonder voetbal. Op een gegeven moment kijkend bij de veteranen leek het mij wel weer mogelijk om aan te sluiten daar het kappen en draaien op dat niveau wel mee viel en ik “voorzichtig” aan kon doen.
Het zondag voetbal was op dat moment al heel ver terug gevallen en het gebeurde zelfs dat het eerste met 9 man stond en Paul van Leeuwen en ik zelf na onze wedstrijd bij het eerste meededen en zo toch kunnen terug kijken als oudste speler die in het eerste heeft gespeeld, een echt succes werd het niet want we kregen een 1-10 nederlaag aan de broek. Goed dat was dus het stukje senioren veld voetbal, maar toch wil ik nog even stil staan bij het unieke geval dat Peter Hess, Ben van Lieshout en ik deel uit mochten maken van het elftal dat tijdens het 50 jarig bestaan 24 uur gingen voetballen want ook dat was natuurlijk een moment om nooit te vergeten, net als de na vijven bokaal daar waar alle senioren elftallen aan meededen.
De jaren in de zaal
Buiten het voetballen op het veld kon en mocht ik ook mijn “kunsten” in de zaal vertonen. Als een van de grotere zaal verengingen van Den Haag mocht ik in het eerste uitkomen en heb hierin onder andere gepeeld met Theo Das, Klaas Krul, Theo Reijssen als keeper, Louis van Es, Ben van Lieshout, Jos Dominicus, Rene v/d Plas, Aad Heemskerk, Henk Heemskerk, Nicky Waayer, Ron Jansen en later met Franco Giacomelli, Peter Wigleven, Paul van Leeuwen en van buiten de club Goof Metaal, Wieteke Guntermohr, Robbie Vrolijk en Humphrey Alladin. In de zaal heb ik vele mooi jaren meegemaakt en ook vele overwinningen. Als een van de weinige teams wisten wij met spelers van de eigen club overwinning op overwinning te behalen. In de competitie stoomden wij door van de derde klasse naar de begeerde hoofdklasse waar wij met een vierde plaats het beste resultaat in de historie van her zaalvoetbal bij R.A.V.A. wisten te behalen.Met coach Rene v/d Plas op de bank lieten wij ons ook in de beker competitie van ons horen, uitkomend in de derde en tweede klasse lieten wij veel hoger spelende team teleur gesteld achter, het beste resultaat in de beker was een halve finale plaats die helaas verloren ging tegen HMSH als ik het goed heb. In de competitie wedstrijden staat mij nog bij het seizoen waarin wij met Marianto streden om het kampioenschap, bijna het gehele jaar stonden wij op één punt achterstand, en in de onderlinge confrontatie kwamen wij niet veder dan 0-0, volgens mij de enige wedstrijd waarin niet werd gescoord. In de laatste competitie ronde verloor Marianto echter en werden wij de kampioen in de tweede klasse.Wat mij ook nog bijstaat is dat er bij alle belangrijke wedstrijden het R.A.V.A. publiek altijd in de overhand was en ons nooit in de steek liet. De wedstrijden in hoofdklasse waren qua entourage het mooist. Iedereen speelde op dezelfde avond, de woensdagavond in dezelfde sporthal Zuidhaghe , zijn wedstrijd waardoor je je tegenstanders leerde kennen en onderling goede sfeer ontstond. Later kwam daar Oranjeplein bij en toen er dankzij de KNVB ook de maandag bij kwam en de wedstrijden op verschillende locaties werd gespeeld nam het enthousiasme af en na een knie blessure zat het zaalvoetballen er niet meer in. Een hele tijd later heb ik als keeper op wat lager niveau nog gepeeld met onder andere Ed Riebroek, Edwin Kooren, Marty van Lieshout, Mark Lucas Luijks, maar na een jaar of vijf nam de animo af en was het zaalvoetbal definitief verleden tijd.
De jaren als vrijwilliger bij de jeugd
Ik heb het idee dat het stukje al wat langer is geworden dan gepland, en zal het dus kort houden. In het seizoen 1979-1980 werd ik door mijn vader gevraagd of ik zin had om Cees Ledderhof te helpen bij de B1 aldus geschiedde. Met spelers als Edwin Kooren, Ed Riebroek, Marco van de Ploeg, Onno Beijer werden er wisselende resultaten behaald maar was de sfeer altijd goed en wist Marco de scheids letterlijk en figuurlijk de goede kant op te laten kijken. Na dit seizoen mocht ik op eigen benen staan en kreeg pupillen 1 onder mijn hoede met bekende R.A.V.A. namen als Michel van Dongen, Nico Commissaris, Steffan Wolters, Maurice v/d Snoek, Rob van Grol, Leon de Keijzer etc. om te voorkomen dat ik alle namen gaan noemen van de spelers die ik heb mogen trainen en begeleiden laat ik het hier maar bij want anders wordt het echt een boekwerk.
Het enige wat ik nog wel wil vermelden is dat ik altijd met plezier, zelfs meer dan bij het voetballen zelf, met alle elftallen ik heb gehad heb “gewerkt”. Mede door de wederzijdse samenwerking en respect hebben wij vele mooi dingen beleefd en mee gemaakt tijdens de wedstrijden maar ook daar buiten, tijdens de elftal activiteiten, buitenlandse toernooien en trips. Buiten het trainen/begeleiden van elftallen heb ik samen met vele andere vrijwilligers deel uitgemaakt van de jeugdcommissie. In het begin met de “oudgediende” Cees Ledderhof, Ig van Bezooijen, Aad ten Berge, Jerôme Schellings, Peter Hess, Paul v/d Broek, Lidy Luyks en later met Klaas van Dorp, Cony van Dorp, Klaas Krul, Sergio Biassi, Edwin Kooren, Frans Laarhuis en dan zal ik er ongetwijfeld nog wel enkele vergeten waarvoor excuses. Buiten het voetbal om werd er al altijd voldoende georganiseerd zoals de jeugdkampen, minikampen, stadion bezoek, bezoek aan Duinrell, bezoek aan de Efteling, voetbal toernooien, penalty bokalen, kerstzaalvoetbal, olliebollentoernooien, playbackshows, bingoavonden, film avonden en tijdens de vakantie tafeltennis en tafelvoetbal toernooien in het jeugdhonk. Te veel om uitgebreid over de hoogte punten en anekdotes in te gaan want anders komt er nooit een eind aan dit “stukje”.
Het laatste wat ik kwijt wil is dat het jammer is dat er een einde is gekomen sommige van deze activiteiten maar dat het mooi is dat ik en vele van jullie dit heb mogen mee te maken. Momenteel gaat het gelukkig weer de goede kant op met de jeugdafdeling van onze vereniging en hoop ik nog lang mijn steentje te kunnen bijdragen. Tot slot dank aan alle vrijwilligers, medespelers, supporters en anderen voor alle mooie jaren die wij hebben met elkaar hebben mogen meemaken.
Rest mij de taak om een volgend “slachtoffer” aan te wijzen om een stukje over de R.A.V.A. herinneringen te schrijven, ik laat het dit keer over aan een van de “jongeren” die zeker voor de jeugd van R.A.V.A. zijn steentje meer dan heeft bijgedragen, Edwin Kooren succes.
2 april 2021
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode, door Raymond de Grood.
Omdat Peter Grootscholten als vorige schrijver mij had aangewezen om wat herinneringen op te halen over het oude RAVA ben ik ook maar weer eens in mijn geheugen gaan graven.Vanaf mijn geboorte (1965) kwam ik eigenlijk altijd al op RAVA, ik wist eigenlijk niet beter. Dat kon ook bijna niet anders met een vader in het bestuur en een moeder achter de bar. Zo vond een groot deel van ons weekend in het Zuiderpark plaats. Voor mijn gevoel was ik elke zaterdag en zondag van ‘s-morgens vroeg tot aan het sluiten van het complex op RAVA aanwezig.Zelf ben ik begonnen in de toenmalige welpen. Van dat team kan ik mijn eigenlijk geen medespelers meer herinneren. Het eerste kampioenschap kwam volgens mij in pupillen 1 of C1 met Peter Hess en Leo Jacobs als leiders en als medespeler o.a. Peter Wigleven, waarmee ik later nog jaren in RAVA 1 zou spelen. Op zaterdagochtend eerst je eigen wedstrijd spelen en daarna was er vaak wel een elftal dat nog een speler kon gebruiken, dus bleef het op zaterdag meestal niet bij één wedstrijd.
Mijn eerste kampioenschap
Na de jongste jeugdelftallen te hebben doorlopen kregen we in B1 voor het eerst te maken met een jeugdtrainer van buitenaf, Ruud Wams. Vanaf die tijd werd er steeds serieuzer 2x per week getraind en mochten we op zondag als jeugdspelers regelmatig invallen bij RAVA 1 en 2. Naast de wedstrijden waren de weekendjes weg, kampen en buitenlandse jeugdtoernooien in Engeland en Frankrijk natuurlijk de hoogtepunten van het seizoen.
Met A1 in Frankrijk
Onder Ruud Wams als trainer en met Peter Hess als leider nog een paar jaar in de A en B jeugd gespeeld met als mooie afsluiting van het jeugdvoetbal het kampioenschap in junioren 1.
In de beginjaren in de senioren kwamen we met veel spelers uit de jeugd in de seniorenselectie terecht (o.a. Peter Wigleven, Jack Krabben, Marcel Elbers, Arthur Starrenburg) Niet veel later kwam er een nieuwe lichting jeugdspelers over (om niemand te vergeten, laat ik hierbij de namen maar achterwege) waarmee samen een groot deel van de jarenlange vaste kern van RAVA 1 werd gevormd. Eerst in het Zuiderpark en daarna nog enkele jaren in Houtwijk.Nadat het in 1991 met de beslissingswedstrijd om het kampioenschap tegen Quick Steps op het laatste moment misging, kwam het hoogtepunt 2 jaar later alsnog. Het kampioenschap in 1993 in de 4eklasse met Frank Bijloos als trainer en Peter Hess weer als leider.
.jpg)
Omdat er bijna geen verloop was en er weinig spelers bijkwamen of weggingen, bleef een groot deel van deze groep vele jaren de vaste kern van RAVA 1. Na jaren in RAVA 1 hebben we nog enkele jaren met vrijwel al deze spelers nog een paar jaar op zondagochtend als RAVA 3 en 4 gespeeld. De laatste jaren was het leuk om met “11 oude mannen” tien minuten voor aanvang het veld op te komen om een wedstrijdje te spelen tegen een groep fanatieke jonge honden die al een warming up van drie kwartier achter de rug hadden, maar na 90 minuten uiteindelijk toch meestal als verliezers het veld afdropen. Het bleek in de paar jaar in RAVA 3 en 4 een stuk makkelijker om kampioen te worden dan in al die jaren in RAVA 1. Omdat bij de meeste van ons de jaren gingen tellen en velen van ons last kregen van blessures aan enkels, knieën, rug of met andere ongemakken te maken kregen, kwam er voor de meeste van ons toch echt een einde aan onze “RAVA voetbalcarrière”.
fbouwen in RAVA 4
Omdat mijn kinderen Victor en later ook Jasper inmiddels in de jeugd van RAVA speelden, ben ik ook maar trainer en later leider van verschillende elftallen van hen geworden. De geschiedenis herhaalt zich, want ook voor hen waren de kampen, internationale jeugdtoernooien en weekendjes weg (waar ik dit keer als begeleiding meeging) de hoogtepunten en het seizoen. Nadat Victor met vrienden bij een andere vereniging is gaan voetballen en Jasper al eerder met voetballen was gestopt, kwam aan mijn wekelijkse bezoek aan RAVA/PEC Den Haag, sv Houtwijk ook een eind. De enkele keer dat ik nog bij sv Houtwijk kom, kom ik meestal Nico van Lieshout wel tegen. Zelf heb ik alles bij elkaar opgeteld aardig wat uren aan RAVA besteed, maar ik kan mij niet voorstellen dat er in de historie van RAVA (en haar opvolgers) iemand is die meer tijd en energie heeft gestoken in RAVA dan Nico. Ik denk dat hij wel het nodige bij RAVA heeft meegemaakt en nodig hem daarom uit om als volgende een stukje te schrijven.
Groeten en tot ziens bij de volgende reünie Raymond de Grood
25 februari 2021, Memories:
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode, door Nico van den Heuvel.
Toen wij nog in de Kritzingerstraat woonden mocht ik met mijn vader, toen ik een jaar of 7 oud was, zondagsmiddags al mee om naar ADO te gaan kijken. In 1959 zijn we naar de Koekangestraat verhuisd waar we een grote gemeentetuin hadden, waar we dag en nacht aan het voetballen waren, o.a. met mijn broer Frank en Frits van Leeuwen. Op 11-jarige leeftijd mocht ik meespelen in het schoolelftal van de Kardinaal de Jongschool en heb me daarna als lid bij RAVA aangemeld, ook mede door familie die er al speelden (Macco).
Van de eerste 2 jaar in de C – elftallen weet ik me niets meer te herinneren. Later ben ik in de B2 terecht gekomen met als leider John Elbers(?) Het jaar daarna kwam ik in goed team en we werden dan ook kampioen in 1967 met: de Korte - Ruigt - Lut- Palm - P. Rossit - Duikers- Rossi - van Doorn - Groenewegen - Verstraeten en van Zijl. Het seizoen erna moesten we over naar de A-junioren en zes spelers van ons team gingen over naar de A1. Ik moest echter naar de A2 toe, omdat ik mentaal en/of fysiek, niet goed genoeg werd bevonden voor de A1 was. Dat was wel een grote teleurstelling voor me. Ik heb toen overwogen om overschrijving naar AJAX aan te vragen. Gelukkig niet gedaan en gewoon een fijn jaar in de A2 gevoetbald o.l.v. Ig van Bezooyen ”een wereldvent”. We werden kampioen met naar ik mij kan herinneren met de spelers: Ruigt - Seesink - Groenewegen - van Zijl ? - Vonk ? - Palm? en van Doorn?
We zijn na afloop van het seizoen met de bus een dag naar Antwerpen geweest, we vroegen aan Ig of we het redlight district ook in de route was opgenomen, hij antwoordde; "krijg tandjes" een bekende uitspraak van hem. Op de terugweg kreeg iedereen nog een kampioensbeker (10 cm) van hem. A1 en A3 werden toen ookkampioen, met voor de A1 de bonus van de landelijke finale van de Bisschopsbeker in Leidschendam op zondag 30 Juni 1968. Een paar dagen voor de wedstrijden werd ik gevraagd om mee te gaan, omdat Aldo zijn middenvoetsbeentje had gebroken. Toen dacht ik bij mezelf; nu moet je laten zien dat je toen wel in de A1 had kunnen spelen. Het werd met dit elftal een groot succes, want we wonnen al onze poulewedstrijden met eendoelgemiddelde van 8 voor en 0 tegen. In de finale was de koek op en we verloren dan ook met 2-0.
De volgende dag 1 Juli werd ik 17 jaar en stond er een leuk stukje in de krant over A1-elftal. Op dezelfde
dag werd mijn vader opgenomen in Bronovo, hij had al ruim 4 jaar de ziekte van Hodgin (lymfeklierkanker). Later die maand is hij op 30 Juli overleden op 39 jarige leeftijd en liet mijn moeder achter met 5 kinderen.
Het was ongeveer half Juli toen ik gevraagd werd om met de selectie van de senioren mee te gaan trainen, ik wist niet wat ik hoorde. Ruim een maand later speelde ik mijn eerste competitie-wedstrijd in het eerste van RAVA tegen HVV, hoe raar kan het gaan, van A2 rechtstreeks naar RAVA 1. We hadden een aardig goed voetballende jonge ploeg die in de drie jaren dat ik mee mocht doen altijd bij de eerste 4 eindigden, maar net geen kampioens-elftal. Trainingen in de winter was wel een probleem, geen verlichting, behalve het stukje asfalt naast de kantine met wat waxinelichtjes erop. Vaak gingen wij het Zuiderpark in of naar het parkeerterrein bij de Houtrusthallen.
Dan waren de vrijdagavonden na de training gezellige. Blijven plakken tot na 23.00 uur om daarna nog ergens aan te rijden tot in de kleine uurtjes. De wedstrijd tegen DHC kan ik me nog wel herinneren, ze stonden bovenaan en wij op 8 punten op de tweede plaats. Wij speelden thuis en als ze wonnen waren ze kampioen.Met 2.500 man langs de lijn wonnen we die wedstrijd met 1-0. Het doelpunt was van Ton Kaats en de eerste nederlaag van DHC na 18 wedstrijden. Nog een wedstrijd die in het geheugen staat is de thuiswedstrijd tegen PDK. We stonden in de tweede helft met 4-1 voor toen ze Ben Borsje onderuit schopte en hij een open
beenbreuk opliep. Ook zijn we met een groep van een man of acht in 1971 naar de finale van de Europa Cup 1 in Londen geweest met het vliegtuig, de eerste keer dat ik vloog, dat was ook een hele ervaring toen.
Na 3 jaar in RAVA 1 gevoetbald te hebben, heb ik overschrijving naar RBC aangevraagd, mijn toenmalige vriendin, nu mijn vrouw, werkte in de verpleging en was maar eens in de 3 weken een weekend vrij.
RBC speelde toen nog in de 2e divisie betaald voetbal. Ik moest eerst nog een paar proeftrainingen en een oefenwedstrijd meedoen en zo doende ben ik hier terecht gekomen en zagen we elkaar elk weekend.
Ik heb gedurende 1 jaar op en neer gereisd van vrijdagavond trainen, blijven slapen en zondagavond na de wedstrijd weer terug naar Den Haag. Na dat jaar had mijn schoonvader ervoor gezorgd dat we een
eengezinswoning kregen en zijn toen in 1972 getrouwd. Ik heb 3 jaar bij RBC 2 gespeeld en toen ben ik bij v.v.Roosendaal gaan voetballen, eerst een jaar of 7 in het eerste daarna nog 12 jaar in het vijfde, oud eerste elftalspelers. In 1982 heb ik nog een dubbele beenbreuk opgelopen en in 1992 met voetballen gestopt.Privé is ook alles goed gegaan, bijna 49 jaar getrouwd, drie dochters gekregen, die zijn nu 47-44-38 jaar oud en drie kleinkinderen van 21-18-11 jaar oud (plus nog 2 stief kleinkinderen van 16 en 14 jaar).
Tenslotte wil ik Theo en de overige Oud-Ravanen bedanken voor de inspanningen en moeite die ze doen, om de oud RAVA-leden, minimaal een keer per jaar bij elkaar te brengen.
Ik daag bij deze mijn broer Frank uit, om ook zijn fijne RAVA-herinneringen met ons te delen.
Schoolelftal Kardinaal de Jong school, 1963. Rechts naast mij is Simon van Vliet (ex) ADO- FC Den Haag speler, naast hem Paul Matla, de keeper is neef van Martin van Vianen.
Naast het voetballen deden wij vanuit Rava ook mee met de internationale wielerronde (1966) in Roosendaal. Deze week verbleven wij bij pleeggezinnen.
Voetbalkamp Feschweiler, Duitsland, 1966 of 1967
Rava tegen Quick, gewonnen met 1-0. Eef ter Mors heeft het doelpunt gemaakt.
Fancy Fair van Rava, 1969 of 1970
April 1971, een van mijn laatste wedstrijden bij Rava.
Mijn eigen fanclub!
Ig van Bezooijen trofee!
21 januari 2021
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode, door Peter Grootscholten.
In 1964 kwam hij als nieuw lid met een gekocht GDS shirt, de RAVA kleedkamer binnen lopen.
Van het Zuiderpark tot Houtwijk
Dit onderstaande proza stond in juni 2019 al op papier, Corona was nog ver weg. En over de veranderingen en verbeteringen bij sv Houtwijk tijdens Corona tijd, is weinig over toegevoegd.Peter Grootscholten werd, samen met Cok Leroy, lid van RAVA en hij kwam met een gekocht GDS shirt de kleedkamer binnen wandelen bij RAVA. Ja, die anekdote blijft uniek, en de alom aanwezig RAVA humor deed de rest. Na een jaar verblijf op RAVA dacht ik een leuke opmerking te maken, na afloop van een duel bij RAVA. Ik zat vroeger op Vredenburch, gevat antwoordde Ouwe Jan, wanneer ga je weer terug? Ja, soms wordt je erg leuk opgevangen bij de club.
1979: Geslaagd voor scheidsrechters cursus aan de Suezkade. Ja, samen met Dick Jol bij de HVB begonnen als jeugdscheidsrechter t/m 1988. Mijn docent was Rinus van Aggelen. Op 23 mei 1981 werd het nieuwe HVB gebouw aan de IJzerwerf geopend. En dat pand is gesloten op 1 juli 1996, dat tevens opheffing van de Haagse Voetbal Bond betekende. De verhuizing van de HVB ging naar Leiderdorp.
Man met één been
1980: Kampioen geworden met RAVA 10 op veld bij WIK, daar was genoeg kleedkamer humor aanwezig. Voorbeelden: Taxi chauffeur Henk van Dijk zit na afloop bij De Jagers aan de Buurtweg een biertje te drinken en nog een. Ja nu de laatste , want ik moet nog een klant naar Schiphol brengen. Maar die man loop niet weg, die bleek maar één been te hebben.Tinus Jungslager meubelmaker, tijdens de wedstrijd kaal, maar na afloop een mooie coup haar. Die had bij het omkleden, zijn toupet in zijn zwembroek gedaan en een ruime bos blond haar kwam onder zijn zwembroek zichtbaar in beeld. Zo vroeg een Westlander, hoe kom jij nou als Rijswijker in godsnaam bij RAVA terecht, nou gewoon over de snelweg.Ja, in1973 de oliecrisis, daardoor was er op zondag 4 november een autoloze zondag. Wij op de fiets naar RKSVM op de terugweg naar Rijswijk belandt Grootscholten door een paar Heineken in de bosjes op de Leyweg .1984: Een clubblad-sponsor binnengehaald `De Chinese Muur` (Drievliet) voor 1.500 gulden per seizoen. In dat jaar werd ik ook tot Lid van Verdienste benoemd van RAVA. Ik trad ook in dat jaar toe tot de senioren commissie. Ab Eman vertrok bij de club en ik ging de scheidsrechter zaken senioren regelen tot heden.
1980: Kampioen geworden met RAVA 10 op veld bij WIK, daar was genoeg kleedkamer humor aanwezig. Voorbeelden: Taxi chauffeur Henk van Dijk zit na afloop bij De Jagers aan de Buurtweg een biertje te drinken en nog een. Ja nu de laatste , want ik moet nog een klant naar Schiphol brengen. Maar die man loop niet weg, die bleek maar één been te hebben.Tinus Jungslager meubelmaker, tijdens de wedstrijd kaal, maar na afloop een mooie coup haar. Die had bij het omkleden, zijn toupet in zijn zwembroek gedaan en een ruime bos blond haar kwam onder zijn zwembroek zichtbaar in beeld. Zo vroeg een Westlander, hoe kom jij nou als Rijswijker in godsnaam bij RAVA terecht, nou gewoon over de snelweg.Ja, in1973 de oliecrisis, daardoor was er op zondag 4 november een autoloze zondag. Wij op de fiets naar RKSVM op de terugweg naar Rijswijk belandt Grootscholten door een paar Heineken in de bosjes op de Leyweg .1984: Een clubblad-sponsor binnengehaald `De Chinese Muur` (Drievliet) voor 1.500 gulden per seizoen. In dat jaar werd ik ook tot Lid van Verdienste benoemd van RAVA. Ik trad ook in dat jaar toe tot de senioren commissie. Ab Eman vertrok bij de club en ik ging de scheidsrechter zaken senioren regelen tot heden.
1988: Gestopt op zaterdag als jeugdscheidsrechter bij de Haagse Voetbal bond
En toen ben ik KNVB-waarnemer geworden tot 2019, en was ook mijn laatste seizoen bij de KNVB. Ook een jaar de grootste Grote Club Actie Loten verkoper bij RAVA ruim boven 550 loten. Het carboleum tijdperk: lijnen inbranden heb ik niet meegemaakt in het Zuiderpark, ik weet wel dat je dan niet met je handen aan je gezicht moest wrijven, kreeg je brandplekken.Na het poedertijdperk en nu kant en klare kalk maak ik nog mee elk jaar, eind juli elk jaar voorbereiden. Zelf voer ik dat werk al jaren niet meer uit, laat het wel uitvoeren. Voorheen door ADO nu al 4 jaar een man van KMD zet de eerste lijnen uit op veld 2.Eenmaal ontheven uit mijn functie. En wel als grensrechter 1e elftal door een passant, na een uitwedstrijd van het eerste bij Wassenaar 1. Door selectie trainer Han van der Walle, die had ineens Ben van de Burch gestrikt. En Han toch nog durven vragen aan mij, als Ben een keer niet kan, wil jij dan nog invallen als grensrechter.Ik antwoordde resoluut jij moet mij nooit meer iets vragen Han!!! In die periode had ik met mijn tuinbouwbedrijf grote problemen, en je toch beschikbaar stellen langs de lijn, werd niet gewaardeerd door trainer/ leraar van der Walle. En zo iemand heeft nog geleerd, hoe om te gaan met kader van een club.
Houtwijk naar BTC terrein in 1996
Overgang van het Zuiderpark naar Houtwijk een grote klus was dat. Iedere vrijwilliger ontving een mooie oorkonde van het bestuur van rksv RAVA als dank voor hun bijdrage bij die verhuizing van het Zuiderpark naar het voormalig BTC terrein. Het Dagelijks bestuur bestond toen uit Ton Rutgrink voorzitter, Dries Weber secretaris, Ben van Lieshout penningmeester.
|
|
|
|
|
 |
Op een zondag na afloop van een verloren wedstrijd van het eerste elftal, zei ik even iets dat ik beter voor me had kunnen houden. Mijn neef Erwin Grootscholten is keeper bij Vredenburch 1 en daarvoor bij GONA 1. Toen kwam Good-old en Erelid Kees Ledderhof met een statement (RAVA humor) uit de hoek. Wij hebben weer de verkeerde Grootscholten in huis gehaald. Niks zeggen, gewoon mee blijven lachen dat is het beste. Ja en Kees, die altijd tegen mij zegt:‘doe je vrouw Cor de groeten van mij’. Die vroeg steevast aan mij, hoeveel borrels had Kees op toen die dat zei?
Leek dit een beetje op matchfixing in het lagere voetbal bij RAVA?
We zaten een paar jaar in Houtwijk en ik floot, ik meen, RAVA 7 tegen RKSVM 14. RAVA had 7 man hoorde ik na afloop pas, en die hadden een paar spelers geleend van RKSVM in RAVA tenue en eigen blauw witte kousen. Na afloop wedstrijd formulier getekend door P. Grootscholten, uitslag 2-2 en een RKSVM speler, dat was het mooie nog, had gescoord voor RAVA.Komen er een paar grote gasten van RKSVM met kopie wedstrijdformulier in de hand, boos naar clubscheidsrechter Grootscholten toe aan de bar. Wij hadden afgesproken met RAVA je krijg een paar spelers van ons, en jullie winnen met 2-3. Heren de stand is 2-2 blijft 2-2 al haal je het hele RAVA bestuur er bij, aan die stand veranderd niets meer vandaag. Dan moet RAVA 7 een andere scheidsrechter zoeken maar niet mij uitnodigen, zeker als de uitslag vooraf al is bepaald. RKSVM zou het door gaan geven aan de HVB, bla, bla, toen nog gezeteld in Leiderdorp, prima doe maar. Nou de stand 2-2 is blijven staan en is nooit meer gewijzigd.
Staat er naast clubgebouw van RAVA een kerk?
2000. Het jaar dat spelers mij na afloop van een duel als clubscheidsrechter in konden halen , moest ik vanwege heup problemen helaas stoppen met fluiten. Op 1 juli in dat jaar stierf ook mijn moeder op 92 jarige leeftijd. Ja, dat herinner ik me nog heel goed, zij was erg gelovig en vroeg op haar sterfbed aan mij, of er naast het clubgebouw van RAVA ook een kerk stond. Zij had namelijk wel eens het vermoeden omdat ik veel op RAVA complex was, dat ik wel eens een zondagmis oversloeg. Die dingen ontgingen haar niet.
2000. Het jaar dat spelers mij na afloop van een duel als clubscheidsrechter in konden halen , moest ik vanwege heup problemen helaas stoppen met fluiten. Op 1 juli in dat jaar stierf ook mijn moeder op 92 jarige leeftijd. Ja, dat herinner ik me nog heel goed, zij was erg gelovig en vroeg op haar sterfbed aan mij, of er naast het clubgebouw van RAVA ook een kerk stond. Zij had namelijk wel eens het vermoeden omdat ik veel op RAVA complex was, dat ik wel eens een zondagmis oversloeg. Die dingen ontgingen haar niet.
In Houtwijk 2002 de oude RAVA vlag en bekende RAVA gezichten en 4.640. euro en Victor Reinier.
2004. Ontving ik de Zilveren Waarderingsspeld van de KNVB uit handen van de v.z. Jan Wingelaar. In dat jaar vertrok ook secretaris Nico Graaman uit het bestuur, die ging met Huib van Oostrom-Soede mee naar Wilhelmus. TEDO kwam na een fusie naar RAVA toe. Ik nam diverse taken over van Nico Graaman, mooie tijd met hem gehad en met Ab Eman, Walther van Leeuwen en Ed de Koff in de senioren commissie.
Ik ging als kwaliteitscontroleur bij de The Greenery in juli van dat jaar, met de Vut. Ik werd wasbaas over twee selectie elftallen en op verzoek van 2e v.z. Jan v.d. Bosch alles regelen rondom de selectie, o.a. kledingpakket verzorgen bij uit- en thuiswedstrijden. Ik werd ook materiaalman en ook reisleider bij busreizen met de BAB bij mooie uitwedstrijden en de clubsfeer was optimaal. Selectie trainers toen waren trainer Martin Abbenhuis en zijn assistent Gerard de Niet.
Ik ging als kwaliteitscontroleur bij de The Greenery in juli van dat jaar, met de Vut. Ik werd wasbaas over twee selectie elftallen en op verzoek van 2e v.z. Jan v.d. Bosch alles regelen rondom de selectie, o.a. kledingpakket verzorgen bij uit- en thuiswedstrijden. Ik werd ook materiaalman en ook reisleider bij busreizen met de BAB bij mooie uitwedstrijden en de clubsfeer was optimaal. Selectie trainers toen waren trainer Martin Abbenhuis en zijn assistent Gerard de Niet.
Goudvink
2010. Ontvangen de prestigieuze Haagse vrijwilligers prijs `De Goudvink` uit handen van Krijn Turfboer in restaurant Madestein. Dat jaar ben ik ook gestopt met selectievoetbal op zondag te begeleiden. Wel regel ik nog scheidsrechters en blijf de regelaar kalken veld 2. Ook ging ik een poosje op zaterdag en zondag als KNVB-waarnemer ‘Veiligheid’ diverse wedstrijden bezoeken. In 2009 kwam PEC Den-Haag bij ons in, na een fusie werd het toen sv Houtwijk.En het zaterdagvoetbal floreerde in de Haagse regio, en het zondagselectie voetbal had qua kwaliteit grote stappen achterwaarts gemaakt. Dat was en is nog steeds een trend, het zondagvoetbal is niet meer in trek. In die periode heb ik op verzoek van mijn vrouw bij de KNVB aangegeven geen risico wedstrijden meer te bezoeken van Vredenburch za 1, als KNVB-waarnemer. In diezelfde periode speelde onze schoonzoon Jordy Bruin en Raymond (zoons van Martin) in het eerste elftal bij Vredenburch 1. Die club werd toen wat scherper in de gaten gehouden vanwege een gestaakte wedstrijd uit bij PGS/ Vogel za 1.
2010. Ontvangen de prestigieuze Haagse vrijwilligers prijs `De Goudvink` uit handen van Krijn Turfboer in restaurant Madestein. Dat jaar ben ik ook gestopt met selectievoetbal op zondag te begeleiden. Wel regel ik nog scheidsrechters en blijf de regelaar kalken veld 2. Ook ging ik een poosje op zaterdag en zondag als KNVB-waarnemer ‘Veiligheid’ diverse wedstrijden bezoeken. In 2009 kwam PEC Den-Haag bij ons in, na een fusie werd het toen sv Houtwijk.En het zaterdagvoetbal floreerde in de Haagse regio, en het zondagselectie voetbal had qua kwaliteit grote stappen achterwaarts gemaakt. Dat was en is nog steeds een trend, het zondagvoetbal is niet meer in trek. In die periode heb ik op verzoek van mijn vrouw bij de KNVB aangegeven geen risico wedstrijden meer te bezoeken van Vredenburch za 1, als KNVB-waarnemer. In diezelfde periode speelde onze schoonzoon Jordy Bruin en Raymond (zoons van Martin) in het eerste elftal bij Vredenburch 1. Die club werd toen wat scherper in de gaten gehouden vanwege een gestaakte wedstrijd uit bij PGS/ Vogel za 1.
Katwijk tegen De Treffers
2013. De ‘Gouden Waardering Speld’ ontvangen van de KNVB uit Zeist op het complex vansv-Houtwijk. En ook in augustus 2013 als KNVB-waarnemer ‘Veiligheid’ aangesteld bij het Nederlands kampioenschap bij de zaterdagamateurs tussen Katwijk en De Treffers. Mijn netwerk voor het regelen van KNVB-scheidsrechters is ongekend groot. Vroeger hadden we zo`n 16 clubscheidsrechters, waar je altijd op kon rekenen. Momenteel is de animo om te fluiten is, sterk gedaald. Het vrijwilligers aantal neemt af. Ik heb in mijn functie, al die jaren dicht bij de scheidsrechter gestaan.
2013. De ‘Gouden Waardering Speld’ ontvangen van de KNVB uit Zeist op het complex vansv-Houtwijk. En ook in augustus 2013 als KNVB-waarnemer ‘Veiligheid’ aangesteld bij het Nederlands kampioenschap bij de zaterdagamateurs tussen Katwijk en De Treffers. Mijn netwerk voor het regelen van KNVB-scheidsrechters is ongekend groot. Vroeger hadden we zo`n 16 clubscheidsrechters, waar je altijd op kon rekenen. Momenteel is de animo om te fluiten is, sterk gedaald. Het vrijwilligers aantal neemt af. Ik heb in mijn functie, al die jaren dicht bij de scheidsrechter gestaan.
Scheidsrechter begeleider voor, tijdens en na de wedstrijd en heel veel jaren was dat een leuke activiteit.
Selectie trainers bij RAVA en sv Houtwijk.
Ik heb in al die jaren zeker een stuk of 11 trainers meegemaakt. Er zijn ook diverse trainers ontslagen. Ja, ook Han van der Walle (ha ha), nee nooit door mij. Achteraf heb ik er spijt van, voor sommige heb ik wel eens teveel gedaan.
Elftal selectie foto voor aanvang seizoen.
De trainer nooit in de midden zetten, zei ik wel eens tegen een fotograaf voor dat die de foto ging maken, die trainer van ons moet aan de buitenkant staan. Ik denk dat die de Kerst niet haalt hier in Houtwijk, dan kunnen we hem er makkelijker afknippen. Ja, een jaar echt meegemaakt en kwam mijn voorspelling uit, trainer voor de Kerst weg. Soms heb je wel eens geluk met zo`n voorspelling.Er zijn er ook die bellen je na ontslag op, belde er eentje direct naar mij om te bedanken voor goede samenwerking. Ik kon ook bij eentje een bos bloemen thuis komen halen. Het gaat in deze niet om geld, maar de waardering vice-versa.
Trainer / en clubkader.
Teveel zijn er naar mijn zin vertrokken in al die jaren, zonder iets te zeggen. Terwijl ik wedstrijden en scheidsrechters altijd voor ze regelde. Een kan ik me nog goed herinneren die werd op een zondagmorgen in het weekend van 2010 ontslagen, terwijl ik niet op de club was, vanwege familieverplichtingen (ons eerste kleinkind werd gedoopt).De man moet nu 10 jaar later mij nog opbellen, die fatsoensnormen waren hem kennelijk niet bijgebracht op de trainerscursus. Daar bedoel ik mee ze hebben allemaal een voorbeeldfunctie. Hij had zijn ontslag niet aan zien komen, maar ik wel.
Verbannen uit Den Haag als KNVB-waarnemer.
Ja, een jaartje uit Den Haag weg door de KNVB/Rotterdam, heeft na hoor en wederhoor wel eens plaatsgevonden. Ik meen in 2007. Ik zat diverse jaren in de ‘Waarden en Normen’- commissie bij RAVA-Houtwijk en er was een akkefietje geweest in de kleedkamer met een jeugdteam uit deze regio. Via ons bestuur is dat incident toen bij de KNVB in Rotterdam terecht gekomen.
Toen kwamen ze er achter bij de KNVB, middels Jozef van der Vooren dat ik ook lid was van die W&N-commissie. Met Dries Weber als v.z. en Frits van Hemert. Dus om een neutrale rapportage te maken als waarnemer, en een van bovenstaande teams zou bezoeken, vonden zij het beter dat ik even buiten Den Haag ging waarnemen. En als je dan wordt aangesteld in de Bollenstreek, werd dat als waarnemer alleen maar leuker voor mij. Op de heenweg muziek en terug naar huis Sportsignaal luisteren, ja was wel een top tijd.
Toen kwamen ze er achter bij de KNVB, middels Jozef van der Vooren dat ik ook lid was van die W&N-commissie. Met Dries Weber als v.z. en Frits van Hemert. Dus om een neutrale rapportage te maken als waarnemer, en een van bovenstaande teams zou bezoeken, vonden zij het beter dat ik even buiten Den Haag ging waarnemen. En als je dan wordt aangesteld in de Bollenstreek, werd dat als waarnemer alleen maar leuker voor mij. Op de heenweg muziek en terug naar huis Sportsignaal luisteren, ja was wel een top tijd.
Vuurwerk.
Ja, bij drank langs de lijn of vuurwerk afsteken, ben je niet zo populair als waarnemer bij diverse clubs die later 100 euro boete moeten betalen aan de KNVB. Ik ben als Rijswijker in de loop der jaren een bekende Hagenaar geworden, ze weten bij aankomst al van welke club je lid bent.5jaar geleden heb ik de KNVB verzocht om niet meer naar een club in Den Haag toe te hoeven gaan, als waarnemer. Ik bezocht het A1 team van die thuisclub, als waarnemer en keek naar een jeugdwedstrijd tegen VELO A3. En er werd vuurwerk afgestoken vanuit een kleedkamerdeur opening, wat vlak achter mij ontplofte. Ja ,als je dan niks door geeft, ben je een toffe gozer en kom je joviaal over. Maar als het ze geld kost (waar ze zelf op toe hadden moeten zien), dan ben jij als KNVB’er de boeman. En begrijpen die mensen van de KNVB niet waar het om gaat, enz . enz. en de waarnemers maken het voetbal kapot. Prima, ik heb dit incident achter me gelaten, en sta er ver boven.
Ja, bij drank langs de lijn of vuurwerk afsteken, ben je niet zo populair als waarnemer bij diverse clubs die later 100 euro boete moeten betalen aan de KNVB. Ik ben als Rijswijker in de loop der jaren een bekende Hagenaar geworden, ze weten bij aankomst al van welke club je lid bent.5jaar geleden heb ik de KNVB verzocht om niet meer naar een club in Den Haag toe te hoeven gaan, als waarnemer. Ik bezocht het A1 team van die thuisclub, als waarnemer en keek naar een jeugdwedstrijd tegen VELO A3. En er werd vuurwerk afgestoken vanuit een kleedkamerdeur opening, wat vlak achter mij ontplofte. Ja ,als je dan niks door geeft, ben je een toffe gozer en kom je joviaal over. Maar als het ze geld kost (waar ze zelf op toe hadden moeten zien), dan ben jij als KNVB’er de boeman. En begrijpen die mensen van de KNVB niet waar het om gaat, enz . enz. en de waarnemers maken het voetbal kapot. Prima, ik heb dit incident achter me gelaten, en sta er ver boven.
Gestopt als KNVB-waarnemer.
De KNVB in Zeist ging in seizoen 2019 - 2020, waarnemers 2.0 afleveren bij het bezoeken van risicowedstrijden. Van dat nieuwe traject, heb ik geen deel meer uitgemaakt.
De KNVB in Zeist ging in seizoen 2019 - 2020, waarnemers 2.0 afleveren bij het bezoeken van risicowedstrijden. Van dat nieuwe traject, heb ik geen deel meer uitgemaakt.
In al die jaren al veel uren gemaakt als voetballer en commissielid van RAVA en nu sv Houtwijk. Tevens genoeg duels gefloten voor RAVA en de Haagse Voetbal Bond. In 1988 ben ik op de zaterdag gestopt als HVB–jeugd scheidsrechter en toen HVB-, en KNVB-waarnemer geworden met het bezoeken van risicowedstrijden tot heden. Wedstrijden en aantallen uren als vrijwilliger heb ik nooit bijgehouden, ook nooit opgeteld.
Of ik nog vijanden heb bij mijn eigen club?
Als je in het belang van de club helaas wel eens beslissingen moet nemen, en je hebt helemaal geen vijanden, dan heb je voor de club, al die jaren veel te weinig uitgevoerd.
Of ik nog vijanden heb bij mijn eigen club?
Als je in het belang van de club helaas wel eens beslissingen moet nemen, en je hebt helemaal geen vijanden, dan heb je voor de club, al die jaren veel te weinig uitgevoerd.
Van Hoek van Holland via Schoonhoven en de gehele Bollenstreek en ja ook in Den Haag veel voetbalvelden en complexen bezocht. Jarenlang trok ik op zaterdagmiddag het land in.
En heb die taak bij de KNVB als een verrijking ervaren, ook al mijn andere vrijwilligerswerkzaamheden. Op zondag was ik altijd op de club ook in de vakantietijd. Waardering van RAVA, svHoutwijk en van de KNVB heb ik genoeg gehad, daar ben ik tevreden over. Bij Houtwijk blijf ik nog wat doen o.a. kalken veld. I.o.v. met het bestuur, regel ik nog iemand die dat uit gaat uitvoeren, en scheidsrechters ontvangen. Wanneer dat weer is toegestaan na vele maanden Corona tijd. Tot op heden die verplichte ``Op hokplicht`` hebben wij goed doorstaan. Wanneer die periode achter de rug is, staat zeker nog niet vast. Wel staat vast dat ik op zeker na 55 jaar, RAVA en svHoutwijk, niet meer terug ga naar Vredenburch.
Koninklijke Onderscheiding.
Tot slot: Het hoogte punt voor mij in mijn voetbal- en vrijwilligers tijdperk was wel, de Koninklijke Onderscheiding die ik ontving bijna twee jaar geleden in april 2019 en tot Lid in de Orde van Oranje Nassau werd benoemd, uitgereikt in de Rijswijkse schouwburg door de Burgemeester van Rijswijk, Drs. M.J. Bezuijen.
En heb die taak bij de KNVB als een verrijking ervaren, ook al mijn andere vrijwilligerswerkzaamheden. Op zondag was ik altijd op de club ook in de vakantietijd. Waardering van RAVA, svHoutwijk en van de KNVB heb ik genoeg gehad, daar ben ik tevreden over. Bij Houtwijk blijf ik nog wat doen o.a. kalken veld. I.o.v. met het bestuur, regel ik nog iemand die dat uit gaat uitvoeren, en scheidsrechters ontvangen. Wanneer dat weer is toegestaan na vele maanden Corona tijd. Tot op heden die verplichte ``Op hokplicht`` hebben wij goed doorstaan. Wanneer die periode achter de rug is, staat zeker nog niet vast. Wel staat vast dat ik op zeker na 55 jaar, RAVA en svHoutwijk, niet meer terug ga naar Vredenburch.
Koninklijke Onderscheiding.
Tot slot: Het hoogte punt voor mij in mijn voetbal- en vrijwilligers tijdperk was wel, de Koninklijke Onderscheiding die ik ontving bijna twee jaar geleden in april 2019 en tot Lid in de Orde van Oranje Nassau werd benoemd, uitgereikt in de Rijswijkse schouwburg door de Burgemeester van Rijswijk, Drs. M.J. Bezuijen.
Een leeg en verlaten veld. Het corona-virus doen de voetbalverenigingen en haar leden veel pijn.Hierbij nodig ik Raymond de Grood uit om ook zijn memories over zijn RAVA-tijd met ons te delen.
Memoires van Paul Schonherr
Hierbij dan mijn Rava herinneringen, omdat Aldo zo vriendelijk is geweest om mij hiervoor als zijn opvolger te noemen.
Nadat ik vanaf mijn achtste jaar, met mijn vader, naar broer Donald ging kijken werd ook ik op m’n tiende jaar lid van Rava. De fraters van de lagere school (Kardinaal de Jong school) zorgden ook daarvoor want vele jongens gingen naar Rava.
Ik kan mij de eerste keer nog wel herinneren dat een leider vroeg op welke plaats we het liefst speelden. Ik zei toen rechtsbuiten en we speelden op een half veld een partijtje op veld 1. Ik weet daarna niet zoveel meer van onze pupillentijd. Wel weet ik nog dat ik elk jaar meeging op zomerkamp naar Vugt, Zundert, Horst, Blitterswijck en Ferschweiler. Van een deze kampen heb ik nog een foto, ik dacht van Vugt. De leiders van onze groep waren Renzo Bruna, John Elbers en Bart Faay.
Kennen jullie al deze jongens nog? Ik niet meer allemaal. Ik ben degene met die hoed naast Paultje Binnerts. Dit was een hele leuke tijd mede ook zeker met Iggie van Bezooijen als kok “Wishbone” (Rawhide).
We speelden daar b.v. toernooien voetbal en volleybal tegen andere clubs uit andere steden die ook op dat kamp waren.
Als kleine pupil ging elke zondag kijken naar het eerste senioren team. Vooral de wedstrijden tegen Quick Steps kan ik me nog herinneren. Dat waren echte derby’s.
Spelers die ik mij nog kan herinneren zijn keeper Renzo Bruna en Wiek Hermans (technisch), Jan ten Hagen (sportieve strijder), Willem Overvliet (die liep niet zo veel maar legde de bal op je stropdas), Johan Jansen, Bruna Bernadon, Appie Postma, Peter Dekker, de gebroeders van Grol en Peter Wolters en Nico de Gier (voor het fysieke geweld). Later natuurlijk m’n broer Donald die gelijk van junioren 1, als midvoor, naar het 1e van de senioren ging.
Elke zaterdag en zondag was ik wel op Rava te vinden. Natuurlijk op zaterdag om zelf te voetballen en zondag naar het eerste kijken. En bij Appie Derickx colaatje halen en chips met het blauwe zakje zout erin. Appie zat nog in een hok bij de kleedkamers omdat we nog geen kantine hadden.
De nieuwe kantine met de familie van Grol en later de familie Goedenraad die deze runde was altijd gezellig in die tijd met klaverjasdrives en tafeltennissen in de winter.
Er werden op zaterdagavond dansfeestjes georganiseerd met meisjes van de huishoudschool en zusjes van spelers. Als wij dan gevraagd werden door de meisje zeiden wij vaak dat we nog geblesseerd waren van de wedstrijd.
Naast de nieuwe kantine werd een veldje gemaakt waar we menig partijtje hebben gespeeld, een soort straatvoetbal, vandaar dat we zo’n goede techniek kregen. (ha,ha).
Op m’n 14e (1962) speelde ik in Rava 5 (de B1) waar het voetbal al wat vorm kreeg wat betreft samenstelling en tactiek: stopperspil, links- en rechtsbinnen, echte buitenspelers en een midvoor … zo werd dat vroeger genoemd met Vito Cristofolie (rechtsback), Ruud Schrijver (stopperspil) en Bennie Borsje (linksback), Ronald Hukom en ik de halfspelers, Henkie Heemskerk (linksbinnen), Eddy Bennetreu (rechtsbinnen), Fredje Commissaris (linksbuiten) en Roy Mulder (rechtsbuiten) en Hans Koreman (midvoor). Dat was al een goed elftal. Helaas vertrok Vito naar Italie want daar hadden we zeker nog veel aan gehad. In een brief die ik later van hem kreeg vertelde hij dat hij nog betaald voetbal heeft gespeeld.
We werden daarna (1964) A-junior Rava 3 en werden daarmee kampioen en gingen dit vieren bij leider
dhr. de Koning thuis met taart van bakkerij Binnerts.
Voor het seizoen 1965 – ‘66 werd er op donderdagavond een selectiewedstrijd georganiseerd door de technische jeugdcommissie, om de nieuwe A1 te vormen.
Met dat team, met spelers als Frans Hoefnagel, Cees Rommers, Ron Haasbroek en André Brochard erbij, wonnen we een sterk bezet Duno toernooi.
Deze foto, bij het DUNO toernooi, met o.a. links dhr. van der Zee (hoofd juniorenleider), dhr. Binnerts (voorzitter) en rechts dhr. van der Nat (trainer senioren selectie).
Uiteindelijk ging dit team (foto onder) met dhr. De Koning als leider de competitie in en werd ongeslagen kampioen met geweldige uitslagen.
RAVA - VVP 8-3 RAVA - VELO 11-0 RAVA - DHL 7-1 RAVA - RIJSWIJK 11-0 RAVA - VUC 2-2
VVP - RAVA 0-3 VELO - RAVA 0-5 DHL - RAVA 0-3 RIJSWIJK - RAVA 0-6 VUC - RAVA 1-4
RAVA - QUICK STEPS 6-0 RAVA - SCHEVENINGEN 5-1 RAVA - VREDENBURG 2-1 RAVA - RKAVV 13-1 QUICK STEPS - RAVA 0-8 SCHEVENINGEN - RAVA 2-2 VREDENBURG - RAVA 0-4 RKAVV - RAVA 0-12
We speelden nog steeds met de ouderwetse opstelling 3 – 2 – 2 - 3
Baris Brugman
Frans Hoefnagel Ruud Schrijver Ben Borsje
Paul Binnerts Paul Schonherr
Cees Rommers Henk Heemskerk
Ron Haasbroek Hans Koreman Fred Commissaris
of Andre Brochard
Het beste jeugdteam in de Rava geschiedenis zegt men.
In deze tijd werd het Haags jeugdelftal geselecteerd door scheidsrechters uit de competitie. Er werden ook veel spelers van ons elftal geselecteerd maar het bestuur van Rava wilden daar niet aan meewerken omdat wij de wisselbeker van het grote internationale RVC toernooi wilden verdedigen en het Haags jeugdteam daar ook aan mee deed.
RVC vroeg namelijk of wij de wisselbeker wilde inleveren en niet mee doen omdat het een heel sterk toernooi werd. Natuurlijk gingen wij er wel heen en presteerden goed.
Wij haalden de halve finale en moesten tegen het Haags jeugdteam. Helaas werden wij flink benadeeld door de scheids want het Haags jeugdteam moest natuurlijk naar de finale En toen ik daar wat van zei werd ik eruit gestuurd. Toen ik met dhr. De Koning mijn excuses moest aanbieden zei die scheids ‘joh allang vergeten’ en gaf mij wat consumptiebonnen maar die heb ik weer teruggegeven aan hem en zei bekijk het maar.
Daarna gingen naar de senioren en werd ons elftal uit elkaar gehaald, ik denk een deel werd het 3eelftal en ik ging met Ruud Schrijver, Paul Binnerts en Cees Rommers naar de A-selectie. Dat vond ik wel jammer maar het was niet anders.
Zo werden we klaargestoomd voor het seniorenvoetbal door ervaren spelers als Wiek Hermans, Peter Wolters, Nico de Gier, Johan Jansen, Pieter v.d. Meer, Wim van Grol etc. Mijn broer Donald ging 2 jaar eerder naar de senioren en had zijn visitekaartje reeds afgegeven door als midvoor meer dan 40 doelpunten per seizoen te maken.
Wij mochten toen gelijk meedoen met de Harry den Hartogbeker bij Laakkwartier, de Druivenserie bij GDA en de Haringserie bij Scheveningen (daar leerde in dus haring eten).
We bleven wel een vriendenclubje en gingen veel met elkaar uit b.v. naar de ijswinkel van Renzo Bruna en Le Coq d’or en later naar Het Honk, Flamingo’s en the Sands en clubs in Scheveningen.
Met de brommer kamperen naar Duitsland en later met vliegtuig naar Spanje Canet de Mar Globo Rojo (Marcel Sandifort kwam met de trein, die hebben we met z’n allen opgehaald met een boemeltreintje van Canet de Mar, naar Barcelona).
Hierbij nog de foto’s van de A selectie uit 1970 . . .
Ruud Schrijver, Paul Binnerts en ik zaten toen in militaire dienst.
Toen ik naar de senioren ging werd ik gevraagd door de jeugdcommissie of ik leider wilde worden van een pupillenelftal. Dat leek me wel leuk en het werd C1waarmee ik een aantal jaren een hele leuke tijd heb meegemaakt met getalenteerde spelertjes.
Effe kijken of ik de namen nog ken . . .
Hansje de Graaf, Jos Strik, Harry Jabroer, Joep v.d. Smissen, Michel Cox, Ruudje Quik, Richard Timmer, Tonny van Beveren, Frans Macco, Quido Swart, Cees van Swol, L. van Bergenhenegouwen, Cees van Swol, R. van Hasselt en E. Prosperie.
Ik heb bij RAVA, 15 jaar een fijne, leuke tijd gehad.
Dit waren dan mijn memoires en geef de beurt nu aan Nico van den Heuvel . . .
10 juli 2020, Memories:
Herinneringen (OOK) aan een gouden RAVA-Periode, door Aldo Rossit.
Whooosh!!!!
Het is alweer een aantal weken terug dat ik via WhatsApp Paul Schönherr sprak. Hij attendeerde mij er op dat ik door Henk Heemskerk verzocht werdom een memorie te schrijven maken over mijn voetbal verleden. k*t mail effe gemist. Digibeet en alzheimer light! Henk, bedankt hè tering ventje haha.
Ik ben nu 70 jaar en 4 januari 1950 ( alleen enveloppen!). Dus we gaan 60 jaar terug in de tijd waarin alles nog mogelijk was, het ligt nu ver achter ons. Vroegâh, goeie âhwe tèd. De tijd van het touwtje uit de deur, 3 auto’s en twee allochtonen families in de straat. Om precies te zijn de Reitzstraat 85 in de wijk transvaal. Een van die allochtonen families dat waren wij de fam. Rossit, Pa, Ma mijn broers Bruno, Pierino en ik. En één van die auto’s was ook van ons, een grote Amerikaanse bak (“ze zijn van de maffia”). Alleen dat pestding wilde nooit starten ’s-morgens. Dus onze ochtendgymnastiek bestond uit dat vehikel op gang te krijgen.
Trauma!, ja Bert v.d. Snoek, ik heb ze ook.
Arbeidsmigranten (van alle tijden) in Bella Italia, geen werk dus ook geen boterhammen. Mijn Opa en Pa waren al voor de oorlog in ollanda aan het werk. De meesten waren terrazzowerkers en sommige ijsberijders. Pa had een eigen terrazzobedrijf, het vak ging van vader op zoon. Na de l.t.s. timmeren, ging ik op mijn 15ejaar het vak in.
Op zondagochtend moest ik door Pa gedicteerde rekeningen en prijsopgave’s typen, het moest foutloos zo niet, dan trok hij het formulier uit de typemachine om opnieuw te beginnen. Als het typewerk gedaan was, pakte Pa zijn viool,gitaar of mandoline en werd er muziek gemaakt van het thuisland.
Moet je even denken aan The Gotfather films en Italiaanse folkmuziek, kippenvel, hij was volkomen autodidact qua muziek. Alles op gevoel, helaas heb ik die gave niet geërfd, dat is nou jammer Pa. Het vak werd in de praktijk geleerd, ging een beetje op de zelfde manier, je moest opletten als hij iets voordeed aan de werkbank zo niet, dan kreeg je een tik met de hamer op je hand, werk wat niet goed was schopte hij omver. Het woord ‘pamperen’ bestond nog niet en de uitvoering al helemaal niet.
Mijmeren, oh ja, ik zou het over voetballen hebben geloof ik. Als kind van 10 jaar bestond je leventje uit het naar school gaan (Kritzingerstraat) en in je vrije tijd maakte je vlotjes om mee te varen, klom in bomen en je bezocht de bunkers uit de oorlog (kijk uit koddebeier!!), op zoek naar kogels, het moest voor mij wel een beetje spannend zijn allemaal. Maar de meeste tijd spendeerde je met voetballen enin mijn geval ook nog aan het houden van sierduiven. Pa had een duiventil getimmerd op balkon. Dat voetballen deden we op straat in het zuiderpark en natuurlijk in de Beijerstraat waar je een speeltuin had met een heel groot grasveld.
Je was er in je vrije tijd en in de vakantie hele dagen aan het voetballen. Brood van huis mee en water uit de speeltuinkraan. Je voetbalde met de RAVA en VVP jongens en met de later bekend geworden jongens zoals: Aad Kila, Lex Schoenmaker en volgens mij ook nog de gebroeders Advocaat, die allemaal in Transvaal woonden.
Toen ik 10 jaar werd ging ik op een echte voetbalvereniging RAVA. Mijn eerste periode bij RAVA was van 1960-1968 pupillen en juniorentijd. Het was altijd weer spannend op zaterdagochtend en het eerste wat je deed was naar het sigarenboertje Drewes op de hoek van de straat, afkeuringslijsten bekijken of het wel doorging die dag.
Mijn eerste pupillenleider was nog een frater (priester in opleiding??), geen foto’s en weinig herinneringen.
In de junioren tijd waren mijn elftalleiders: Hoefnagel, de Koning en natuurlijk Cees van Lieshout. Cees stopte heel wat tijd in de club als leider van ons team 2 of 3 jaar, hij deelde altijd op de eerste trainingsavond een stencil uit met daarin het verslag van de afgelopen wedstrijd, waarin hij aangaf wat er goed ging en wat er verbeterd kon worden (ik heb ze nog). We zijn in die jaren verschillende keren kampioen geworden.
Verder herinner ik me ook de veldslagen bij Cees in de kelder op woensdag middag. Daar speelden we tafelvoetbal, met een glaasje Exota erbij van Corrie. Het waren 5 cm grote voetbalpoppetjes met een ronde onderkant, je speelde 1 tegen 1, als je aan zet was mocht je twee keer de bal spelen en de ander mocht alleen maar verdedigen.
Het mooiste was als je met je linkerhand je zelf een voorzet kon geven en dan met je rechterhand te scoren.
Zondag uiteraard naar het eerste elftal kijken, de kampioenswedtrijd staat me zelfs nog bij. Ik keek natuurlijk naar mijn landgenoten Renzo Bruna en Bruno Bernadon, volgens mij had Bruno toen zijn voetbalschoenen wit geverfd. Wiek Hermans met zijn aparte loopje. Zelf was ik fan van Mario Corso “ God Left Foot” was zijn bijnaam . Hij speelde altijd met afgezakte kousen. Ik ging vanaf dat moment ook met afgezakte kousen spelen , me hele loopbaan gedaan. Terwijl ik alles al in het klad had staan, had ik wel wat vragen omtrent bepaalde dingen die ik zou willen weten. Ik wist dat ik iets met een maandblaadje had gedaan maar,ik wist de naam echter niet meer. Tot ik de memories van Bert van der Snoek zag en blijkt dat hij mijn eind redacteur was.
Ik werd niet door hem genoemd, je bent nog niet dood of je bent al vergeten. Haha, leuk stukkie Bert.
Sorry, ook ik heb geen uitgave van het blad ‘tussen het drietje en het vijfje’ meer.
Ik weet nog dat ik bij de toenmalig trainer van het oranje elftal Elek Swarts ben geweest. Thee met een koekie kregen we. Bij Jan Cottaar (sportverslaggever) tekende ik in het voetbalblaadje, aan de lay-out (uh mmm).
Ook ik kwam in de kerkzaaltjes Jokap enFatima,altijd live bandjes. En niet zo gek dat ‘Den Haag’ Popstad was met 1.500 bandjes van 1956-1978 in en rond de residentie. Jongens en meisjes met clearasil bedekte jeugdpuisjes, wie kent het niet? Ook zo’n rode draad in onze verhalen zijn de (vlieg)vakanties met mijn voetbal- vrienden uit mijn elftal: Ulrich Swidder, Hans Hoogerheide, Pierino en ik, naar o.a. Spanje.
In het laatste jaar van de junioren kreeg ik een telefoontje van Cor v.d. Hart, trainer van Holland Sport.
Hij nodigde Pierino en mij voor een proeftraining op het toenmalig Houtrust. Hij was getipt door onze buurman Henk Vaarties, die scoutingswerk deed in en rond Den Haag. We zouden op amateurbasis beginnen met in het vooruitzicht een mogelijk contract. De vooruitzichten waren natuurlijk leuk. Maar daar kwam eerst
wat tussen. Een maand voordat we aan de oefenwedstrijden zouden beginnen, reed ik met mijn zwarte tomos met een hoog stuur op de fruitweg. Ik zag daar een leuk meisje lopen met een minirok.
Door een combinatie van te veel testosteron en roekeloosheid, zag ik niet die stilstaande vrachtwagen: ‘Keteng, booooom, Bonk, Auwww, Tering, mijn “God Right Foot” en brommer in de prak, haha.
Ziekenwagen, brommer afgevoerd,2 middenvoetsbeentjes gebroken. Achteraf mazzel, geen helm, wat is dat?
Dus in het begin miste ik effe wat. Nadat het gips er was ging ik weer trainen terwijl de competitie al was begonnen. Trainen was afzien, de pijn niet te hardenen ik liep mank. De masseur Dick Koning gaf mij de raad om naar het strand te gaan en daar op mijn blote voeten in het mulle zand te gaan hardlopen. Dit zou de doorbloeding bevorderen en mijn conditie verbeteren, dus 2 vliegen in één klap. ‘
Twee en vijftig jaar na dato speelt die voet nog steeds af en toe op.
Pierino liep al lekker te ballen in de tussentijd. Nadat ik weer aan het spelen toe kwam ging ik, waar ik vooral altijd handig in was, ‘weer scoren’. Het was voor mijn broer en ik natuurlijk ook een sensatie om voor 1.500 tot 3.000 man te spelen en in de van de T.V. bekende stadions te voetballen bij Feyenoord, Sparta ect. en ook
bekende spelers van toen zoals: Guus Haak, Eddy Treytel en Jan Boskamp te ontmoeten. Het ging lekker bij Holland Sport. Ik had mijn directe concurrentie weggespeeld, maar toch wilde ik weg! Ik weet niet meer precies waarom, maar wellicht omdat het beloofde contract er niet kwam. Ik kan ze nooit teleurgesteld hebben. Ik schoot ze er gemakkelijk in en wij werden toen volgens mij tweede achter Feyenoord dat kampioen werd. Ik heb nog wel een gesprek gehad met Cor van der Hart, hij was wel een beetje boos dat ik vertrok.
Wij naar ADO toe, daar kwamen wij in ADO 3 terecht waarin veel jongens speelden die in de betaalde jeugd hadden gespeeld en weer voor een kans gingen om voor het ADO B-team (betaald) te kunnen spelen.
Was ook een leuk team. Dat jaar ook nog in ADO-B gespeeld, onder andere tegen Holland Sport.
In de competitie speelde je tegen de amateurteams van de betaalde clubs. Ik werd dat jaar topscoorder en met het team kampioen.
De voorzitter Herman Choufoer gesproken en, haha, je raadt het al, ik ging weg, terug naar het ouwe RAVA-nest.
Onder leiding van de trainers Broekman en Wiek Hermans, werd dat niet zo’n succes. Wel veel in het eerste gevoetbald, maar al snel niet meer, vanwege mijn wedstrijdvoorbereiding. Mijn ultieme voorbereiding bestond voornamelijk uit met genieten in het uitgangsleven. Vrijdagavond en zaterdagavond met de voetbalvrienden naar de Sands tot 24.00 uur. Zie ze nog allemaal voor me, de RAVA jongens. Louis van Es had de mooiste getoupeerde haartjes van iedereen, haha! Daarna tot sluitingstijd van 04.00 uur naar The Key op het Bleijenburg, daarna vette hap halen, dus van dat voetballen kwam niet veel meer.
Het werd het tweede elftal samen met stapmaten Robbie Leegstra en Paul Schönherr (het is zijn schuld), haha. Met Paul, Wim Lut, Pierino en ik naar Spanje met mijn bolide, een Austin Seven 850 cc met een ‘Abbath- uitlaat’, welke ik direct had gekocht na mijn brommerongeluk. “De terugreis we gaan in één keer doen”, hadden we bedacht. Koekoek, 40 uur over gedaan. Kokende motor en files, toen ook al dus.
Dat jaar belde Chiel Janssen met wie ik bij Holland Sport had gespeeld. Hij speelde nu bij Wilhelmus,
2 klasse KNVB. Ik weg bij RAVA. Was drie keer verplicht trainen in de week, goed elftal, veel oud profs. Scoren ging weer lekker daar, tot ik in een vormdipje kwam. Maar als je altijd scoort en dan effe niet, ben je gelijk het penisje, dus ik verdween naar de bank. Daar zat ik in goed gezelschap met Melbie Raboen, kon ook aardig ballen, kwam er niet aan te pas dat jaar. Tegen Laakkwartier zei de trainer, “ga maar warm lopen”.
20 minuten gedaan en vervolgens zij hij “ga maar weer zitten” en zette hij een jeugdspeler in. ‘Spullen gepakt, douchen en weg’. Wij werden dat jaar tweede in die afdeling, laatste wedstrijd niet meer gegaan.
De trainer werd ontslagen en dat zelfde seizoen belde Aad de Mos, hij zou de nieuwe trainer worden en vroeg of ik in het nieuwe seizoen weer kwam voetballen. Ik bedankte voor de eer en vertelde hem dat ik een huisje had gekocht op de Melis Stokelaan en dat ging verbouwen.
Dat jaar niet gevoetbald, huisje klaar, getrouwd met het meisje (Wil), waar ik nu nog steeds mee getrouwd ben (hoe houdt ze het met mij uit, haha). Mijn twee kinderen zijn daar geboren. Daar kwam ik in contact met mijn bovenbuurman Karel Kuipers (weer een buurman hè). Hij vertelde dat hij leider was van Cromvliet 1.
Ik erheen om polshoogte te nemen bij Cromvliet. Het was een goed geleide buurtclub aan de Rederijkerstraat, 200 meter van mijn huis. Makkelijk voor de 3ehelft. Uiteindelijk vier leuke jaren gehad en nog een keer kampioen geworden onder leiding van Peter Esveld. Bij Cromvliet 1 speelden voornamelijk jongens uit de eigen jeugd. Weinig aanwas van buiten, dit in tegenstelling tot ADO, Holland Sport en Wilhelmus, waar er elk jaar weer een blik met nieuwe spelers werden opengetrokken. Uiteindelijk gestopt met veldvoetbal in 1980 en daarna nog 3 jaar zaalvoetbal bij Rowi Parket en Copernicusbar.
Jullie zijn toch niet in slaap gevallen hè?, nog effe wakker blijven. Als jij me nou vraagt wat vond je zo leuk aan dat voetballen, dan is dat: ‘de emotie’, het gevaar stichten bij de tegenstander’, ‘assist geven’ en vooral ‘doelpunten maken’ dit alles samen in een team. Kortom een leuk spelletje dat me gebracht heeft bij heel wat clubs van hoog tot laag. Haagse jeugd, KNVB, HVB een hoop lieve mensen en een paar klootzakken ontmoet. Ik denk dat er wel meer in had gezeten als ik nog een jaartje langer was gebleven bij Holland Sport en ADO, en dat ik gewoon de concurrentie had moeten aangaan met de nieuwe lichting spelers. Whooosh!!!
Wat betekent dit? Het is een Engelse uitdrukking voor iets wat heel snel voorbij is gegaan. Het leven is inderdaad snel gegaan. Mijn vader zij nog zo: “Doe alles wat je moet doen, het leven is kort”.
Weer niet geluisterd, sorry pa.
Mijmeringen, mijmeringen, mijn mobiel bromt terug in 2020. “Hé Paultje, ouwe rukker, hoe is die”? “Heb jij dat stukkie nou al ingeleverd”? “Bijna klaar”, zeg ik tegen hem en “ik benoem jou als de volgende mooie verhalen verteller. Ga maar vast denken aan jouw memories”. We hangen op. Oh ja, nog even dit als laatste voordat de hamer valt. Ik hoop jullie nog heel wat jaren te ontmoeten bij de RAVA-reünies.
Groetjes van de Grumpy Old Men and loves you all. Whooosh!!!
8 augustus 2020
Miskend talent
Memories van Bert van der Snoek (72 inmiddels, bouwjaar 1948. Jongere broer van Peter en Ton)
Nee, niet meteen in de lach schieten bij het lezen van de kop boven dit verhaal. Aan het slot vertel ik hoe ik aan deze constatering ben gekomen. Een cliffhanger dus.
Ongeveer 18 jaar ben ik lid geweest van RAVA; vanaf mijn tiende tot mijn 28ste. Na een mislukte carrière als padvinderwelp ‘moest’ ik ook op voetbal. Keeper wilde ik zijn, net als broer Peter, wiens tas ik mocht dragen als ik op zondagochtenden met hem meeliep naar het Zuiderpark. Hij speelde toen in het tweede.Eén half wedstrijdje op het halve veld mocht ik keepen van de leider van het pupillen elftalletje, mijn oom Bertus de Koning. Waarom weet ik niet; ik kreeg geen doelpunt tegen, maar er liep een jongen bij die in het doel moest omdat hij iets te dik was om te voetballen. Later groeide die jongen uit tot een zeer goede en gewaardeerde keeper: Barend Attenhoven, later Barend Brugman. Hij zal mij nog dankbaar (moeten) zijn dat ik (gedwongen) plaats voor hem maakte (haha).
De eerste vijf jaar verliep mijn voetballeventje zoals zo velen van ons. Van pupil, via c- naar b-junior. Nooit speelde ik in het hoogste elftal van de categorie; altijd in het tweede. Namen die in mij opkomen zijn leider en trainer Herman Kok, heel fanatiek leidend en grensrechterend en vaak vergezeld door zijn knappe vriendin/vrouw. Jammer dat ik haar naam niet meer weet. Wel die van Chrisje Achterberg, Kareltje Moor en doelpuntenmachine Hans Koreman. Ach, het zijn er natuurlijk veel meer geweest, maar ik kan natuurlijk niet iedereen noemen.
Op mijn vijftiende, speelde ik in het zesde juniorenelftal, B2, links- of rechtsback. Gespeend van techniek maakte ik mij nuttig door de buitenspelers (van de tegenpartij!) het spelen moeilijk of onmogelijk te maken. Omdat de sliding mijn specialiteit was, lag ik meer in het gras dan ik erop liep. Zegt men.Of hij hoofdleider van de junioren was weet ik niet, maar Cees van Lieshout deed heel veel voor de jongste RAVA-leden. Hij richtte onder andere de zogenaamde Juniorenkern op. Wij - uiteraard (!) werd ik hiervoor gevraagd - organiseerden onder leiding van Cees allerlei activiteiten. Namen die mij hierbij te binnen schieten zijn Hans Vonk en Hans Hierck. Met Hans Hierck vormde ik de redactie van het blaadje dat we, natuurlijk weer onder leiding van Cees, maakte: “Tussen het drietje en het vijfje” (die titel sloeg op de bal waarmee pupillen en junioren speelden). Hans en ik schreven ‘diepgaande’ interviews met prominente sportmensen, waaronder Coen Moulijn. We durfden nauwelijks aan te bellen bij zijn appartement boven zijn kledingwinkel in Rotterdam Zuid. Maar we deden het toch maar! Doodzonde dat ik die blaadjes niet meer heb; oproepen van mij en Hans Hierck hebben helaas geen resultaat opgeleverd.
Overigens is deze redactie-ervaring mede oorzaak geweest van mijn latere beroepscarrière: na bouwkundig tekenaar en beton- en staalconstructeur te zijn geweest, stapte ik op mijn 28steover naar journalistiek en redactioneel werk bij de ANWB. Met als hoogtepunt het eindredacteurschap van de Kampioen, het ledenblad van de ANWB met een oplage van 4 miljoen!
Terug naar RAVA. Rond mijn 16, 17deontstond een vriendenploegje, dat heel lang vrijwel in tact is gebleven; zelfs tot nu toe. Paul Binnerts, Paul Schönherr, Henk Heemskerk, Fred Commissaris, Marcel Sandifort, Ruud Schrijver, wie kent ze niet? Voorloper hiervan was een clubje dat op zaterdagavonden bij Han van Zee in de Paul Krugerlaan op bezoek ging. Bennie Buijs en Ton van Grol waren toen nog van de partij, later niet meer.
Met de anderen heb ik enkele mooie vakanties doorgemaakt: eerst op onze bromfietsen (de meeste jongens met een Puch) naar Duitsland. Het einddoel haalden we niet, omdat Paul Binnerts zich verkeek op de snelheid in een lange afdaling waardoor zijn Tomos in de kreukels op de trein naar Den Haag moest en hij, licht gewond, bij zijn latere zwager Fred achterop moest.Het jaar daarop vlogen we met z’n achten naar de Spaanse kust. Heel uniek, we waren pas 18 of 19 jaar jong en bijna niemand had dit eerder gedaan, vliegen naar een ‘ver’ land.
Inmiddels waren we A-junioren geworden. Het eerste jaar speelde ik in A3 met enkele jongens die later hoog zouden gaan spelen. Ik waag mij er niet aan om hier namen bij te noemen omdat ik mij van deze periode niet veel herinner. Wel dat we onder leiderschap van Han van Zee ongeslagen kampioen werden. Daarna werd het voor mij minder leuk. De meeste jongens waarmee ik speelde stroomden door naar A1 en ik ‘moest’ naar A2. Leider van A1 was hoofdjuniorenleider Bertus de Koning, mijn oom dus, die het niet zo in mij zag zitten, helaas. Hij zal er zijn redenen voor hebben gehad.A2 was geen leuk elftal; niemand ging er later over naar de senioren, dat zegt genoeg denk ik. Aan de leider lag het niet; dat was Frans Hoefnagel senior, de vader van Fransje, die linksback in A1 werd. De overgang naar de senioren was voor mij ook niet erg strelend: ik werd ingedeeld bij het tiende. Leuke jongens en mannen hoor (onder anderen Cees Ledderhof, John Elbers, Jan van der Horst, Hans Kuipers, Peter Grootscholten, Harrie Borst, Dries Weber, Joop Bleeker), maar het niveau was natuurlijk niet erg hoog. Na een paar jaar vond ik dat niet leuk meer en nam ik dankbaar de uitnodiging aan van enkele jongens die in het vijfde speelden om bij hen te komen spelen. Bekende namen van dit elftal zijn Theo Das, Jerome Schellings, Louis van Es, Cees de Vreugd, Michel Jordaan, Fred Hierck, Peter de Geer en Theo Hazebroek niet te vergeten. Inmiddels was ik ‘al’ een jaar of 24, 25 en de jongens waarmee ik speelde waren een paar jaar jonger. Mede hierdoor werd ik op een gegeven moment gepromoveerd tot aanvoerder, wat bijdroeg aan de naam van het vijfde elftal die Jerome voor ons verzon: oom Bert met zijn neefjes.Tijdens een wedstrijd bij Oliveo in Pijnacker werd mijn fanatisme mij fataal: ik raakte zodanig geblesseerd aan mijn rechter knie, dat ik ook na een operatie niet meer kon voetballen. In die periode liep het ook verkeerd met mijn huwelijk en braken er voor mij roerige tijden aan waar ik hier niet over ga reppen. Maar ik bleef RAVA nog wel trouw en ging in op het verzoek van Dries Weber om toe te treden tot het bestuur. Dat was het echter niet voor mij; ik ben een doener en geen bestuurder, dus na één jaar gaf ik er de brui aan. Wel leek het mij goed als er meer aandacht kwam voor de lagere elftallen en daarom ben ik begonnen met de rubriek “Na Vijven” in het RAVA-nieuws, waarin het wel en wee vanaf het vijfde elftal werd beschreven. Ook dat heb ik ruim een jaar gedaan. Het was echter wel het begin van het einde van mijn lidmaatschap bij RAVA. De al eerder genoemde roerige tijden waren er de oorzaak van dat ik mij uit liet schrijven als lid. Einde verhaal derhalve.
Maar toch nog even naar de kop boven deze memorie: “Miskend talent”. Was ik echt zo slecht als de elftalcommissie onder leiding van Theo de Grood vond? Of speelde er meer? Ik troost mij met een gebeurtenis toen we met A2 speelden op het veld van RVC. Na de wedstrijd vertelde leider Frans Hoefnagel dat hij enkele toeschouwers hoorde zeggen dat die linksback van RAVA een hele grote kon worden…..
Tot slot: excuses voor de hiaten in de deze memories en aan de mensen die ik niet genoemd heb en misschien wel genoemd hadden moeten worden. Als dat zo is, of als je vindt dat het verhaal hier en daar niet klopt, schroom dan niet te reageren; ik denk dat Theo Hazebroek dat ook erg op prijs stelt!
Bert van der Snoek (Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.)
10 juli 2020, Memories:
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode, van Henk Heemskerk.
Helaas heb ik geen elftalfoto’s uit mijn pupillen- en juniorentijd. Raar eigenlijk, omdat ik vanaf mijn 10ejaar (toen mocht je op die leeftijd pas voetballen op een club) het hele weekend op RAVA was. Op zaterdag zelf voetballen en op zondag kijken naar het 1eelftal en naar het team van “Ouwe” Jan v.d. Horst, de man die ervoor gezorgd had dat Aad en ik bij RAVA gingen spelen en niet zoals al mijn schoolvriendjes bij GDS.
Uitsluitend katholieke clubs waren in die tijd je tegenstander zoals VVP, RKAVV, Westlandia, Blauw Zwart, Graaf Willem II Vac, RKSVM, DHBRK.
Iedere zomer ging je met je club een week op NKS (Nederlandse Katholieke Sportfederatie)-kamp en speelde je tegen andere katholieke clubs uit het hele land. Daar had ik zowaar nog een foto van, met de leiders
Bart Faay, John Elbers en ik meen Sergio Bruna (?). Als kok ging altijd RAVA-man in hart en nieren Ig van Bezooijen mee. Geweldige weken waren dat ieder jaar.
Er was nog geen clubgebouw, oude kleedkamers (met meestal alleen koud water uit de douche), geen verlichting op de velden. Trainen op het veld ging regelmatig niet, vooral als het geregend had. Dus werd het 1 of 2 rondjes rond het Zuiderpark hardlopen, of uitwijken naar een enigszins verlichte parkeerplaats bij de Boogaard of de Houtrusthallen. Niet echt aantrekkelijk, maar je deed het toch.
RAVA was een echte club van vrienden. Vrienden waar je bij thuis kwam, samen feestjes gaf, mee naar de bioscoop ging, en later op zaterdag- en zondagavond biertjes ging drinken en dansen in ’t Honk, de Flamingo’s, the Sands en uiteindelijk op Scheveningen in allerlei disco’s.
Naast het voetballen ging je ook met elkaar op vakantie. Eerst nog op je Puch naar Duitsland, dan voor het eerst van je leven met het vliegtuig naar Spanje, en uiteindelijk de hele wereld over.
Het mooie van RAVA was dat, hoewel voetbal het belangrijkste was, er steeds weer nieuwe vriendengroepen ontstonden. Dat paste precies bij de sfeer in de club.
Berucht werden de Hemelvaartsweekenden in Juan les Pins en de vele wintersportreizen. Een paar foto’s geven daar een mooi beeld van en de groep die voor de 2elustrumreis op pad ging, kwam zelfs in de Haagse Courant als elftal van de week.
Terug naar het voetbal. Met het A-1 jeugdteam (met ome Bertus de Koning als leider) hadden we een geweldige groep spelers, waarmee we menig “grote” club de baas waren in de regio Den Haag, maar bv ook op het internationale RVC-toernooi waar betaalde clubs aan deelnamen. Fantastisch was dat.
Daarna met RAVA 1, waarin ik tot mijn 36steheb gespeeld, ook een mooie tijd met kampioenschappen en helaas ook degradaties. Hoger dan de 3eklasse KNVB zijn we nooit gekomen, wat op zich heel jammer was omdat we daar wel de capaciteiten voor hadden. Bij een van de kampioenschappen ging het haar van trainer Rob Bens en verzorger Han Kingma er helemaal af, zoals ze beloofd hadden als we kampioen zouden worden.
Een paar foto’s uit de diverse jaren heb ik gevonden.
Uiteindelijk werd het afbouwen in RAVA 3, waarin de meeste vrienden al eerder waren gaan spelen, met Aad ten Berge als leider.Daarna het oprichten van de zaterdagtak, waarin we weer het 1eelftal werden (met good-old
Kees Zandvliet en Jan v.d. Horst als leiders), en we er dus weer serieus tegen aan gingen.
Tegelijkertijd gingen sommige spelers zaalvoetballen, dat toen erg populair werd. Hoe belangrijk RAVA voor mij was, blijkt wel uit het feit dat ik dit tot mijn 56steheb gedaan.
Het blijft zonde (hoewel noodzakelijk toen) dat de club het Zuiderpark moest verlaten, daarna steeds minder nieuwe (jonge) spelers kreeg, en uiteindelijk door meerdere fusies moest zien te overleven in Houtwijk.
RAVA was de rode draad in mijn leven (en bij vele vrienden). Mooi dat Theo Hazebroek het initiatief heeft genomen om in de vorm van reunies elkaar weer te zien. Dan komen alle mooie verhalen, herinneringen van vroeger weer te voorschijn, en kan je niet anders zeggen dat het een geweldige tijd was.
RAVA, de club die ik nooit zal vergeten!!!!
Hierbij nodig ik Aldo Rossit uit om ook zijn memories m.b.t. RAVA (en misschien Holland Sport) te delen.
30 maart 2020, Memories:
Herinneringen aan een gouden RAVA-Periode.
Met enige foto’s en bijbehorende tekst hierbij mijn bijdrage aan deze rubriek:
foto 1: Achter v.l.n.r. Han Nelissen, A. Eijsackers, Jan Hoefnagel, Renzo Bruna, Pieter v.d. Meer,
Johan Jansen, Wiek Hermans, Jan ten Hagen, Joop Willems (trainer). Voor v.l.n.r. Albert Postma,
Wim Overvliet, Peter Dekker, Bruna Bernadon en Nico de Gier.
foto 2: Achter v.l.n.r. Pieter v.d. Meer, Theo de Zwart, Harry Borst, Henk van Dijk, Ton de Zwart,
Loek van Dijk, Peter Grootscholten, Jan van Hoorn. Voor v.l.n.r. Martin Jungslager, Hans Kuipers, Henk Broekhuizen, Kees Ledderhof, Ton Kaats, Kees Zandvliet. Dit is het 10 de elftal 5eklasse A 1979/80.
Onze laatste wedstrijd werden we door Ton Kaats getrakteerd op een glaasje champagne, maar er waren geen glazen beschikbaar dus werd dat op deze wijze genuttigd (zie foto 3).
foto 4: Achter v.l.n.r. Peter Jansen, Peter v.d. Snoek, Huub Vervloed, Cock van Vliet, Ton Kaats, Pa v.d. Meer (achter de bloemen), Aad Jansen, Anton van Bommel (trainer), Theo de Groot . Voor v.l.n.r. Roy Lekahena,
Pieter v.d. Meer, Peter Wolters, René van Grol, Piet Baartmans, Roy Palm, Aad Van Noord, Ron Duijkers,
Theo de Zwart (leider). Deze foto was bij Alphen waar we kampioen werden, we wonnen uit met 1 – 4, met doelpunten van P. Baartmans, 2x Aad Jansen en 1x René van Grol 1. Als aanvoerder kreeg ik een vaantje van Alphen (zie foto 5), die heb ik nog steeds en wij kregen bloemen door Ig van Bezooijen geregeld, rekening bestuur, waar ze niet blij mee waren had ik begrepen. Zie ook foto 6.
foto 7: Dit is een jeugdelftal van 1956 met als trainer Frans van de Nolck van Goch, die 13 jaar bij RAVA was, verder de Steur, Han Jutte, Theo Klein, Jan Hazebroek, Cees Beck, Aad Peetoom, Herman Kok,
Harry van Grol, Martin Jungschläger, Peter v.d. Snoek, Pieter v.d. Meer en Gerard Heck.
Anekdotes
# Wij speelden bij ADO en we kregen een vrije trap mee op ongeveer 30m van het doel van ADO. De heren van ADO waren aan het protesteren tegen deze beslissing, op dat moment zei ik: Ton, Ton en Ton zei: Pieter, Pieter, dus gaf ik het beroemde tikkie en weg was Ton en scoorde een mooi doelpunt.
# Ik heb bij een andere wedstrijd bij een vrije schop 40m van het doel van de tegenpartij tegen mijn neef Kees Ledderhof ook op dat moment tegen Kees gezegd een tikkie om de bal dan mee te nemen, maar dat woord kende Kees niet, stond niet in zijn voetbal vocabulaire, dus peerde die bal naar voren.
# Een promotie wedstrijd was tegen Lens met Joop Willems als leider, onze vroegere trainer in 1960/61.
Wij wonnen met 1 – 0, doelpunt van René van Grol.
# Het eerste elftal was kampioen in seizoen 1960/61, promotie wedstrijden. 6 gespeeld, 9pnt ongeslagen.
# RAVA 2 was kampioen 1973/74 samen met het RAVA 1. Wij hadden een feestavond samen met het eerste op 31 maart, mijn schoonmoeder was jarig, dus ik moest alleen naar dit feest. Ik drink nooit pils maar ene Jan Hazebroek had wel een drankje sinas met een tik. Ik had het gevoel dat op het eind van de avond de tik meer was dan de sinas. Ik had het best naar mijn zin. Ik kon alleen niet meer met de fiets naar huis, maar Renzo Bruna was komen kijken die was zo goed om mij thuis te brengen.
Ik nodig Henk Heemskerk uit een aantal van jouw fijne herinneringen voor deze rubriek te schrijven en op jouw beurt weer een andere OUD-Ravaan hiervoor uit te nodigen o.v.v. zijn naam in jouw ingezonden stuk.
De groeten van Pieter van der Meer.
25 maart 2020, Memories.
Onderstaand enige herinneringen van mij aan een gouden RAVA-Periode:
- De fancy-fairs in de RAVA-kantine: groots opgezet o.l.v. Cees van Lieshout, waarbij ik met prijsschieten zeer succesvol was;
- De RAVA zomerkampen in de Brabantse bossen. Bij één van de zomerkampen was ik assistent van de kok ‘Ig van Bezooijen’. Ik haalde (achterafgezien geheel misplaatst) een geintje uit door een waterflesje met azijn te vullen en deze aan te bieden bij de eerste ‘dorstige’ liefhebber. Alsnog mijn excuus beste Frits (Luscuere);
- De ‘Open huis’ momenten in mijn juniorentijd ten huize van Corrie en Cees van Lieshout aan de Wolweversgaarde, waarbij ik altijd kotsmisselijk werd bij het zien van de vertoonde filmpjes;
- Het uitgaan/dansen op de zaterdagavond met mijn teamgenoten naar de jeugdsociëteit de Jokap aan de Dierenselaan, waarvoor wij ’s-ochtends ons haar in model lieten brengen door Peter van der Geer in zijn kapsalon in de Scheepersstraat;
- Het slaan van de klokken voor het ‘Middag Lof’ van de kerk aan de Kempstraat, dit aan het eind van een door RAVA 1 gespeelde thuiswedstrijd op de zondagmiddag;
- De legendarische gezamenlijke ‘team-verjaardagsfeesten’ in de maand januari ter gelegenheid van de verjaardagen van Ton de Pater, Tour Rutgrink en Theo Hazebroek;
- Het altijd lekkere maar wel zoute patatje bij de snackshop Bouman aan de ingang van het 2e gedeelte.
- En natuurlijk een fantastische voetbaltijd met o.a. het kampioenschap van Junioren RAVA 4 o.l.v. Ton van der Snoek in 1968/1969 (zie fotomapje Theo Hazebroek op de website).
Ik nodig Ton van der Snoek en Pieter van der Meer uit een aantal van jullie fijne herinneringen voor deze rubriek te schrijven en op jullie beurt weer twee andere OUD-Ravanen hiervoor uit te nodigen o.v.v. hun namen in jullie ingezonden stuk.
Sportgroeten,
Theo Hazebroek