een dag die nooit vergeten werd.
Zondag 9 mei 1991; een dag die ik nooit meer vergeet. Die dag had de apotheose moeten worden van een opwindend seizoen van RAVA 1. Een seizoen dat buitengewoon voorspoedig verliep: RAVA 1 speelde attractief voetbal en de overwinningen regen zich aan een. De stand op de ranglijst (stijf bovenaan) was wekelijks weer aanleiding voor trotse gezichten én een extra biertje na weer een overwinning. Als voorzitter heb je het dan - afgezien van de dagelijkse beslommeringen – betrekkelijk makkelijk; de sfeer in de selectie én in de vereniging was prima. Gaandeweg naderden wij het moment waarop hét kampioenschap van de 4e klasse ons niet meer leek te kunnen ontglippen. Natuurlijk werd het draaiboek voor het kampioensfeest opgesteld en werden - met nog vier wedstrijden te spelen – bloemen besteld voor de eerst volgende wedstrijd. Het scenario is wijd in Den Haag bekend, RAVA 1 verloor 3 wedstrijden op rij. Drie keer konden de kampioensbloemen weggegeven worden en de nervositeit steeg wekelijks. Tegelijkertijd sloop Quick Steps op de ranglijst naar RAVA toe, zij lieten geen steek vallen.
De laatste wedstrijd van de competitie was uit tegen HBS; daar zou het moeten gebeuren. Helaas ook daar gebeurde hét niet, Quick Steps bleek bovendien niet meegewerkt te hebben, zodat een beslissingswedstrijd nodig was om de kampioen op te leveren.
Ik herinner mij nog goed dat wij in de bestuurskamer van HBS overleg hadden over de plaats van handeling van de beslissingswedstrijd. Onze trainer, Perry Trouwborst achtte het een groot voordeel als wij die zouden kunnen spelen bij Wilhelmus, want daar had hij goede contacten. Quick Steps ging akkoord en zo werd vastgelegd dat op zondag 9 mei 1991 op het veld van Wilhelmus de beslissing zou vallen. Een zenuwslopende week brak aan. Eindelijk werd het zondag en wij togen naar Wilhelmus. Ik herinner mij nog dat ik wel wat geïmponeerd was door de wijze waarop Quick Steps – met vlaggen en toeters – bezit nam van het Wilhelmus complex. Niettemin was ons vertrouwen groot; wij zouden en moesten de titel pakken. Het wedstrijd verloop is bekend, de rol van de scheidsrechter bleek opmerkelijk. In mijn geheugen staat nog vlijmscherp de aanval van Quick Steps, die vroeg in de wedstrijd leidde tot een achterstand. Allereerst zag ik een duidelijk geval van buitenspel waarvoor niet gefloten werd en vervolgens verscheen een aanvaller van Quick Steps alleen voor onze keeper Jacques Burg. Of Jacques de betreffende speler raakte of niet (toen riep ik natuurlijk “hij raakte hem niet”) zal altijd wel de vraag blijven, de scheidsrechter was echter gedecideerd: Penalty !
Tot verbazing van velen trok de scheidsrechter bovendien een rode kaart voor keeper Jacques. Een rode kaart was in die tijd nog geen dagelijks fenomeen. Dus de verontwaardiging aan RAVA zijde was begrijpelijk. De penalty werd overigens benut en daar stonden wij; één nul achter en met tien man verder. Dat bleek hét breekpunt in een wedstrijd, die eigenlijk nog nauwelijks begonnen was.
Na het eindsignaal was de teleurstelling aan RAVA zijde groot, terwijl de opwinding bij sommigen niet minder was. De scheidrechter bleek de middencirkel niet te verlaten, reden waarom ik met een sprintje (had ik in die tijd nog in de benen) naar hem toeging. Het bleek dat hij zich bedreigd voelde door het publiek en het veld niet durfde te verlaten. Tsja, wat doe je dan als voorzitter ? Ik keek hem strak in de ogen en sprak onderkoeld de volgende zin uit: “Ik sta persoonlijk in voor uw veiligheid, volgt u mij maar.” Tot mijn verrassing bleek hij daar gevoelig voor en gedwee volgde hij mij richting publiek. Dat hij twee meter voor de omheining plots achter mij weg sprintte beschouw ik als een detail. Niettemin vervoegde ik mij bij hem in de kleedkamer om hem verder op zijn gemak te stellen, hoewel ook mijn sympathie voor de man niet bepaald groot was. Na enige minuten werd er op de deur geklopt en bleken er enige agenten te staan. De geüniformeerde heren waren gealarmeerd, want er zouden ongeregeldheden zijn uitgebroken na de wedstrijd en de scheids zou zijn bedreigd. Eerlijk is eerlijk, de scheids herwon enige sympathie bij mij door te verklaren dat een en ander berustte op een misverstand en dat hij prima begeleid was door de voorzitter van RAVA. De politie droop vervolgens onverrichterzake af en voor wat betreft de scheids; “Ach, ik zal hem niet haten, maar van hem houden is teveel gevraagd.” Welke gevoelens had ik daarna vraagt de lezer van dit verhaaltje zich misschien af. Natuurlijk was ik vreselijk teleurgesteld, maar ik had vooral te doen met de spelersgroep, de trainer, de begeleiders (vooral met Nico Graaman) en de supporters. Ik kon hen niet troosten of opbeuren, wij hadden verloren. Ik vond dat zo triest voor een spelersgroep bestaande heerlijke gasten, die een heel seizoen hadden geknokt voor hun titel. Het waren stuk voor stuk echte positieve RAVA jongens, waarmee – ook van bestuurlijke zijde – de contacten altijd open en plezierig waren. Zo’n elftal de titel te zien missen dat steekt, want ik gunde hen én heel RAVA dat kampioenschap. Gelukkig heelt de tijd vele wonden, daarom is een reünie wedstrijd tussen RAVA 1 en Quick Steps 1 (in hun 1991 samenstelling) zo’n leuk initiatief. Nu kan ik tenminste kijken zonder mij druk te hoeven maken om de uitslag, dit keer staat het plezier van het weerzien en van het spelletje centraal.
Ton Rutgrink